سنت آموزش ریاضی در دوران طلایی ایرانی/ اسلامی: تمثیلی برای جهانی شدن و بومی ماندن

ایرانیان، بدون توجه به مرزهای جغرافیایی، مقام انسان را والا و او را شایسته عروج به بلندترین مرتبه میدانستند. بدین سبب ساختند و تولید کردند و دستاوردهای خود را با سخاوت در اختیار همگان قرار دادند و علوم بسیاری را در جهان پایهریزی نمودند که بنیان محکمی برای رنسانس بینظیر غرب فراهم آورد. هدف این مقاله، بررسی اجمالی آن دوران، به منظور شناسایی ویژگی های آموزشی است که بسترساز چنین توفیق بینظیری در جهان شد؛ دورانی که در آن، آموزش ریاضی در عین محترم شمردن ریاضیات قومی و بومی، بر جهانی شدن تاکید داشت. همچنین، این بررسی کمک میکند تا با دقت بیشتری سنت آموزش ریاضی سده گذشته را که ویژگی های ریاضیات ایرانی/ اسلامی را نداشت و با فرهنگ بومی بیگانه بود و شاید بدین جهت ثمرات آن محدود بود، مورد بررسی کارشناسانه قرار گیرد. انتظار میرود که با نقد این دو دوره تاریخی، امکان تدوین یک برنامه درسی ریاضی فراهم شود که در عین جهانی بودن، فرهنگ بومی را محترم شمارد و امکان تبادل آن را با برنامه های درسی سایر کشورها ایجاد کند.