رابطه ناامنی غذایی با برخی عوامل اجتماعی- اقتصادی و تغذیه ای در مادران دارای کودک دبستانی شهرستان ری در سال 1389

20 تا 40 درصد ایرانیان از ناامنی غذایی رنج می برند. عوامل مرتبط با ناامنی غذایی در هر جامعه متفاوت است و باید مورد بررسی قرار گیرند. مطالعه حاضر با هدف بررسی عوامل موثر بر ناامنی غذایی درشهرستان ری انجام شد.
این بررسی توصیفی مقطعی روی 430 مادر دارای کودک دبستانی در سال 1389 انجام شد. نمونه گیری به صورت خوشه ایدو مرحله ای انجام گرفت. پرسشنامه های امنیت غذایی (USDA) و یادآمد 24 ساعته خوراک تکمیل شد. اطلاعات مربوط به وضعیت اقتصادی و خصوصیات اجتماعی و فرهنگی توسط پرسشنامه اطلاعات عمومی بررسی شد. آزمون کا-اسکوار، تحلیل واریانس یک طرفه و رگرسیون ساده مورد استفاده قرار گرفت.
میزان شیوع ناامنی غذایی 2/50% بود. تحصیلات بالاتر مادر و هم چنین سرپرست خانواده، جایگاه شغلی بالاتر سرپرست خانواده، مالکیت واحد مسکونی و امتیاز بالاتر امکانات و تسهیلات زندگی با ناامنی غذایی ارتباط معکوس داشت. با افزایش بعد خانوار، ناامنی غذایی در افراد مورد مطالعه بیشتر شد. دریافت تمام درشت مغذی ها بجز چربی، در گروه ناامن غذایی به طور معنی داری کمتر بود.
نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که برای بهبود وضعیت امنیت غذایی خانوار لازم است به ارتقای تحصیلی افراد خانوار و ارتقای شغلی و اقتصادی خانوارها توجه بیشتری شود. هم چنین، سیاست های کنترل جمعیت با تاکید بیشتر پیگیری شود.