آموزش زبان به کمک قصه

ادبیات شفاهی یا همان قصه ها و حکایات بخشی از ادبیات جهانی است که از درون فرهنگ جوامع جوشیده است. آموزش زبان خارجی به کمک متونی از قصه ها و حکایات جدا از این که ورود زبان آموز به فرهنگ زبان در حال فراگیری است، انگیزه های او را فراتر از آموختن زبانی دیگر خواهد کرد. ارتقا خود انگیختگی و دریافت وجوه فرهنگی زبان، نیروی بزرگی است که روند فراگیری را کوتاه و تعمیق خواهد بخشید.
استفاده از قصه ها و حکایات به عنوان ابزار آموزشی زبان در کلاس های درس با روش و رویکرد ارتباطی زبان مناسب تر می نماید، چرا که این روش به مباحثی فراتر از انتقال آموزه های اطلاعاتی زبان (شکل های زبانی) می پردازد. و می توان گفت که در کل با طرح ادبیات در کلاس های آموزش زبان، زبان آموزان با متونی سرو کار خواهند داشت که متن های حقیقی هستند و سازوکار عبارات و گفت و گوهای آن ها برخاسته از موقعیتی طبیعی است، حتا اگر عنصر خیال در آن ها غالب باشد.
در این مقاله و با این نگاه مروری بر روند عملی استفاده ازنمونه هایی ازادبیات شفاهی فرانسه و ایران در کلاس درس آموزش زبان فرانسه کرده ایم. نتایج مثبت چنین روندی ما را بر آن داشت تا در مورد استفاده از ادبیات شفاهی و در کل ادبیات(که در مقاله پیشین به آن پرداخته ام) در کلاس های زبان زبان آموزان ایرانی تاملی داشته باشیم تا دریابیم که آثار ادبی بستری مناسب در کلاس های آموزش زبان در ایران است.