مروری بر به کارگیری بسپارهای رسانا در پیل های سوختی متانول مستقیم به منظور بهبود عملکرد آنها

امروزه پیل های سوختی متانول مستقیم به دلایلی از قبیل سازگاری با محیط زیست و بازدهی انرژی نسبتا بالا، به عنوان یکی از مهم ترین منابع انرژی مطرح می باشند. از طرف دیگر معایب این پیل ها نظیر انتخابگری پائین غشاهای مورد استفاده در ساختار این پیل ها و کارایی پایین آنها در محیط های کم رطوبت، کاربرد این پیل ها را محدود کرده و محققین بسیاری را درگیر اصلاح این معایب نموده است. بسپارهای رسانای الکتریکی مثل پلی آنیلین و پلی پیرول جزء موادی هستند که به منظور بهبود ویژگی های غشاء و لایه کاتالیزی پیلهای سوختی به کار گرفته شده اند. تحقیقات نشان داده است که به کارگیری این مواد موجب بهبود خواصی چون نفوذپذیری انتخابی غشاء، بهبود کارایی غشاء در محیط های کم رطوبت، بهبود مقاومت مکانیکی آن و بهبود خواص الکتروشیمیائی لایه کاتالیزی می شود. در این مقاله مطالعات انجام شده در زمینه کاربرد بسپارهای رسانای الکتریکی، مخصوصا پلی آنیلین و پلی پیرول در پیل های سوختی متانول مستقیم و نتایج حاصل از آنها به صورت مروری مورد بررسی قرار می گیرد.