احیای های لاین رویکردی در تداوم منظر شهری

شکلی ساده از تعریف زندگی یک شهر؛ همنشینی کالبد شهر و ساکنین و شهروندان هست. هرکدام از این دو دارای طول عمر مساوی و برابر یکدیگر نیستند و نسل هایی از هرکدام با دیگری هم عصر می شود و تقارن زمانی پیدا می کند. بدان معنی که نسلی از انسان ها، زندگی نسلی و گروهی از ساختمان ها و عناصر شهری را تجربه می کنند. آن نسل از ساختمان ها بعد از مدتی فرسوده یا تغییر شکل و کاربری داده می شود و یا بازسازی می شود. در مقابل ساکنین نیز جای خود را به فرزندان و یا مهاجرین می دهند. ارتباط این دو فرایند در حال تغییر در طول زمان زندگی شهر را تحقق می بخشد. کیفیت این ارتباط و نوع تصمیم گیری شهروندان در رابطه با نحوه ی ارتباط با کالبد شهر خود، منظر شهر را ساماندهی می کند و رویکردهای متفاوت تصمیم گیری که در حالت ایده آل می بایست بر مبنای شناخت انسانی باشد، کیفیت های مختلفی از زندگی شهری را ارائه می دهد. در تجربیات شهری همواره مباحثاتی چالش برانگیز، مبنی بر چگونگی ارتباط کالبد شهر و شهروندان در جریان بوده است. این مقاله بر آن است، تا از طریق بررسی تاریخی تجربه ای در منهتن که بار تغییرات این دو متغیر در مقابل یکدیگر را آزموده است، رویکردهای مختلف تصمیم گیری در هر دوره را بیان کند.