ارزیابی رابطه ی استرس و لیکن پلان دهانی

بیان مساله: نقش عوامل روحی- روانی در بروز برخی از بیماری های پوستی مخاطی به خوبی آشکار شده ولی در مورد بیماری لیکن پلان دهانی هنوز نقش این عوامل به ویژه استرس مورد ارزیابی دقیق قرار نگرفته است.
هدف از این پژوهش بررسی اهمیت استرس در بروز لیکن پلان بود.
مواد و در این بررسی مقطعی نمونه ها به روش Case control انتخاب شدند. گروه شاهد 47 فرد سالم بی هیچ آسیب مخاطی و گروه مورد 52 بیمار مبتلا به لیکن پلان دهانی (28 بیمار مبتلا به لیکن پلان اروزیو و 24 بیمار مبتلا به لیکن پلان رتیکولر)، که بیماری آنها با بیوبسی ثابت شده بود و از نظر سنی و جنسی با گروه شاهد یکسان سازی شده بودند را در بر می گرفت. آزمون های (GHQ12)General Health Questionnaire و PSS (Precived stress scale) برای ارزیابی استرس در بیماران مبتلا به لیکن پلان دهانی گروه شاهد استفاده شد. سپس نتایج با آزمون های آماری کروسکال والیس و من ویتنی واکاوی شد و 05/0 p < معنادار در نظر گرفته شد.
بیماران مبتلا به لیکن پلان اروزیو استرس بالاتری از گروه شاهد داشتند (05/0 >p و 123/4= Z). گروه بیماران مبتلا به لیکن پلان رتیکولر هم استرس بالاتری نسبت به گروه شاهد داشتند (05/0> p و 891/5 = Z) اما در مقایسه ی میان بیماران لیکن پلان اروزیو و لیکن پلان رتیکولر نتایج آماری معنادار نبود. (05/0 < p و 248/2 = Z).
استرس در گروه لیکن پلان اروزیو و لیکن پلان رتریکولر از افراد سالم به گونه ی معنادار بالاتر بود و میان دو گونه ی لیکن پلان اروزیو و لیکن پلان رتیکولر تفاوت شدت استرس معنادار نبود. بنابراین، استرس نقشی مهم در بروز لیکن پلان دارد.