تاثیر تمرین استقامتی در دوره های مختلف زمانی بر تغییر فعالیت آنزیم های آنتی-اکسیدانی کبد موش صحرایی

بیشتر تحقیقات، اثر تمرینات سرعتی، شدید و کوتاه مدت را بر آنزیم های آنتی اکسیدانی بررسی کرده اند و اثر تمرینات استقامتی با شدت متوسط، احتیاج به تحقیقات بیشتری دارد. از این رو در این تحقیق، اثر تمرین استقامتی بر میزان فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی سوپر اکسید دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT) و گلوتاتیون پر اکسیداز (GPX) بافت کبدی موش های نر ویستار بررسی شد.
در این مطالعه تجربی، 62 سر موش نر ویستار به طور تصادفی در سه گروه تجربی و سه گروه شاهد قرار گرفتند. گروه های تجربی به مدت 6، 9 و 12 هفته و 5 روز در هفته، تمرین بر روی تردمیل را انجام دادند که از سرعت 10 متر در دقیقه و مدت 10 دقیقه تمرین در هر روز، به سرعت 25 متر در دقیقه و مدت 60 دقیقه در روز رسیدند. گروه های شاهد نیز سه روز در هفته با سرعت 10 متر در دقیقه و مدت 10 دقیقه روی تردمیل راه رفتند. پس از وهله های تمرینی، نمونه برداری از بافت کبد موش ها انجام شد و فعالیت آنزیم های SOD، CAT وGPX به روش رنگ سنجی آنزیمی اندازه گیری شد. از آزمون های t مستقل و تحلیل واریانس یک سویه برای تحلیل فرضیات استفاده گردید.
6، 9 و 12 هفته تمرین استقامتی، تاثیری بر میزان آنزیم گلوتاتیون پر اکسیداز نداشتند. 6 و 9 هفته تمرین استقامتی تاثیری بر میزان آنزیم های سوپر اکسید دیسموتاز و کاتالاز نیز نداشتند، اما 12 هفته تمرین استقامتی، میزان این دو آنزیم را به طور معنی-داری در گروه های تجربی کاهش داد، به طوری که فعالیت آنزیم کاتالاز و سوپر اکسید دیسموتاز در گروه تجربی 3/7±1/23 و 6/0±7/47 و در گروه شاهد 2/7± 4/31 و 5/0±2/48 واحد بین المللی در میلی لیتر بود (05/0>p برای هر دو آنزیم).
تمرین استقامتی تا 9 هفته نمی تواند باعث بروز سازگاری سیستم آنتی اکسیدانی آنزیمی کبدی شود، اما میزان بیشتر هفته های تمرینی کاهش میزان فعالیت آنزیم ها را در پی دارد.