بررسی تاثیر چند روش آماده سازی سطحی بر میزان استحکام باند کامپوزیت تعمیر شده

گاه تعمیر رستوریشن ها نسبت به جایگزینی کامل آن ها، روش مناسب تری می باشد. با این حال به دلیل استحکام باند ضعیف از روش های آماده سازی سطحی مختلفی برای بهبود باند بین دو کامپوزیت استفاده می شود. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر چند روش آماده سازی سطحی بر میزان استحکام باند کامپوزیت تعمیر شده بود.
در این مطالعه آزمایشگاهی، 56 نمونه کامپوزیتی (Filtek supreme) تهیه و به طور تصادفی به 7 گروه (یک گروه شاهد و 6 گروه آزمایش) تقسیم شدند. سپس یکی از درمان های زیر جهت آماده سازی سطح کامپوزیت در هر گروه انجام گردید:گروه 1: فرز الماسی + اسید فسفریک + عامل باندینگ (Single bond)، گروه 2: فرز الماسی + اسید فسفریک + سایلن + Single bond، گروه 3: فشار هوا (ذرات اکسید آلومینیوم μm 50) + اسید فسفریک + Single bond، گروه 4: فشار هوا + اسید فسفریک + سایلن + Single bond، گروه 5: فرز الماسی + اسید فسفریک + Clearfil repair و گروه 6: فرز الماسی + اسید فسفریک + Clearfil SE bond.
پس از باند کامپوزیت جدید نمونه ها به مدت 24 ساعت در آب مقطر Co37 نگهداری شدند و استحکام باند برشی آن ها توسط دستگاه تست یونیورسال سنجیده شد. نتایج توسط آزمون های One- way، ANOVA و Tukey بررسی شدند (05/0 = α).
بیشترین استحکام باند مربوط به گروه های 2 و 5 بود که اختلاف آماری معنی داری نسبت به هم نداشتند (064/0 = p value) و کمترین میزان مربوط به گروه 1 بود. باندینگ Clearfil SE bond نتایج بهتری از Single bond (039/0 = p value) و Clearfil repair نتایج بهتری از Clearfil SE bond نشان داد (038/0 = p value).
در پژوهش حاضر آماده سازی سطح توسط فرز الماسی اثرات بهتری نسبت به سایش با فشار هوا داشت. کاربرد سایلن در افزایش استحکام باند موثر بود. عامل باندینگ Clearfil repair بیشترین تاثیر را بر میزان استحکام باند کامپوزیت تعمیر شده داشت.