فهرست مطالب

دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران - سال شصت و یکم شماره 4 (پیاپی 34، دی 1382)

مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و یکم شماره 4 (پیاپی 34، دی 1382)

  • تاریخ انتشار: 1382/04/20
  • تعداد عناوین: 10
|
  • حمیدرضا صادقی پور، حسن افتخار اردبیلی، حجت زراعتی، افسانه مصلح صفحه 254
    مقدمه
    باتوجه به اینکه کودکان زیر پنج سال جزو گروه های آسیب پذیر هستند و داشتن سلامتی کامل و عدم اختلال در رشد و نمو، پایه گذار سلامتی در سنین نوجوانی، جوانی، میانسالی و سالمندی می باشد، بدیهی است که توجه بیشتر به این گروه سنی هم از نظر تجویز داروها در هنگام بیماری و هم به جهت مراقبت و پیشگیری حائز اهمیت می باشد.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه مقطعی پرونده خانوار 505 کودک بیمار مراجعه کننده به 19 خانه بهداشت که توسط 33 بهورز به آنان دارو تجویز شده بود مورد مطالعه قرار گرفت. جهت بررسی از دو پرسشنامه طراحی شده استفاده شد. در پرسشنامه اول داروهای تجویز شده به کودکان کمتر از 5 سال مورد ارزیابی قرار گرفت و متغیرهای تجویز داروی مناسب از قبیل مقدار مصرف توصیه شده، طول دوره درمان و فواصل زمانی مصرف در دو گروه دختران و پسران به تفکیک بررسی گردید. در پرسشنامه دوم اطلاعات مربوط به وضعیت دموگرافیک بهورزان شاغل در خانه های بهداشت جمع آوری شد.
    یافته ها
    نتایج حاصله از پژوهش نشان داد در مواردی که برمبنای آموزش های بهورزی پیگیری بیمار توسط بهورز ضرورت دارد. پیگیری ضروری و مناسب در 56.9% موارد انجام نشده است. از محدودیت های مهم این پژوهش عدم ثبت چگونگی تجویز دارو توسط بهورزان در تعداد قابل ملاحظه ای از پرونده ها بود. این موارد شامل: 1) نامشخص بودن داروهای تجویزی در 1.2% موارد. 2) نامشخص بودن مقدار داروی تجویز شده در 44.2% موارد. 3) نامشخص بودن طول مدت درمان در 52.4% موارد. 4) نامشخص بودن فواصل زمانی داروی تجویزی در 36.5% موارد. از نظر مناسب بودن مقداری داروی تجویز شده به کودکان 64.9% موارد، از لحاظ فواصل زمانی داروی تجویز شده 73.2% موارد و در 84.1% موارد، طول مدت درمان نیز مناسب انتخاب شده بود.
    نتیجه گیری و توصیه ها: این پژوهش نشان داد که مسئولین امور دارویی شهرستان ها باید کنترل بیشتری بر نحوه مصرف دارو توسط بهورزان اعمال نمایند و گاهی اوقات همراه با تیم آموزشگاه بهورزی از خانه بهداشت بازدید بعمل آورند.
  • رویا کلیشادی، مهین هاشمی پور، نضال صراف زادگان، غلامحسین صدری، رضوان انصاری، حسن علیخاصی، نصرالله بشردوست، رضوان پشمی، صدیقه رفیعی طباطبایی، مریم شهاب صفحه 260
    مقدمه
    چاقی یک عامل خطرساز مهم برای تصلب شرائین، مقاومت به انسولین، دیابت، پرفشاری خون، برخی سرطان ها و بیماری های کیسه صفرا می باشد. نزدیک به 80% نوجوانان چاق در سنین بزرگسالی نیز دچار چاقی خواهند بود. بنا به اهمیت موضوع، بررسی فراوانی اضافه وزن و چاقی در بین دانش آموزان راهنمایی و دبیرستان و ارتباط آن با عوامل تغییرپذیر محیطی در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفت.
    مواد و روش ها
    افراد مورد بررسی، 1000 دختر و 1000 پسر 11 تا 18 ساله انتخاب شده توسط نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای، والدین آنها (2000 نفر) و مسئولین و دبیران مدارس (500 نفر) در مناطق شهری و روستایی دو استان اصفهان و مرکزی بودند. یافته ها توسط نرم افزار SPSS v10/win تجزیه و تحلیل شده اند.
    یافته ها
    براساس صدک های شاخص توده بدنی (BMI)، فراوانی اضافه وزن (صدک 85?BMI و صدک BMI<95) و چاقی (BMI?95) در دختران بطور معنی داری بیش از پسران و بترتیب 1.1±10.67% و 0.1±2.9% و در برابر 0.9±7.37 و 0.1±1.87 بود (P<0.05). میانگین BMI بطور معنی داری در نواحی شهری (5.2±25.38) بیش از نواحی روستایی (7.1±23.25) بود (P<0.05). مادران دانش آموزان با BMI بیش از صدک 85 سطح پایین تری از تحصیلات نسبت به سایر مادران داشتند، سال های تحصیل مادران بترتیب 2.1±9.2 در برابر 2.4±11.5% بود (P<0.05). میانگین کل انرژی مصرفی بین افراد دارای اضافه وزن یا چاقی و افراد دارای وزن طبیعی متفاوت نبود (kcal 90±1825 در برابر kcal 85±1815 و P>0.05) ولی درصد انرژی کسب شده از مواد نشاسته ای بطور معنی داری در گروه اول بیش از گروه دیگر بود (69.4% در برابر 63.2% و P<0.05). در دانش آموزان دارای اضافه وزن یا چاقی فعالیت های ورزش منظم خارج از مدرسه بطور معنی داری کمتر از سایرین و زمان صرف شده برای تماشای تلویزیون بطور معنی داری بیش از سایر دانش آموزان بود (20±300 در برابر 30±240 دقیقه در روز، P<0.05). ارتباط خطی بین دفعات مصرف برنج، نان، ماکارونی، غذاهای آماده و میان وعده های چرب و شور با BMI نشان داده شد (P<0.05 و? =0.05-0.06)، همبستگی معنی داری بین صدک های BMI و تری گلیسرید، لیپوپروتئین کلسترول با چگالی بالا و فشار خون سیستولیک بدست آمده و ضریب همبستگی پیرسون بترتیب 0.38، 0.32- و 0.47 بود.
