بررسی نمادها در سبک نوشتاری «منیرو روانی پور»

نماد یا سمبول بعنوان یکی از اصلیترین و قدیمیترین عناصر پرورش دهنده مفاهیم هنری از دیرباز نه تنها در گستره ادبیات، بلکه در همه رشته های مرتبط با هنر، اهمیت فراوانی داشته و حتی در کتابهای مقدس ادیان الهی نیز حجم وسیعی از مصادیق عرفانی و فلسفی در قالب نماد و نشانه به مخاطبان عرضه شده است. بنابراین شناخت نمادها و چگونگی کاربرد آنها در ادبیات و دیگر رشته های هنری، قطعا کمک شایانی به درک و برداشت صحیح مفاهیم انتقالی مورد نظر خالق یک اثر هنری و ادبی مینماید.
در این میان، در دنیای پهناور ادبیات هم نویسندگان و شعرا از امکانات فراوانی برای خلق آثارشان در لفافه ای از نمادها و سمبولهای قراردادی استفاده میکنند. در ادبیات داستانی نوپای ایران نیز که از پیدایش آن کمتر از یک قرن میگذرد، نویسندگان مطرحی به ظهور رسیده اند که تعداد قابل توجهی از نمادها و نشانه های جهانی و حتی ایرانی و بومی و حتی جهانی را وارد آثار خود نموده اند. منیرو روانی پور، یکی از نویسندگان زن مطرح ایرانی است که با گام نهادن در عرصه نویسندگی و یافتن سبک خاص خود، در بسیاری از موارد گوی سبقت را از دیگر معاصرانش ربوده است. تکیه بر نمادهای بومی و محلی، یکی از شاخصه های سبکی وی به شمار می آید. این مورد تا جایی در آثار او گسترش یافته که میتوان از او بعنوان یک نویسنده سمبولیست ایرانی نام برد.
در این مقاله کوشش می شود تا با بررسی آثار داستانی این نویسنده، درک و شناختی نسبی از نمادها، مفاهیم زیرساختی آنها و میزان حضورشان در نوشته های روانی پور حاصل شود.