جنبه های صوری و معنایی عناصر معین فارسی در جمله های وابسته

جمله هایی که مردم در تعاملهای روزمره زبانی خود به کار می گیرند از جهتی به دو دسته کلی قابل تقسیم هستند: نخست، جمله هایی که به تحقق بی قید وشرط رخداد دلالت دارند؛ دوم، جمله هایی که وقوع رخداد را در گرو تحقق شرطی از شروط قرار می دهند. در این تحقیق جمله های دسته نخست آزاد و جمله های دسته دوم وابسته نامیده خواهند شد. واکنش سخن گویان زبان در برابر جملات وابسته با عکس العمل آنها در مقابل جمله های آزاد متفاوت است. آنچه به ویژه در این تحقیق مطمح نظر است ساختهای وابسته است. از مهم ترین و معمول ترین راه های بیان جمله های وابسته استفاده از عناصر معین از قبیل افعال معین، قیود جمله، و دسته مشخصی از افعال واژگانی است. از اهداف این تحقیق، تحلیل و تبیین نقشها، انواع و درجات مفهوم معین در فارسی امروز است. این پژوهش همچنین تمایز مطلوبی را میان جنبه های صوری و معنایی مقوله معین در فارسی ایجاد می کند.
رحیمیان (1995 و 1999) استدلال می کند که زبان فارسی فاقد افعال معینی است که برای بیان درجه قوی معین به کار رود. اما این تحقیق، برای نخستین بار، نشان می دهد که فعل خواه علاوه بر نقشی که در ساختهای زمان آینده ایفا می کند، وسیله مناسبی برای بیان درجه قوی معین است، به گونه ای که به تنهایی متضمن وقوع رخداد می شود، و این مهم از دید تمامی پژوهشهای پیشین پنهان مانده است. بنابرین می توان ادعا کرد که زبان فارسی ازهر سه درجه ضعیف، متوسط و قوی معین بهره مند است. در باب انواع معین نیز باید گفت که با توجه به شواهد و مصادیق کشف و استخراج شده از روزنامه های فارسی زبان، هر سه نوع معین، که عبارتند از معین استنتاجی، اقتضایی و اقتداری، در فارسی امروز به طور عادی مورد استفاده قرار می گیرند.