    نتیجه گیری و توصیه ها: اجرای مداخلات در جهت اصلاح شیوه زندگی جهت جلوگیری و کنترل اضافه وزن از دوران کودکی حتی در کشورهای در حال توسعه حایز اهمیت می باشد. برای موفق بودن در این امر، تاثیرات اجتماعی فرهنگی و اقتصادی باید در نظر گرفته شود.
  • علی موافق، محمد میراسکندری، پیام اقتصادی عراقی صفحه 274
    مقدمه
    یکی از عوارض نامطلوب استفاده از پروپوفول، درد هنگام تزریق وریدی این دارو می باشد که میزان بروز آن در بیماران بین 28% تا 90% گزارش شده است. متوکلوپروماید دارویی است که بطور متداول جهت پیشگیری و درمان تهوع و استفراغ کاربرد بالینی دارد ولی دیده شده که از این دارو نیز می توان در کاهش درد پروپوفول استفاده نمود. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تزریق متوکلوپروماید پیش از تزریق پروپوفول در میزان بروز و شدت درد ناشی از تزریق پروپوفول و مقایسه آن با لیدوکائین است.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه آینده نگر، دوسوکور، تصادفی شده همراه با کنترل دارونما، 150 بیمار 18 تا 40 سال به صورت تصادفی به یکی از سه گروه (هر گروه 50 نفر) شاهد (دو میلی لیتر نرمال سالین)، لیدوکائین (دو میلی لیتر معادل 40 میلی گرم لیدوکائین) و متوکلوپروماید (دو میلی لیتر معادل 10 میلی گرم متوکلوپروماید) تقسیم شدند. بلافاصله دو میلی لیتر پروپوفول 10 میلی گرم در میلی لیتر با سرعت 0.5 میلی لیتر در ثانیه (در 4 ثانیه) از همان کاتتر وریدی که در بزرگترین ورید پشت دست قرار دارد، تزریق می گردید. شدت درد حین تزریق پروپوفول توسط روش (VAS: Visual analogue pain scale) (صفر بدون درد تا 100 شدیدترین درد) که پیش از مطالعه به بیمار آموزش داده می شد، تعیین می گردید و هر مقدار VAS بیشتر از صفر بروز درد تلقی می گردید. درصورت مشاهده هرگونه علائم خواب آلودگی، بیمار از مطالعه حذف می گردید.
    یافته ها
    در این مطالعه نشان داده شد که شدت درد بیماران در سه گروه تفاوت معنی داری داشتند (نرمال سالین=41.18، گروه لیدوکائین=25.4 و گروه متوکلوپروماید=13.1 و P<0.001) و بیماران گروه متوکلوپروماید به میزان معنی داری درد کمتری را نسبت به گروه های دیگر تجربه نمودند (P<0.001). میزان بروز درد در گروه نرمال سالین 77.1% است و لیدوکائین و متوکلوپروماید هر دو موجب کاهش بروز درد در حین تزریق نسبت با گروه نرمال سالین شدند (P=0.002) ولی اختلاف معنی داری در بروز درد بین دو گروه لیدوکائین با متوکلوپروماید مشاهده نشد (P=0.051).
    نتیجه گیری و توصیه ها: بدین ترتیب این مطالعه نشان داد که متوکلوپروماید نسبت به لیدوکائین درد ناشی از تزریق پروپوفول را بیشتر کاهش می دهد (برخلاف درد ناشی از دیازپام) ولی در کاهش میزان بروز درد با یکدیگر تفاوتی ندارند. در نهایت باتوجه به دیگر اثرات سودمند متوکلوپروماید از جمله پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از عمل و کاهش دوز پروپوفول مورد نیاز برای القا، می توان از این روش بویژه در مواردی که منع مصرف لیدوکائین وجود دارد، قبل از تزریق پروپوفول استفاده نمود.
  • منصور حسنی، علیرضا ابراهیم سلطانی صفحه 281
    مقدمه
    اینداکشن از مهمترین قسمت های یک بیهوشی است که باید در آن اهدافی چون پایداری وضعیت همودینامیک، اینتوبیشن و در نهایت عبور از فازهای مختلف بیهوشی و رسیدن به فاز جراحی در بیهوشی دنبال می شود. انتخاب روش بیهوشی علی الخصوص در اطفال به مسائل مختلف شامل وضعیت اضطراب کودک، توانایی همکاری و ارتباط برقرار کردن (سن، وضعیت منتال، زبان)، معده پر یا خالی ارتباط دارد. روش های اینداکشن در اطفال شامل اینداکشن استنشاقی، اینداکشن عضلانی، اینداکشن وریدی، اینداکشن رکتال، می باشد. در بین این روش ها هرکدام مزایا و معایبی دارند ولی با تمام این مسائل روش استنشاقی از طرفداران بیشتری برخوردار است. در بین داروهای استنشاقی امروزه بر روی سووفلوران تاکید می گردد که بدلیل عوارضی است که برای هالوتان قائل هستند. ولی بعلت عدم دسترسی به سووفلوران در ایران بیشتر با هالوتان کار می شود و در این مطالعه ما سعی در بررسی عوارض اینداکشن استنشاقی با هالوتان به دو روش و مقایسه تن با روش معمولی اینداکشن وریدی داریم.
