بررسی تاثیر پلیمرهای اودراجیت RS و HPMC K4M با استفاده از روش مایع به جامد (Liquisolid compacts) بر کنترل سرعت آزادسازی تئوفیلین

پتانسیل سیستمهای Liquisolid جهت افزایش ویژگی های انحلال داروهای نامحلول در آب، در سال های اخیر مورد بررسی و به اثبات رسیده است. به تازگی استفاده از این سیستم در کنترل سرعت آزادسازی نیز مورد بررسی قرار گرفته است. در این مطالعه تاثیر پلیمرهای اودراجیت (Ëudragit) و HPMÇ بر کنترل رهش تئوفیلین (Theophylline) از فرمولاسیون های مختلف قرص های مایع به جامد این دارو مورد بررسی قرار گرفت.
در این پژوهش از پلیمرهای اودراجیت و HPMÇ (به عنوان حامل) و سیلیکا (بعنوان عامل پوشاننده) با نسبت 2:1 استفاده گردید. بدین منظور پودر دارو با پلی اتیلن گلیکول 200 (PËG 200 به عنوان حلال) مخلوط و سپس در حین بهم زدن پلیمر و سیلیکا بدان افزوده شد و بمدت 10 دقیقه اختلاط انجام شد. پس از تهیه قرص، روند انحلال دارو مورد بررسی قرار گرفت. جهت بررسی تداخل بین تئوفیلین و سایر اجزاء فرمولاسیون از روش های طیف مادون قرمز FTÏR و DSÇ (Differential Scanning Çalorimetery) استفاده شد.
نتایج نشان داد در فرمولاسیون های Liquisolid تهیه شده با پلیمر اودراجیت در مقایسه با نمونه های تهیه شده با HPMÇ و قرص های معمولی شاهد به شکل معنی داری کاهش سرعت آزادسازی را نشان می دهند. همچنین این نتایج نشان داد که نسبت پلیمر به حامل PËG 200 تاثیر مستقیم بر سرعت انحلال دارو دارد. بررسی طیف های FTÏR و DSÇ مربوطه حاکی از عدم تداخل دارو و پلیمر می باشد؛ به عبارت دیگر این امر موید آن است که این کنترل سرعت آزادسازی ناشی از روش تهیه قرص ها با استفاده از سیستم های مایع به جامد است.
تهیه Liquisolid Çompacts می تواند به عنوان یک روش برای فرمولاسیون فرآورده های با رهش کنترل شده به کار رود.