مقایسه دیدگاه های ایالات متحده آمریکا و فدراسیون روسیه نسبت به رژیم های امنیتی بین المللی

در فضای پس از جنگ سرد تاکنون، رژیم های بین المللی به خصوص رژیم های امنیتی بین المللی دستخوش تغییرات و تحولات عمده ای گردیده اند. اگر چه رژیم های امنیتی بین المللی نظیر کنسرت اروپایی، پس از پایان جنگ های ناپلئونی، از دیر باز مطرح بوده است اما عمدتا رژیم های امنیتی پدیده ای قرن بیستمی هستند که به دولتها این اجازه را می دهند که از مشکلات و تنگناهای امنیتی بگریزند. رژیم های تمام عیار امنیتی تنها در قرن بیستم و بویژه با شروع جنگ سرد رو به گسترش نهادند. اما کارآمد بودن اینگونه رژیم ها اغلب مورد تردید قرار گرفته است. بعضی از رژیم های امنیتی بزرگ مانند: سالت یک (1972) و سالت دو (1979) که به منظور کنترل رقابت تسلیحاتی بین ایالات متحده امریکا و اتحاد جماهیر شوروی سابق طراحی شده بودند، در حقیقت رژیم های بی اعتباری بودند. مطابق تعریف رژیم های امنیتی، وجود عناصر ضمنی و سریع و باورهای مشترک در میان بازیگران، به رغم اختلافات مبنایی، موجب تعیین محدودیت های خاص در رفتار بازیگران می شود. این درحالی است که تعابیر متفاوت منافع ژئوپلتیک و ژئواستراتژیک امریکا و روسیه، در نظام بین الملل موجب شکاف در برداشت رژیم های امنیتی می باشد. رژیم های بین المللی خصوصا رژیم های امنیتی اولا توسط صاحبان قدرت ایجاد می شوند، ثانیا مکانیزم های همکاری ای را شکل می دهندکه در میان دولتها و سایر بازیگران دیگر ایجاد اعتماد و امنیت کرده و به ثبات نظام بین الملل کمک می کند، ثالثا رژیم ها توسط عوامل متعددی که عمده ترین آن قدرت می باشد دستخوش تغییر می شوند.