اثر ایزوسورباید بر فعالیت تکثیری رده سلولی Wehi-164 و سلول های منونوکلئر خون محیطی در شرایط In vitro

یکی از رایج ترین داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری های ایسکمیک قلبی، ایزوسورباید دی نیترات می باشد. این دارو یک دهنده نیتریک اکساید (NO donor) بوده و با اثر گشادکنندگی عروق، موجب افزایش جریان خون و دسترسی مواد شیمیایی به بافت تومور می شود. ایزوسورباید در مدل های حیوانی موجب مهار آنژیوژنز و کنترل رشد و متاستاز تومور می گردد. هم چنین به اثرات ضد التهابی ایزوسورباید به دلیل ویژگی دهندگی نیتریک اکساید آن اشاره شده است. در مطالعه حاضر، اثر ایزوسورباید بر فعالیت تکثیری رده سلولی فیبروسارکومایی Wehi-164 و سلول های منونوکلئر خون محیطی نرمال مورد بررسی قرار گرفته است.
پس از کشت سلول ها در محیط RPMI حاوی 10%Fetal Calf Serum (FCS)، سلول ها در مجاور غلظت های مختلف ایزوسورباید دی نیترات (3-10×6/1 - 6-10×4 مولار) در فاصله های زمانی 24، 48 و 72 ساعت قرار داده شدند و سپس میزان تکثیر سلولی در مقایسه با گروه کنترل با دو روش رنگ آمیزی با تریپان بلو و M.T.T. مورد سنجش قرار گرفت. اختلاف نتایج به دست آمده بین گروه تست و کنترل با کمک آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه مورد بررسی قرار گرفت.
میزان تکثیر سلولی در رده سلولی فیبروسارکومایی Wehi-164 و هم چنین سلول های منونوکلئر خون محیطی نرمال مورد مطالعه، در حضور غلظت های مختلف ایزوسورباید تفاوت معنی داری با گروه کنترل نشان نداد.
در این مطالعه ایزوسورباید تاثیری بر فعالیت تکثیری رده سلولی فیبروسارکومایی Wehi-164 و سلول های منونوکلئر خون محیطی نرمال نشان نداد. احتمالا فعالیت ضد توموری ایزوسورباید که توسط دیگر محققین گزارش شده است، وابسته به مکانیسم(های) دیگری غیر از سیتوتوکسیسیتی است.