    مواد و روش ها
    این مطالعه در سال 1379 بر روی 75 بیمار که با روش نمونه برداری تصادفی ساده و جدول اعداد تصادفی ساده در سه گروه 25 نفری تحت عناوین گروه هالوتان نیتروس، هالوتان اکسیژن و وریدی تقسیم شدند. متغیرهای مورد بررسی شامل فشار خون سیستولیک، ضربان قلب، زمان از بین رفتن رفلکس پلکی، زمان از بین رفتن تونوسیته عضلات فکی، زمان از بین رفتن رفلکس Hand grip، زمان منظم شده تنفس بدنبال لوله گذاری و شیوع عوارضی چون استفراغ، سرفه. لارنگواسپاسم، نگهداشتن تنفس، ترشح بزاق زیاد، سکسکه بودند.
    یافته ها و
    نتیجه گیری
    نتایج تحقیق نشان داد که در اینداکشن با هالوتان 4% و نیتروس اکسید 60% و هالوتان، اکسیژن 100% (اینداکشن استنشاقی) سرعت منظم شده تنفس بدنبال اینداکشن و لوله گذاری نسبت به اینداکشن وریدی بیشتر می باشد هرچند که زمان از بین رفتن رفلکس Hand grip با P<0.01 و زمان شل شدن فک (P<0.05) بطور معنی داری کمتر می باشد ولی اختلاف زمان از بین رفتن رفلکس پلکی (P<0.1) بین گروه ها از نظر آماری معنی دار نمی باشد. ثبات قلبی عروقی در سه گروه دیده می شود و عوارض جانبی راه هوایی در هر سه گروه بسیار ناچیز می باشد و در هیچکدام از گروه ها افت اشباع اکسیژن خون شریانی به زیر 96% دیده نشد. در گروه اینداکشن استنشاقی اضطراب بیشتر دیده شد.
  • انوشیروان هدایت، محمدحسن باستان حق، فرشته باوندی صفحه 286
    مقدمه
    باتوجه به نیمه عمر کوتاه بودن هورمون پاراتیروئید، اندازه گیری پاراتورمون دست نخورده (iPTH=intact PTH) به روش سریع در حین عمل جراحی (بلافاصله پس از خروج آدنوم) جهت تشخیص و ارزیابی کفایت نسج برداشته شده و نیز کاهش موارد عمل مجدد پاراتیروئید مفید است.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه آینده نگر Case series، تعداد 34 بیمار مبتلا به پرکاری اولیه پاراتیروئید که در طی 18 ماه (از نیمه اول سال 1379) جهت درمان و عمل جراحی پاراتیروئیدکتومی به بخش جراحی بیمارستان دکتر شریعتی ارجاع شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند که اندازه گیری سطح سرمی iPTH به روش سریع پیش از عمل جراحی، به فاصله 10 دقیقه پس از خروج آدنوم و یک روز پس از خروج آدنوم پاراتیروئید در آنها انجام شد.
    یافته ها
    میانگین سطح سرمی iPTH پیش از عمل در این بیماران حدود 563pgr/lit بود که این میزان با حدود 78% کاهش بطور متوسط به حدود 121pgr/lit در حین عمل جراحی (بلافاصله پس از خروج آدنوم) رسید و در روز اول پس از عمل (24 ساعت پس از خروج آدنوم) با 87% کاهش نسبت به پیش از عمل، بطور متوسط 42pgr/lit رسید.
    نتیجه گیری و توصیه ها: در این مطالعه همانند مطالعات مشابه انجام شده در سایر کشورها، افت چشمگیر iPTH در حین عمل جراحی ملاحظه گردید که می تواند نشانگر مفید بودن اندازه گیری سطح سرمی iPTH به روش سریع در حین عمل جراحی جهت ارزیابی نتیجه عمل و میزان موفقیت عمل باشد و نیاز به عمل جراحی مجدد را کاهش می دهد.
  • سیدمحمود صدربافقی، منصور رفیعی، منیره مدرس مصدق، محمدحسین احمدیه، فریدون زندی کریمی، کاظم عقیلی صفحه 293
    مقدمه
    آنژین ناپایدار در مرکز طیفی قرار دارد که یک سوی آن انفارکتوس حاد میوکارد و سوی دیگر آن آنژین پایدار است به منظور بررسی مشخصات کلینیکی و پاراکلینیکی آنژین ناپایدار در یزد این مطالعه انجام گرفت.
    مواد و روش ها
    200 بیمار با تعریف مشخص آنژین ناپایدار که در بخش های سی سی یو یزد بستری شدند، طی یک مطالعه Cross-sectional مورد بررسی قرار گرفتند ویژگی های کلینیکی و پاراکلینیکی شامل کلاس شدت آنژین، شرایط کلینیکی همراه، برنامه دارویی، ریسک فاکتورها، تغییرات ECG و وضعیت بیمار موقع ترخیص مورد مطالعه قرار گرفت.
    یافته ها
    سن متوسط بیماران 61.85 سال بود. 57% زن و 43% مرد بودند. شایعترین ریسک فاکتور در مردان سیگار (48.8%) و در زنان هیپرتانسیون 62.2% بود. توزیع فراوانی بیماران در کلاس های شدت آنژین براساس پیشنهاد «براون والد» شامل کلاس I برابر با (24.5%)، کلاس II برابر با (4%) و کلاس III برابر با (71.5%) بود. 24.5% از بیماران در موقع بستری شدن ECG نرمال داشتند و 67% در موقع ترخیص ECG نرمال را نشان دادند. توزیع فراوانی بیماران بستری شده براساس طبقه بندی خطر (Risk stratification) بترتیب در سه گروه کم خطر 22.5%، گروه خطر متوسط 58.5% و گروه پرخطر 19% بودند. 3.5% از بیماران در مدت بستری شدن دچار انفارکتوس حاد میوکارد شدند که عمدتا از کلاس III آنژین بودند.
