تشخیص، درمان و پیشگیری از سکته های ایسکمیک مغزی برای پزشکان غیر نورولوژیست

سکته مغزی سومین علت شایع ناتوانی و مرگ می باشد. تشخیص سکته براساس علایم بالینی و یا رویت انفارکت در تصویربرداری از مغز است. اقدامات تشخیصی استاندارد و معیار طبقه بندی مشخصی برای تعیین اتیولوژی سکته لازم است.
این مطالعه مروری به تشخیص و درمان انفارکت مغزی به ویژه در شرایط درمانی ایران توجه داشته و مخاطب آن پزشکان غیر نورولوژیست است. استفاده از جستجوگرهای اینترنتی علمی معتبر و در بعضی موارد رجوع به کتابخانه ها و بخش مجلات برای استفاده از آرشیو مقالات و کتب چاپ شده مورد نظر بوده است.
درمان مرحله حاد سکته در تمام انواع اتیولوژیک آن تقریبا مشابه است. داروهای نوروپروتکتیو تاثیر چندانی در مرحله حاد سکته ندارند. درحال حاضر در تعداد اندکی از مراکز درمانی ایران زیر ساخت لازم برای ترومبولیز وریدی وجود دارد. برای پیشگیری از سکته باید عوامل زمینه ساز آن تعیین و کنترل شوند. آسپرین با دوز 80 میلی گرم روزانه متداول ترین دارو برای پیشگیری از سکته است. مصرف هم زمان 300-200 میلی گرم دی پیریدامول با آسپرین اثرات پیشگیری کننده آن را افزایش می دهد. کلوپیدوگرل به مقدار 75 میلی گرم روزانه داروی انتخابی پیشگیری کننده از سکته در بیماران با زخم معده و یا مبتلایان به بیماری عروق کرونر است. مصرف هم زمان کلوپیدوگرل و آسپرین اثر پیشگیری کننده قوی تری و عوارض خونریزی دهنده بیشتری دارد. مصرف وارفارین در پیشگیری از سکته فقط به بیمارانی توصیه می شود که امکان انجام مکرر آزمایش انعقادی خون را دارند. جراحی کاروتید در بیماران با تنگی علامت دار کاروتید بیشتر از 70 درصد فقط توسط جراحان ماهر عروق توصیه می گردد.
بسیاری از بیماران سکته مغزی توسط پزشکان عمومی و متخصصین غیر نورولوژی مانند داخلی و قلب و جراحی اعصاب درمان می شوند. این مقاله به صورت بازآموزی با توجه به شرایط درمانی ایران نوشته شده است