مقایسه اثر محلول میزوپروستول خوراکی با اکسی توسین در القای زایمان در زنان با سرویکس نامناسب

سرویکس مطلوب و انقباضات رحمی دو عامل اساسی در زایمان هستند و برای موفقیت القای زایمان حایز اهمیت هستند. روش های مختلفی برای القای زایمان وجود دارد که می توان به میزوپروستول و اکسی توسین اشاره کرد. هدف این مطالعه مقایسه کارایی و ایمنی محلول میزوپروستول با اکسی توسین جهت القای زایمان در افراد با معاینه نامناسب سرویکس می باشد.
این پژوهش یک کارآزمایی بالینی دوسوکور است. 140 خانم باردار 42-34 هفته مراجعه کننده به بیمارستان زنان در طی سال های 89-1388 که کاندیدای ختم حاملگی بوده و سرویکس نامناسب داشتند با استفاده از جدول اعداد تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه محلول میزوپروستول خوراکی با دوز اولیه 20 میکروگرم در ساعت همراه با پلاسبوی وریدی و یک گروه اکسی توسین با دوز اولیه شش میلی یونیت در دقیقه همراه با پلاسبو خوراکی دریافت نمودند و در هر دو گروه در صورت نامناسب بودن انقباضات دوز دارو افزوده شد. در ادامه زمان بستری تا زایمان، نوع زایمان و عوارض دارویی در هر دو گروه بررسی شدند.
در گروه میزوپروستول فاصله زمانی دریافت اولین دوز تا زایمان طبیعی 62/3±07/11 ساعت و در گروه اکسی توسین 11/3±87/14 ساعت بود که به میزان معنی داری در گروه میزوپروستول کم تر بود (001/0P=). نوع زایمان و هم چنین میزان فراوانی عوارض دارویی در دو گروه اختلاف آماری معنی داری نداشت (05/0P>).
محلول میزوپروستول خوراکی نه تنها دارویی ایمن و کارا در القای زایمان در افراد با سرویکس نامناسب می باشد بلکه نسبت به اکسی توسین فاصله بین شروع اینداکشن تا زایمان واژینال را کوتاه تر می کند.