نقش عامل انرژی در روابط ایران و ترکمنستان

فروپاشی شوروی باعث ایجاد تحول عظیمی در منطقه ی آسیای مرکزی و قفقاز شد. از همان زمان وجود ذخایر طبیعی در تعدادی از این کشورها به عنوان عاملی مهم در پیشرفت اقتصادی مورد توجه قرار گرفت. وجود این ظرفیت از سویی سبب جلب توجه قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای به این کشورها شد. از سوی دیگر محصور بودن این کشورها در خشکی و انحصار روسیه بر خطوط انتقال انرژی، موجب شد که این کشورها نیز برای کاهش وابستگی، در پی شرکای جدید برآیند؛ در این مقاله ترکمنستان به عنوان کشوری از مجموعه ی سابق شوروی و ایران به عنوان بازیگر منطقه ای و ذینفع در کنش های انرژی منطقه، مورد توجه قرار گرفته و نقش عامل انرژی در روابط دو کشور بررسی می شود. سؤال این است که عامل انرژی چه نقشی در روابط ایران و ترکمنستان، پس از فروپاشی شوروی داشته است؟ فرضیه ی مقاله این است که عامل انرژی باعث همکاری دو کشور و نزدیکی آنها به یکدیگر شده است. در این پژوهش، منابع انرژی دو کشور و جایگاه جهانی و منطقه ای آنها و سپس پروژه های مشترک و سرمایه گذاری های دو کشور در زمینه ی بهره برداری یا انتقال انرژی معرفی و مورد بررسی قرار می گیرد. در انجام این پژوهش از اخبار خبرگزاری ها، آمارهای رسمی و همچنین کتاب ها و مقالات تحلیلی استفاده شده است.