اثر اریتروپویتین بر یادگیری و حافظه در رات های آلزایمری شده پس از تزریق استرپتوزوتوسین به داخل بطن های طرفی مغز

با توجه به شیوع بیماری آلزایمر و اختلالات شدید یادگیری و حافظه در این بیماری و همچنین این که به تازگی مشخص شده است که اریتروپویتین (EPO) موجب بهبود عملکرد های شناختی می گردد و دارای اثرات نروپروتکتیو بارزی است، هدف این مطالعه بررسی اثر EPO بر یادگیری و حافظه در رات پس از آلزایمری کردن آن ها با تزریق استرپتوزوتوسین (STZ) به داخل بطن های طرفی مغز بود.
جهت ایجاد مدل آلزایمری در رات ها داروی استرپتوزوتوسین به درون بطن های طرفی مغز تزریق گردید و دو هفته بعد جهت تایید القای اختلال یادگیری و حافظه، رات ها تحت آزمون یادگیری اجتنابی غیر فعال قرار گرفتند و سپس به مدت دو هفته اریتروپویتین به صورت یک روز در میان با دوز 5000 واحد به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به آن ها تزریق شد و سپس به طور مجدد تحت مطالعه ی رفتاری قرار گرفتند.
تزریق داخل بطن های مغزی استرپتوزوتوسین موجب کاهش شدید تاخیر زمانی برای اولین ورود به اتاق تاریک در رات ها شد و تفاوت معنی داری میان گروه های شم و استرپتوزوتوسین وجود داشت. هر چند اریتروپویتین تاثیر معنی داری بر تاخیر زمانی برای اولین ورود به اتاق تاریک در گروه شم نداشت، ولی از آسیب های ناشی از تزریق داخل بطن های مغزی استرپتوزوتوسین جلوگیری کرد، به طوری که این شاخص افزایش معنی داری در گروه استرپتوزوتوسین- اریتروپویتین نسبت به گروه استرپتوزوتوسین داشت. بین گروه استرپتوزوتوسین- اریتروپویتین و گروه شم تفاوت معنی داری مشاهده نشد.
این نتایج پیشنهاد کننده ی این موضوع است که ممکن است کاربرد اریتروپویتین بتواند به صورت چشم گیری در بهبود آسیب های یادگیری و حافظه در بیماری آلزایمر، موثر باشد.