مشکلات آموزش بالینی دانشجویان پرستاری در محیط های بالینی

آموزش بالینی یکی از اساسی ترین برنامه های آموزش پرستاری را تشکیل میدهد که سبب می شود دانشجو آگاهی های نظری را برای مراقبت از مددجو بکار گیرد. ماهیت حرفه پرستاری به گونه ای است که حساسیت مسئله هماهنگی بین دروس نظری و خدمات بالینی را دوچندان می سازد. حدود نیمی از دوره های آموزشی پرستاری صرف آموزش بالینی میشود؛ ولی از آنجا که عوامل زیادی بر فرآیند آموزش بالینی اثر دارد، لذا هدف از این مطالعه بررسی مشکلات آموزش بالینی دانشجویان پرستاری در محیطهای بالینی در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می باشد.
این مطالعه توصیفی تحلیلیبر روی 75 نفر از دانشجویان پرستاری سال آخرانجام گردید. پرسشنامه دو قسمتی شامل اطلاعات فردی و معیارهای موجود برای بررسی مشکلات آموزش بالینی در شش حیطه اصلی مشکلات مربوط بهفراگیر، مربی بالینی، محیط بالینی، بیمار، برنامه آموزشی و ارزشیابی بالینی مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی در برنامه نرم افزاریSPSS انجام گرفت.
پس از تجزیه و تحلیل داده ها این نتایج به دست آمد که بیشترین مشکلات آموزش بالینی به ترتیب مربوط به عوامل مرتبط با مربی بالینی78درصد، فراگیران 73درصد، محیط بالینی71درصد، برنامه آموزشی66درصد، ارزشیابی بالینی 60درصدو مشکلات مرتبط با بیماران 43درصدبوده است.
نتایج این مطالعه نشاندهنده وجود مشکلات در آموزش بالینی، خصوصا در حیطه های مرتبط با مربی و دانشجویان می باشد. با شناخت مشکلات آموزش بالینی در پرستاری و مامایی، مسئولین قادر خواهند شد که برنامه های آموزشی مطلوب را طرح ریزی کنند تا باعث افزایش کیفیت ارایه خدمات بهداشتی به همه افراد جامعه گردند. لذا برای دستیابی به این هدف به بررسی بیشترو انجام مستمرفرآیندهای ارزشیابی بالینی، نیاز می باشد.