بررسی پاسخ بالینی به درمان بیماران مبتلا به سل ریوی بستری در بخش عفونی بیمارستان رازی اهواز طی سال های 80 الی 83

سل معضل اصلی بهداشتی و قابل سرایت در سندرم نقص ایمنی اکتسابی می باشد. با افزایش سالمندان در جامعه جهانی و شیوع ایدز، تظاهرات غیرعادی سل نیز به طور فزاینده ای در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه مشاهده می شود. چون ارزیابی نتایج درمانی، در تصمیم گیری برای ادامه، تغییر یا قطع رژیم درمانی بیمار از اهمیت زیادی برخوردار است لذا فراوانی نسبی پاسخ به درمان از نظر بهبودی شکایات و نشانه های بالینی در طی یک روند زمانی اهمیت پیدا می کند تا با ترسیم پاسخ بالینی در مقاطع زمانی مختلف و با درمان درست سل، بتوان مخزن بیماری را از جامعه حذف کرد.
در این مطالعه توصیفی - مقطعی نتایج پاسخ بالینی به درمان 201 بیمار مبتلا به سل ریوی بستری در بیمارستان رازی اهواز طی سال های 1383-1380 از طریق مراجعه به پرونده ایشان استخراج گردید. 53 پرونده (طبق پروتکل رایج حداقل 2 اسمیر خلط مثبت) از لحاظ: تب، سرفه، تعریق شبانه، خلط، هموپتزی، بی اشتهائی، لرز، ضعف، بی حالی و تنگی نفس با استفاده از NOTE روزانه اینترن ها، رزیدنت ها و پرستاران از زمان شروع داروهای ضد سل تا روزهای پنجم، دهم و چهاردهم بعد از درمان، بررسی شدند. 10 بیمار قبل از اینکه تحت درمان قرارگیرند با رضایت شخصی از بیمارستان مرخص شده بودند.
سرفه در100% بیماران، تب در 6/97%، بی اشتهائی در 93%، دفع خلط در 86%، تعریق شبانه در 72%، ضعف و بی حالی در 7/69%، لرز در1/44%، تنگی نفس در 8/34% و هموپتزی در 6/18% مشاهده شده بود.
درکل زودترین علائمی که در روزهای پنجم، دهم و چهاردهم بهبود می یابد و جهت پایش پاسخ بالینی به درمان مفید می باشد به ترتیب عبارتند از: تب، بی اشتهائی و لرز.