وحدت وجود و وحدت ادیان از نظر ابن عربی و مولانا

ابن عربی از بزرگترین عرفای عالم اسلام و بنیان گذار عرفان نظری است که اصطلاحات مشوش و پراکنده عرفان را گرد آورده و با نبوع سرشار خود و بر اساس تجارب و مشاهدات عرفانی خویش، مباحثی متعدد برآن افزوده است؛ او عرفان نظری را در عالم اسلام، به مرتبه ای رسانده که هیچ یک از صوفیان و عارفان را گریزی از نفوذ و تاثیر او نبوده است؛ حتی این تاثیر و نفوذ در آراء و اندیشه های مولانای بزرگ نیز تجلی یافته است؛ به طوری که مفسران، مثنوی را تفسیر کامل مکتب ابن عربی می دانند. مقاله حاضر به تاثر مولوی از ابن عربی در باب وحدت وجود و وحدت ادیان پرداخته است.
در نظر ابن عربی، وجود، واحد و از آن خداست و هر آن چه هست، تجلیات و ظهورات حق می باشد. مولانا، نیز مثنوی را دکان وحدت می-داند که هرچه غیر آن وجود دارد بتی بیش نیست.
در مورد دین، نیز هر دو اندیشمند به وحدت ادیان معتقدند. ابن عربی می گوید: ((الحب دینی))، مولانا نیز مذهب عشق را از همه دین ها جدا و مخصوص عارفان و عاشقان می داند.