بررسی میزان مواد نفتی حل شده در آبخوان زیر پالایشگاه نفت تهران

مشکلات زیست محیطی متعددی در نتیجه توسعه بی رویه شهر تهران ایجاد شده است. از مهم ترین آن ها می توان به وجود تاسیسات نفتی در آبخوان جنوب تهران، عدم رعایت معیارهای زیست محیطی از سوی شرکت های نفتی مربوطه و وضعیت نامناسب فاضلاب های شهری و صنعتی منطقه نام برد. هدف از این مطالعه بررسی آلودگی نفتی آبخوان زیر پالایشگاه نفت تهران می باشد. منطقه مورد مطالعه با مساحت 900 هکتار شامل بخشی از آبخوان اصلی دشت تهران است که در محدوده شهرستان ری واقع می باشد. متوسط درجه حرارت، بارندگی و تبخیر سالانه این منطقه به ترتیب برابر 17c mm 200 و mm 2500 می باشند. در این راستا اقدام به نمونه برداری از 8 منبع آب زیر زمینی و سنجش نمونه ها در اسفند ماه سال 87 (سال پر آبی) و خرداد ماه سال 87(سال کم آبی) شده است. داده ها به صورت گراف هایی ارائه شده و با مقادیر استاندارد جهانی مقایسه گردیده است. نتایج حاصل از سنجش های آزمایشگاهی نمونه ها برای پارامترهای Oil &، COD، BOD، TPHs، Phenol، Grease هیدروکربن های آروماتیک و آلیفاتیک، نشان می دهند که مقادیرCOD در فصل پر آبی بین، (10- 55000 mg/L)، BOD در محدوده، (1-30555 mg/L)، Phenol بین، (0/01- 0/08 mg/L)، Oil در محدوده (mg/L 130-5) و TPHs در محدوده (mg/L 5/25-05/0) هیدروکربن های آلیفاتیک بین، هیدروکربن های آروماتیک بین(mg/L 13/2 -034/0) می باشد. نتایج حاکی از این مطلب می باشد که ایستگاه های شماره 4 (باقر آباد) 5 (اسماعیل آباد) و 3 (عظیم آباد) دارای آلودگی نفتی بیشتری می باشد. به عبارت دیگر محدوده روستاهای در سون آباد، اسماعیل آباد، عظیم آباد نسبت به روستاهای خیرآباد، باقر آباد، شهر سنگ و ضلع غربی پالایشگاه آلوده تر می باشد. هم چنین این مقادیر در فصل کم آبی (که سوخت پالایشگاه گاز طبیعی می با شد) نسبت به فصل پر آبی (که سوخت پالایشگاه گازوئیل می باشد و سطح آب زیر زمینی بالاتر است) کاهش داشته است. نتایج این تحقیق گویای نمامناسب بودن بخش عمده این منابع برای مصارف شرب و کشاورزی می باشد و پساب خروجی پالایشگاه تهران و کانال هدایت کننده فاضلاب شهر تهران به محدوده مطالعاتی و هم چنین نشت از خطوط انتقال فراورده های پالایشی و مخازن متعلق به شرکت های نفتی مهم ترین منشاء های آلودگی آب های زیر زمینی منطقه می باشند.