    تنتیجه گیری و توصیه ها: مطالعه حاضر کنترل ریسک فاکتورهای اساسی مثل سیگار در مردان و فشارخون بالا در زنان را بعنوان مهمترین عوامل خطر پیشنهاد می کند. همچنین موفقیت اولیه درمانی در طی فاز حاد آنژین ناپایدار نشانگر یک اندکس پیشگویی کننده مطلوب نزد این بیماران نمی باشد و بسیاری از آنها بعد از ترخیص نیاز به ارزیابی های بیشتر مثل تست ورزش و آنژیوگرافی کرونر خواهند داشت تا با درمان مناسب از عود حوادث حاد کرونری بعدی جلوگیری شود.
  • ارمغان فرد اصفهانی، وحیدرضا دباغ کاخکی، محمد افتخاری، بهنام زرپاک، محسن ساغری، بابک فلاحی سیچانی صفحه 300
    مقدمه
    درمان بیماری گریوز با ید رادیواکتیو ساده ترین، ارزانترین، موثرترین، مطمئن ترین و سالم ترین روش درمان برای بیشتر بیماران است، اما هنوز توافق عمومی بر روی دوز 131I وجود ندارد. تعیین یک دوز مناسب حداقل (Optimal) برای تجویز به بیماران از اهمیت خاصی برخوردار است.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه 59 بیمار مبتلا به بیماری گریوز بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، به نحوی که در یک گروه مقدار 5 میلی کوری و در گروه دیگر 10 میلی کوری 131I جهت درمان در نظر گرفته شد. همه بیماران در فواصل 6 ماهه بمدت دو سال از نظر عملکرد تیروئید پیگیری شدند.
    یافته ها
    از 59 بیمار، 20 بیمار (33.9%) دچار شکست درمان بصورت عدم پاسخ یا عود هیپرتیروئیدی و 19 بیمار (32.2%) هیپوتیروئید شدند. از 33 بیماری که تحت درمان با 5 میلی کوری 131I قرار گرفتند، پس از دو سال پیگیری، 10 نفر (30.3%) یوتیروئید، 6 نفر (18.2%) هیپوتیروئید (یا بعبارتی میزان درمان موفق هیپرتیروئیدی 48.5%) و 17 نفر (51.5%) دچار عود بیماری شدند. از 26 بیماری که با 10 میلی کوری ید رادیواکتیو درمان شدند، 10 نفر (38.5%) یوتیروئید، 13 نفر (50%) هیپوتیروئید شدند (بعبارتی میزان درمان موفق هیپرتیروئیدی 88.5% بود) و 3 نفر (11.5%) دچار عود بیماری پرکاری تیروئید شدند. از بین متغیرهای سن، جنس، اندازه گواتر، درصد جذب ید و مقدار ید رادیواکتیو تجویزی تنها مقدار 131I تجویز شده با نتیجه درمان ارتباط معنی دار داشت (P=0.003).
    نتیجه گیری و توصیه ها: علیرغم اینکه میزان عارضه هیپوتیروئیدی در دو سال اول با درمان 5 میلی کوری کمتر از درمان با 10 میلی کوری ید رادیواکتیو می باشد، اما میزان عود بیماری با درمان 5 میلی کوری 131I بسیار بالاتر بوده و همچنین شیوع بالایی از هیپوتیروئیدی در طولانی مدت با تمام دزها دیده می شود. باتوجه به موارد فوق بنظر می رسد مقدار 10 میلی کوری 131I دوز مناسب تری برای درمان بیماران مبتلا به گریوز باشد..
  • نعمت الله عطایی، عباس مدنی، بهناز فلک الافلاکی صفحه 308
    مقدمه
    سندرم نفروتیک شایعترین بیماری مزمن کلیوی در اطفال می باشد. اکثر کودکان درمان شده با دوره های کوتاه مدت پردنیزولون خوراکی، بعد از چند دوره عود، بهبود می یابند، معهذا دو گروه از بیماران فاقد این سیر بالینی هستند. گروه اول کودکانی که بدلیل وابستگی به پردنیزولون در معرض خطرات ناشی از عوارض داروی مذکور و گروم دوم کودکانی هستند که بدلیل مقاوم بودن به استروئید خوراکی لازمست از داروهای ایمونوساپرسیو استفاده نمایند.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه سیر کلینیکی، ریسک فاکتورهای عود و عوامل پیشگویی کننده پی آمد طولانی مدت 502 کودک مبتلا به سندرم نفروتیک اولیه بطور متوسط بمدت 60 ماه (حداقل 3.5 ماه و حداکثر 240 ماه) طی سال های 79-1360 مورد پیگیری قرار گرفت.
    یافته ها
    از 502 بیمار، 5 مورد (1%) رمیسیون خودبخود پیدا کردند و پاسخ به درمان در 313 کودک مثبت بود. از 184 بیمار (78 مورد قبل از درمان، 106 مورد در ادامه درمان) حداقل یک نوبت بیوپسی کلیه بعمل آمد. در 103 بیمار مبتلا به سندرم نفروتیک عود کننده، حساس و وابسته به استروئید، لوامیزول باعث پیدایش رمیسیون طولانی مدت در 33 مورد (31.7%) از بیماران گردید. درمان با سیکلوفسفامید و سیکلوسپورین بترتیب در 49 مورد (50%) از 98 بیمار و 28 مورد (41.3%) از 68 بیمار منجر به رمیسیون طولانی مدت شد. در آخرین ارزیابی کلینیکی، رمیسیون طولانی مدت در 73 مورد (14.5%)، عود بیماری در 301 بیمار (59.9%)، تداوم پروتئینوری در 43 مورد (8.6%) و پیشرفت بیماری بسمت نارسایی پیشرفته کلیه ESRD در 33 بیمار (6.6%) مشاهده شد و شش مورد (1.2%) از کل بیماران که همه آنها دچار نارسایی مزمن کلیه شده بودند، فوت شدند. (5 مورد بدلیل عفونت و یک مورد بدلیل نارسایی قلبی-تنفسی). بین سن 5-1 سال در شروع بیماری و آتوپی بعنوان عوامل خطر غیر وابسته و عودهای مکرر ارتباط معنی داری وجود داشت (P<0.05). پاسخ به سیکلوفسفامید و سیکلوسپورین در بیماران مبتلا به سندرم نفروتیک وابسته به استروئید یا (MCNS: Minimal change nephrotic syndrome) بهتر از گروه مبتلا به نفروز مقاوم به استروئید (SRNS: Steroid-resistant nephrotic syndrome) یا دارای هیستوپاتولوژی FSGS بود (P<0.05). همچنین بین پروتئینوری مداوم، پرفشاری خون، هماچوری میکروسکوپیک یا ماکروسکوپیک، گلوکوزوری و پیشرفت بیماری بطرف ESRD رابطه معنی داری مشاهده شد (P<0.05).
    نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک از نوع وابسته به استروئید یا دارای هیستوپاتولوژی MCNS در طولانی مدت از پیامد خوبی برخوردار می باشند. از طرف دیگر وجود برخی متغیرهای بالینی مثل پرفشاری خون و پارامترهای آزمایشگاهی از قبیل پروتئینوری مداوم، هیستوپاتولوژی (FSGS: Focal segmental glomerulosclerosis)، هماچوری و گلوکوزوری در طولانی مدت این گروه از کودکان را با پیامد نامساعدی مواجه می سازد. ضمنا این مطالعه نشان داد که بین سن پایین (کمتر از 5 سال)، آتوپی و افزایش میزان عود رابطه معنی داری وجود دارد.
  • صادق صادقی پور رودسری، منصور ملاییان صفحه 320
    مقدمه
    هیپوسپادیاس یک ناهنجاری نسبتا شایع مجرای ادرار در پسران می باشد. بیش از 65% موارد ناهنجاری هیپوسپادیاس از نوع قدامی است (گلانولار، کورونال، دیستال شفت). بیش از 200 روش جراحی اولیه برای اصلاح آن بکار رفته است. هرکدام از این روش ها عوارضی دارند. شایعترین عوارض ترمیم هیپوسپادیاس تنگی مه آو فیستول می باشد.
    مواد و روش ها
    ما در بررسی 6 ساله خود (78-1373) در دو مرکز جراحی کودکان امیرکبیر و بهرامی تهران بر روی 74 بیمار نتایج خوب تا عالی را با حداقل عوارض شاهد بودیم. روش ما شامل: دگلاوینگ، آزادسازی مجرا، اصلاح کوردی و چرخش، جلو بردن مجرا و گلانولوپلاستی بود.
    یافته ها
    در پیگیری 6-1 ساله (با میانگین 3.15 سال و SD±1.79) بیماران از نظر فانکشنال و Cosmetic نتایج رضایت بخشی داشتیم. فیستول که عارضه نسبتا شایع اعمال جراحی هیپوپادیاس است در بیماران ما دیده نشد و با ایجاد فلاپ V از گلانز، تنگی مه آنیز مشاهده نگردید.
    نتیجه گیری و توصیه ها: روش جراحی UAGP در عموم بیماران هیپوسپادیاس قدامی با نتایج خوب تا عالی و با کمترین عارضه قابل انجام است.
  • شیوا موسوی، حسین فائزی پور، سعید طالبیان صفحه 326
    مقدمه
    تغییرات در بسیج واحدهای حرکتی بدنبال بروز ضایعات محیطی و مرکزی اعصاب حرکتی بروز می نماید که می تواند در میزان ناتوانی فرد موثر باشد. بدنبال کمردرد با هر علت شناخته شده، نقش موثر عضلات در تامین ثبات وضعیتی یا داینامیک دچار اختلال می شود. امروزه در توانبخشی این بیماران جدای از مراتب درمانی برای کاهش درد، توجه زیادی به ارزیابی کنترل حرکت و برگشت کارآیی آن جهت جلوگیری از بروز مجدد علائم بیماری می شود. هدف از این پژوهش تعیین میزان تغییرات طرح ریزی حرکتی در سطح کنترل حرکت برای فراهم نمودن زمینه مناسب حرکت ستون فقرات کمری بدنبال پاسخ های وضعیتی بدنبال تحریکات محیطی است.
    مواد و روش ها
    تعداد 10 زن سالم با میانگین سنی 2.32±24.3 سال و 5 زن با سابقه کمردرد با میانگین سنی 4.67±27.34 بدون اختلال ساختمانی ستون فقرات در این آزمایشات شرکت کردند. مراحل آزمایش شامل حرکات در صفحه ساژیتال بصورت فلکشن/اکستنشن با و بدون تحریک شنوایی خارجی در زوایای 30 درجه فلکشن و 10 درجه اکستنشن به تعداد پنج تکرار بود. با اندازه گیری میزان عکس العمل افراد و محاسبه دامنه حرکتی، سرعت حرکت، گشتاور عضلانی تولید شده و زمان تاخیری برای بروز عکس العمل در قبل از رسیدن به نقطه تحریک و بعد از آن و مقایسه آنها با هم در هر دو گروه و نیز مقایسه دو گروه با هم نتایج تحقیق بدست آمد.
    یافته ها
    در هر دو گروه تفاوت معنی داری بین تغییرات دامنه، سرعت حرکت و گشتاور عضلانی در زمان های مشابه در قبل و بعد از تحریک شنوایی در هر دو نوع حرکت دیده شد (P<0.05)، بطوریکه میزان مقادیر فوق در مدت زمان قبل بمراتب بیشتر از بعد از شنیدن تحریک خارجی و بروز پاسخ وضعیتی بود. همچنین در مقایسه با شرایط بدون تحریک خارجی و تحمل پاسخ وضعیتی مقادیر ذکر شده در مدت زمان بروز پاسخ وضعیتی کاهش معنی داری را نشان دادند (P<0.05). گروه بیماران مبتلا به کمردرد در مقایسه با افراد سالم در مدت زمانی که حرکات بدون تحریک خارجی بود تفاوت معنی داری را با افراد سالم نشان ندادند درحالیکه در مراحل تحریک خارجی و بروز پاسخ های وضعیتی مقادیر زمانی و دامنه حرکتی، سرعت و گشتاور حرکتی تفاوت معنی داری را نشان دادند (P<0.05). در افراد سالم درصد کاهش عملکرد حرکتی بدنبال تحریک خارجی بیشتر از افراد با سابقه کمردرد بود (P<0.05).
