مروری بر روش های مستقیم تثبیت نگهدارنده های ثابت ارتودنسی

در برخی از بیماران خاص پس از درمان ارتودنسی،احتمال برگشت به حالت اولیه زیاد است واین افراد نیاز به نگهدارنده ثابت دارند. نگهدارنده های ثابت در دهه 1970 معرفی شدند و در 20 سال گذشته روش های متعددی برای اتصال نگهدارنده توسعه یافته است. برای نگه داشتن سیم نگهدارنده بر سطح دندان ها روش های متعددی به کار می رود که در این مقاله به معرفی چند روش پرداخته شد.
شرح مقاله: این مطالعه یک مطالعه مروری است که از جستجو در منابع کتابخانه ای و سایت های اینترنتی Pubmed و Google بین سال های 1973 تا 2011 با استفاده از کلید واژه های نگهدارنده ارتودنسی و اتصال یابنده های رزینی و دندانی انجام شده است.
روش غیر مستقیم نیاز به مرحله ی لابراتواری برای نگه داشتن سیم نگهدارنده روی سطح دندان دارد اما در روش مستقیم سیم نگهدارنده باید از قبل برای قرار گرفتن روی سطح لینگوال دندان ها شکل داده شود.
آگاهی از مزایا و معایب روش های مختلف قرار دادن نگهدارنده های ثابت لینگوالی که ساده و در عین حال مقرون به صرفه هستند، دندانپزشک را قادر می سازد مناسب ترین روش را انتخاب نماید.