مدح اهل بیت (ع) از منظر ابن معتوق

نقش قرآن در شعر دورهء اموی و عباسی نقشی مفهومی و غیر مستقیم است و اقتباس های ظاهری در شعر دورهء اموی که سمبل حاکمیت تعصب عربی است فقط در موارد نادری در جهت اندیشه های سیاسی به کار رفته است. در زمینهء نثر برخلاف شعر متون، کاملا دینی و یا تحت تاثیر مستقیم پیام های دینی است. در دیوان شاعران مهم دورهء عباسی همچون شریف رضی و متنبی اقتباس قرآنی حضور ندارد، ولی شعر دورهء سقوط شعری است که آیات قرآن در میان ابیات آن مشهود است و شعرای گمنام و مشهور در این امر مشترکند. مطمئنا یکی از علل این پدیده وجود حاکمیت های دینی است که بیشتر به ظواهر دینی مقید بوده اند. ابن معتوق یکی از شعرای شیعی قرن یازدهم هجری است. وی تصاویر مختلفی از آیات قرآن را چه به صورت مستقیم و چه به صورت مضمونی در شعر خود به نمایش گذاشته است. او اکثر آیات نازل شده در شان اهل بیت را در مدح ممدوح خود به کارگرفته است.