بررسی ژنتیکی مقاومت به کلوپیدوگرل

پلاکت ها نقشی اساسی در هموستاز و ترومبوز ایفا می کنند. عملکرد هموستاتیک آنها جلوگیری از خونریزی بعد از تحریک و فعالسازی در مسیری موسوم به مسیر فعالسازی پلاکتی می باشد. در موارد پاتولوژیک نیز زمینه ساز بروز آتروترومبوز می شوند. داروهای مهارکننده پلاکتی با مهار اتصال پلاکت ها به یکدیگر، به طور موفقیت آمیزی وارد چرخه درمان بیماران گردیده اند. از جمله این داروها کلوپیدوگرل، آنالوگ آدنوزین دی فسفات می باشد که با مهار اتصال آدنوزین دی فسفات به گیرنده خود، از آتروترومبوز ممانعت می کند. علی رغم موفقیت بالای این دارو، وجود مقاومت ژنتیکی برخی بیماران، به معضلی در درمان بیماری مبدل گردیده است. بررسی های ژنتیکی، ژن CYP2C19 را به عنوان شایع ترین عامل مقاومت ژنتیکی مطرح نموده است. بهترین راه حل کنونی برای غلبه بر این مشکل، استفاده از دوزهای چند برابر دارو، ضدپلاکت درمانی دوگانه و چندگانه و البته استفاده از داروهایی با کارآیی بیشتر می باشد.