مروری بر نظریه های یادگیری و کاربرد آن ها در آموزش پزشکی

هدف از تدریس، یادگیری است و آنچه مربوط به علم یادگیری می شود، نظریه های یادگیری می باشد. این نظریه ها به توصیف و تبیین چگونگی یادگیری انسان می پردازند. با توجه به درک صاحب نظران مختلف درباره یادگیری، تاکنون نظریه های زیادی درباره یادگیری پدید آمده است. در این مقاله ضمن مرور بر سه رویکرد مهم یادگیری شامل رفتارگرایی، شناخت گرایی و سازنده گرایی، به کاربردهای آموزشی آن ها در علوم پزشکی اشاره شده است.
برای نگارش این مقاله مروری از پایگاه های اطلاعاتی Medline و Eric برای مقالات انگلیسی و از پایگاه های Magiran و Medlib برای مقالات فارسی استفاده شد. بازه زمانی جستجو بین سال های 1990 تا 2011 در نظر گرفته شد.
کاربردهای مهم هر یک از این نظریه های یادگیری در آموزش پزشکی عبارتند از: (الف) رفتارگرایی (تعیین اهداف دقیق رفتاری، آموزش های رایانه ای، آموزش مبتنی بر صلاحیت، تسلط آموزی، برنامه های شبیه سازی شده رایانه ای)، (ب) شناخت گرایی (پیش سازمان دهنده، نقشه مفهومی، پزشکی جامع نگر، یادگیری از طریق مشاهده) و (ج) سازنده گرایی (روش های یادگیری دانشجو محور، آموزش مبتنی بر مساله، کارآموزی شناختی، نگارش توام با بازاندیشی). در ضمن ویژگی های اساسی هر یک از این نظریه ها در یک جدول توصیف شده اند.
هیچ یک از نظریه های یادگیری کامل نیستند و بر نوع خاصی از یادگیری تاکید می کنند، بنابراین بهتر است اساتید با مجموعه این نظریه ها آشنا باشند. به طور کلی رفتارگرایی، مناسب آموزش مهارت های جدید، شناخت گرایی مناسب آموزش تفکر انتقادی، تفکر بالینی، یادگیری خود محور و مادام العمر و بالاخره سازنده گرایی مناسب آموزش مهارت های حل مساله، تصمیم گیری بالینی و مهارت های ارتباطی می باشد.