جذب روی در خاک های اسیدی، آهکی و گچی و ارتباط آن با مینرالوژی خاک ها

قابلیت دسترسی و تحرک روی بوسیله برهمکنش ماتریکس خاک و بهسازها کنترل می شود. مشاهدات بسیاری در مورد عوامل موثر بر رفتار روی در خاک گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی جذب روی در خاک های گچی، آهکی و اسیدی با محلول های الکترولیت متفاوت (سدیم، پتاسیم، ارتوفسفات، نیترات و کلر) است. منحنی های همدمای جذب روی در دو خاک آهکی، 2خاک اسیدی و 2 خاک گچی به دست آمد. قابلیت دسترسی روی نیز بوسیله دی تی پی ا مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های جذب روی سطح معنی دار بالائی را در منحنی های جذب لانگمیر، فروندلیچ و تمکین نشان دادند. این داده ها با منحنی همدمای لانگمیر در مقایسه با منحنی های فروندلیچ و تمکین، هماهنگی بیشتری نشان دادند. حضور سدیم بر خلاف پتاسیم جذب روی را در تمامی خاک ها افزایش داد و خاک های گچی بیشترین میزان جذب را نسبت به خاک های اسیدی و آهکی نشان دادند. بالا بودن جذب روی در خاک های گچی بدلیل حضور کانی پالیگورسکایت با سطح ویژه بالا است، اما خاک های اسیدی حاوی کانی های کائولنیت و ایلایت حداقل جذب روی را نشان دادند. در خاک های اسیدی بیشترین میزان جذب در محلول الکترلیت مشاهده شده است در حالی که در خاک های آهکی و گچی، جذب روی را کاهش داد. میزان قابلیت دسترسی روی بوسیله نوع و میزان کانی های رسی کنترل می شود. نتایج نشان داد که درصد بالائی (90تا 98%) از کل روی جذب شده در جایگاه غیر قابل دسترس قرار دارد. می توان نتیجه گرفت سایر عناصر غذایی و کانی های رسی اثر معنی دار بر عنصر روی اضافه شده به خاک دارند.