سیمای امام رضا (ع) در شعر پارسی از سنائی تا جامی

دوستداری اهل بیت پیامبر (ص) برای ایرانیان ماجرایی به بلندی روزگاران است. عشقی است که تا قیام قیامت رنگ خاموشی نخواهد دید و هر جا که بهانه ای و مجالی برای عرضه بیابد، با تمام قامت خویش جلوه گری می کند. از این روی هرکس اندکی در زندگی ما تامل کند مظاهر این ایمان و ارادت را در نامگذاری ها، شادی ها، غم ها و... باز خواهد یافت. در میان فرزندان رسول خدا (ص) امام هشتم شیعیان(ع) بیش از هزار سال است که مهمان سرزمین ایران و پناهگاه ایرانیان است. درد هایشان را با وی در میان نهاده و شادی هاشان را با وی قسمت کرده اند؛ هرگاه که توفیقی داشته اند به زیارتش شتافته و بر آستان بلندش عرض ارادت کرده اند. این ایمان عشق و ارادت در هنر ایرانیان و خصوصا شعر فارسی که جان مایه آنان بوده جلوه گر است و این نوشتار می کوشد تا اندکی از این فضیلت بزرگ را از آغاز شعر فارسی تا روزگار جامی باز نماید.