    نتیجه گیری و توصیه ها: این امر نشان می دهد افراد با سابقه کمردرد دچار اختلال در زمینه سازی برای طرح حرکتی (Planning) و یا اختلال در Feed forward می شوند، لذا در این بیماران علاوه بر اختلال حرکتی در عضلات بدلیل اسپاسم و درد، بطور ثانویه اختلال در سطح کنترل حرکت بوجود می آید. این عدم قابلیت توانایی در پاسخ های وضعیتی خود در آینده می تواند زمینه ساز ناتوانی و عود مجدد درد در کمر گردد.
|
  • Sadegipoor Hr, Eftekharardabili H., Zeraati H., Mosleh A. Page 254
    This research studies the quality of medical prescriptions for children under 5 years of age and their effective factors carried out by Behvarzes at Eslamshar town.
    Materials And Methods
    The study took place in 19 health houses considering the medical family files of patient children seeking for medical care by 33 Behvarz for quality of medical prescription. Two questionnaire were used for the study. The first questionnaire contained information about children medical prescription and variables evaluated in relation to medical prescription dose, duration of consumption and the cure duration period, which carried out for both girl and boy group separately. The second questionnaire contained information about the condition of working Behvarzes demographic in health houses considered variable for Behvarzes are: Age, Sex, experience, education, place of residence marital status.
    Results
    The important points of the study are as follow: - In cases that according to Behvarzy training patient follow up is necessary, 56.9%of the needed cases did not full fill the appropriate and necessary follow up program. - One of the important constraints of the research is the high percent of unrecorded cases by Behvarzes including:1 - 1.2% unknown medical prescriptions.2- 44.2% unknown dose of prescribed medicine3- 52.4% unknown care duration period4- 36.5% unknown period of time for taking the medicine.
    Conclusion
    According to the information: 1- 64.9 dose of prescribed medicine2- 73.2 period of time for taking the medicine3- 84.1 care duration period There were appropriate.
    Keywords: under 5 year children_Behvarz
  • Klishadi R., Hashemi Poor M., Sarraf Zadegan N., Sadri G., Ansari R., Alikhasi H. Page 260
    The main purpose of this study was to evaluate the prevalence of overweight and obesity among guidance-and high school students and its relation to modifiable environmental factors.
    Materials And Methods
    The subjects have been 1000 girls and 1000 boys aged between 11-18 years, selected by multi-stage random sampling, their parents (2000 subjects) and their school staffs (500 subjects) in urban and rural areas of two provinces in Iran. Data have been analyzed by SPSSV10/ Win software.
    Results
    The prevalence of 85th < BMI<95th percentile and BMI>95th percentile in girls was significantly higher than boys (10.67±1.1%, 2.9±0.1% VS. 7.37±0.9%, 1.87±0.1% respectively, p<0.05). The mean BMI value was significantly different between urban and rural area (25.38±5.2 VS. 23.25±7.1, P< 0.05). BMI > 85th percentile was more prevalent in those with lower educated mothers (9.2+2.1 vs. 11.5+2.4 years of mothers education respectively). The mean of the total energy intake was not different between overweight or obese and normal- weight subjects (1825±90Kcal VS. 1815±85Kcal, P>0.05) but the percent of energy derived from carbohydrates was significantly higher in former than the latter (69.4% VS. 63.2%, P<0.05). Regular out-school sport activities were significantly lower and the time spent on television watching was significantly higher in overweight or obese than non-obese subjects (300±20 VS. 240±30 minutes/day, P<0.05). Significant linear association was shown between the consumption frequency of rice, bread, pasta, fast foods and fat/salty snack and BMI (p=0.05-0.06, p<0.05). A significant correlation was shown between BMI percentiles with serum triglyceride, high density lipoprotein-cholesterol and systolic blood pressure (Pearson r=0.38,-0.32 and 0.47 respectively).
  • Movafegh A., Mir Eskandari M., Eghtesadi Araghi P. Page 274
    One of the disturbing complications of propofol is pain on injection and the incidence ranges from 28% to 90%. Metoclopromide is commonly used as an anti emetic drug. Some investigators reported that this drug could reduce the pain on injection of propofol. The aim of this study was to assess and comparison of the efficacy of propofol pretreatment with metoclopromide in incidence and severity of its pain on injection.
    Materials And Methods
    In a randomized, prospective, double-blinded, placebo-controlled trail, 150 patients 18 to 40 yr old were randomly allocated in one three groups. C group (2ml of normal saline), L group (40mg lidocaine in 2ml), M group (l0mg metoclopromide in 2ml). Immediately after injection of study or placebo drugs, 10 mg of propofol with injection rate of 0.5 ml/s (In 4 Seconds) were injected in to the same vein that was inserted to the most prominent dorsal hand vein. Pain severity was measured using Visual Analogue Pain Scale that were educated to the patients before the trail (0 for no pain and 100 for the most aggressive pain in life) and values other than zero was encountered pain appearance. Patients with signs of sedation were excluded.
    Results
    There was no statistically significant difference between patients in three groups in number of men and women (P = 0.66), age (P = 0.29) and weight (P = 0.49). Furthermore severity (P = differences (C = 41.18, L - 25.4 and M = 13.1, P < 0.001) and patients in metoclopromide group experiences lower pain than other two groups (P < 0.001). Pain incidence in Control group was 77.1% and it was significantly reduced in lidocaine and metoclopromide group (P = 0.002), but there were no significant difference between them (P = 0.051). The 0.69) and incidence (P ~ 0.29) of pain has no significant difference between men and women. Pain severity between three groups has significant results showed that metoclopromide could significantly reduce the seventy of pain on injection of propofol more than lidocaine (opposite to diazepam), but they had no difference in pain incidence. It might lie on the different mechanisms that they produce pain. Pain on injection of diazepam is primarily attributed to propylene glycol, as a vehicle, but the pain mechanism in propofol is remaining unknown.
