روابط تیموریان و چین در نیمه اول قرن نهم هجری

با خروج تیمور از ماوراءالنهر، روابط خارجی وی در غرب قلمروش به صورت قابل ملاحظه ای فزونی گرفت؛ به طوری که ایران در دوره تیموریان، با اسپانیا در غربی ترین نقطه اروپا نیز ارتباط سیاسی برقرار کرد، اما در ناحیه شرق، این ارتباط نسبت به حکومت قبل از او، یعنی مغولان، کاهش چشمگیری یافت. در سال های آخر حکومت تیمور که وی درصدد برآمد چین را تصرف نماید، به نظر می رسید روابط طرفین ضمن تغییر در اهداف به صورت گسترده ای افزایش یابد، اما این مهم به سبب مرگ او محقق نشد. جانشینان تیمور به علت فقدان نظام جانشینی منظم به جان هم افتادند و مدعیان بسیاری در قلمرو متصرفی آنان برای به دست گیری قدرت، ظهور کردند. بخش عمده ای از تلاش های این مدعیان، صرف تثبیت قدرت شان شد و این اقدامات، آنان را از توجه به روابط خارجی بازداشت. از طرفی در این زمان، حدود ایران نسبت به دوره تیمور کاهش یافت و قدرت های محلی جدیدی در مرزهای ایران ظهور کردند و مانع روابط با همسایگان بزرگ پیشین شدند. چین نیز از این قاعده مستثنی نبود. زیرا تجدید قدرت مغولان در سرزمین سابق جغتائیان واقع در مسیر ارتباطی ایران و چین و برخی عوامل بازدارنده داخلی در چین و ایران، مانع رونق روابط سیاسی و تجاری طرفین شد. این مقاله می کوشد ضمن توصیف روابط ایران و چین، علل و زمینه های کاهش روابط آنها را بررسی کند. روش تحقیق در این مقاله، تاریخی و مبتنی بر توصیف و تحلیل وقایع است.