    Conclusion
    Finally as regards to other useful effects of metoclopromide including postoperative nausea and vomiting and propofol induction dose reduction, especially when there is a medical condition where lidocaine is contraindicated, it may be a reasonable alternative before injection of propofol.
    Keywords: Metoclopromide, Pain prevalence, pain severity of pain on injection of propofol
  • Hasani M., Ebrahi Soltani A. R Page 281
    The induction characteristic of halothane in nitrous oxide and oxygen were compared with halothane in oxygen alone and intravenous induction with thiopentum and succinylcholine.
    Materials And Methods
    A vital capacity technique was used for the gaseous induction groups using a mapleson F system and a 1-litre reservoir bag. four end points of anesthesia were recorded: time to cessation of hand grip, time to loss of eyelash reflex, time to jaw relaxation, and time to settled breathing after tracheal tube insertion. we also recorded sequential blood pressure and pulse rate, the incidence of adverse airway events and the acceptability of the induction technique.
    Results
    Induction with thiopentum and succinylcholine had a faster time to cessation of hand grip (p, 0.05) and jaw relaxation (p, 0.01). These differences disappeared with the final induction stage and halothane in nitrous oxide and oxygen had the faster time to regular settled breathing though this did not reach statistical significance. Cardiac stability was good and comparable in all groups.
    Conclusion
    These were few adverse airway events in any group and none caused oxygen saturation to fall below 96%. There was more excitation in the gaseous induction groups.
    Keywords: Anesthetics, halothane, Intravenous anesthesia
  • Hedayat A., Bastan Hagh M. H, Bavandi F. Page 286
    Intra-operative measurement of intact Parathyroid hormone (iPTH) using a rapid assay technique is useful as an aid in determining adequacy of resection and leads to reduce re-operative cases.
    Materials And Methods
    In a prospective case series study, PTH level determined before and after (intra-operative and one day after) Parathyroidectomy in 34 patients with primary hyperthyroidism that refer to Shariati hospital during 18 months between year 2000 and 2001.
    Results
    The average PTH levels before and after parathyroidectomy were 563 pgr/lit and 121 pgr/lit. All patients had significant decrease in PTH levels after Parathroidectomy (mean = 78%). One day after operation, this level decreased to 42 pgr/lit (mean = 87% decrease compared with before operation)
    Conclusion
    In this study, like the same other studies from other countries there was significant decrease in PTH levels in rapid intra-operative assay that can demonstrate the reliability of PTH monitoring for intra-operative management and overall operative success rates.
    Keywords: intra, operative iPTH, hyper parathyroidism
  • Sadr Bafghi S. M, Rafie M., Modares Mosadegh M., Ahmadiah Mh, Zandikarimi F., Aghili K. Page 293
    Unstable angina (UA) is situated in a spectrum with myocardial infarction (MI) at one end of it and stable angina at the other end. To determine the clinical and paraclinical characteristics of unstable angina this study was designed.
    Materials And Methods
    Two hundred patients with definite UA who were hospitalized at cardiac care units (CCU) in Yazd were enrolled in this cross- sectional study. Clinical and para-clinical characteristics including class of severity of angina, clinical circumstances, drugs, risk factors, changes in ECG, and patient's condition at the time of leaving hospital were evaluated.Results&
    Conclusions
    The average of age of patients was 61.85 years and 57% of them were female and 43% were male. The most prevalent risk factor among men was smoking (48.8%) and among women was hypertension (62.8%). According to Braunwald suggestion, patients were divided into 3 classes based on the severity of their diseases. Frequency distribution of patients in classes I,H and III were 24.5%, 4% and 71.5%, respectively. Normal ECG, was observed in 24.5% of subjects at the time of hospitalization and in 67% of patients when leaving hospitals. Frequency distribution based on the risk stratification was 22.5%, 58.5% and 19% in the low, medium and high risk groups, respectively. During hospitalization, acute myocardial infarction (AMI) was seen in 3.5% of individuals that majority of them belonged to class III of angina.
    Keywords: Unstable Angina, clinical characteristics, paraclinical characteristics, Risk Stratification
  • Fard Esfahani A., Dabbagh Kakhki Vr, Eftekhari M., Zarpak B., Saghari M., Fallahi Sijani B. Page 300
    Radioiodine therapy is the safest, simplest, least expensive and most effective method for treatment of Grave's disease. Due to difficulties in previous methods for dose determination, fixed dose method of 1-131 is now considered the best practical method for 1-131 therapy in Grave's disease, but there is no consensus on the dose. We compared two routinely recommended fixed doses of 5 and 10 mCi for this purpose.
    Materials And Methods
    In this clinical trial, 59 patients with Grave's disease referred for radioiodine therapy were randomized into two groups, one group was treated with 5 mCi of 1-131 and the other with 10 mCi. All patients were followed for two years, with 6-month intervals.
    Results
    Totally, among 59 patients treated with 1-131, 20 (33.9%) patients became euthyroid and 19(32.2%) became hypothyroid, while failed therapy (no response or relapse) was noticed in 20 patients (33.9%). In the group treated by 5 mCi (33 patients), 10(30.3%) were euthyroid, 6(18.2%) were hypothyroid (overall cure of ^8.5%), while 17(51.5%) remained hyperthyroid by the end of the follow-up period. From the 26 patients treated with 10 mCi, the euthyroid and hypothyroid states were observed in 10(38.5%) and 13(50%)patients, respectively (overall cure rate of 88.5%), and hyperthyroid state in 3(11.5%). No relationship was noted between the outcome and age, sex, size of the thyroid gland and thyroid uptake, but the relationship between the disease outcome and the amount of administered radioiodine was significant (P<0.003). Although the incidence rate of early hypothyroidism (by the end of 2 years) in the group treated with 5 mCi is less than those treated with 10 mCi, the incidence of failed therapy is higher in the former group. In addition, it is known that long-term hypothyroidism prevalence is not significantly different by using different doses of I-131. On the other hand, if the initial dose is so little to cure, cost and time for perfect treatment, number of office visits and morbidity due to untreated hyperthyroidism are markedly increased.
    Conclusion
    Regarding lower rate of failed therapy with 10 mCi, and as there is no significant difference in late hypothyroidism between low doses and high doses of I-131, we concluded that 10 mci is the optimal fixed dose for treatment of Grave's disease.
    Keywords: 1, 131, Fixed dose therapy
  • Ataei N., Madani A., Falakolaflaki B. Page 308
    Materials And Methods
    In this study the clinical course, risk factors for relapse and the predictors of long-term outcome of 502 patients (median age 5 years)with primary nephrotic syndrome were followed for an average of 60 months (3.5 to 240 months) from 1981 to 2000.
    Results
    Among the 502 patients 5 (1%) achieved spontaneous remission and 313 children were initial responder. One hundred eighty four patients received at least 1 kidney biopsy (78 prior and 106 after initiation of treatment). Of 104 children with frequently relapsing steroid sensitive and steroid dependent nephrotic syndrome, levamisole induced prolong remission in 33 (31.7%) of patients. Cyclophosphamid and cyclosporine A induced prolong remission in 49 (50%) of 98 and 28 (41.3%) of 68 patients respectively. At the time of the final clinical evaluation, 73 patients (14.5%) were on remission 301 (59.9%) had relapsing 43 (8.6%) had persistent nephrotic syndrome 33 (6.6%) of patients evolving to end-stage renal disease (ESRD) and 6 (1.2%) of them with chronic renal failure died (infection and cardio respiratory were the cause of death in 5 and 1 patient respectively). Young age (1-5 y) at onset of disease and atopy were identified as an independent risk factors for relapse (P0.05). Patients with steroid dependent nephrotic syndrome (SDNS) or MCNS had better response to cyclophosphamide or cyclosporin than children with steroid resistance nephrotic syndrome (SRNS) or FSGS (P0.05). Persistent proteinuria, hypertension, microscopic or macroscopic hematuia, glucosuria were associated with progression to chronic renal failure (PO.05).
    Conclusion
    Steroid dependency and histopathology of MCNS in patients with nephrotic syndrome were significantly associated with good long-term prognosis. In contrast persistent proteinuria, histopatholoy of FSGS, hypertension, macroscopic or microscopic hematuria, and glucosoria were significantly correlated with unfavorable long-term outcome. Additionally our study showed a positive correlation between young age and atopy with higher rate of relapse.
    Keywords: Primary nephrotic syndrome
  • Sadeghipoor Roodsari S., Mulaeian M. Page 320
    Background
    In this study, the results of "Urethral Advancement & Glanuloplasty" in repairing anterior hypospadias were considered. Hypospadias is a common urethral anomaly in boys. More than 65 percent of hypospadias cases are anterior (glanular, coronal and distal penil shaft). More than two hundreds original techniques have been applied to correct hypospadias. Each of these techniques has some complications. The most common complications of hypospadias repairing are fistula and meatal stenosis.
    Materials And Methods
    A total of 74 boys with anterior hypospadias underwent the procedure of "Urethral Advancement and Glanuloplasty" (UAGP) in our medical centers from March 1994 to April 1999. The procedure included: degloving, correction of chordee, urethral mobilization and glans plasty. Cosmetic results were excellent in most patients. There was no fistula, and also meatal stenosis was not observed after applying V-Flap of the glans.Results &
    Conclusions
    In a 1 - 6 year follow - up (mean 3.15 years, SD ± 1.79) the results functionally and cosmetically, were satisfactory in all cases with no long-tem complication or chordee.
    Keywords: Urethral advancement, anterior hypospadias, chordee
  • Mousavi Sh, Faezipour H., Talebian S Page 326
    The changes that occur in all of the motor unit recruitment following the central and peripheral lesions of motor nerves can be effective on individual's disability. Following the low back pain (L.B.P) with any known cause, the effective role of muscles in providing postural or dynamic stability will be reduced. Today in rehabilitation of these patients, except of medical treatment for reduction of pain, a great attention is given to assess the motor control and its efficiency in order to prevent reappearance of the disease symptoms. The aim of this research is to determine the amount of changes in motor planning at motor control level in order to provide an appropriate setting for movement of lumbar spine following postural responses and peripheral stimulation.
    Materials And Methods
    Ten healthy women (24.3+2.32 year) and five women with L.B.P (27.34+4.67 years) without any structural disorder of lumbar spine have participated in this study. The test stages included flexion and extension in sagital plan with/ without external hearing stimulation in the 30 degree of flexion and 10 degree of extension, with 5 repetition. By measuring the amount of individual's reactions and computation of range of motion (R.O.M), the velocity, torque and delay time for showing any reaction prior to reaching stimulation point and its post time as well as comparing them with each other in both groups and also comparing these two groups.
    Results
    There are a significant differences between R.O.M changes, velocity and torque in similar times before and after hearing stimulation in both types of movement (P<0.05). In such a way the said values before hearing the external stimulation was much greater than after hearing the external stimulations and appearance of postural responses (P<0.05). Also in comparing with the conditions that external stimulation and postural response imposing was loosed, the time of appearance the postural response has shown a meaningful reduction (P<0.05). The group consisted of patients with L.B.P in compare with normal group, during the period that the movement were without any external stimulation, has shown no significant difference, while in stages with external stimulation and occurrence of postural responses, the R.O.M, time, velocity and torque have shown a significant difference (P<0.05). In healthy cases the percentage of functional performance reduction following external stimulation was more than the patients (P<0.05). This shows that the patients with history of L.B.P will have problems in setting up motor planning or in feedworward process.