نشریه علوم ورزش
پیاپی 23 (پاییز 1395)

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی و ویبریشن یکطرفه بر قدرت عضلانی و تعادل ایستا و پویای اندام تحتانی تمرین نکرده دختران غیر ورزشکار بود. آزمودنیهای پژوهش که به صورت داوطلبانه در آن شرکت کردند، دارای میانگین سن12/24 سال، وزن46/76 کیلوگرم، قد163 سانتیمتر بودند. پژوهش حاضراز نوع نیمه تجربی است که ازطریق پیش آزمون پس آزمون انجام شد. در این پژوهش 27 دختر غیر ورزشکار شرکت کردند که همه آنها نسبت به انجام دادن تمرین های قدرتی و ویبریشن تجربه ای نداشتند. آزمودنیها به طور تصادفی به سه گروه مساوی تمرین قدرتی یکطرفه، تمرین ویبریشن یکطرفه و گروه کنترل بدون تمرین تقسیم شدند و طی یک جلسه جداگانه با اهداف، ابزار و پروتکل تمرین آشنا شدند. قدرت و تعادل پای آزمودنیها به عنوان پیش آزمون مورد سنجش قرار گرفت. پس از پایان 18 جلسه تمرینی که گروه های تجربی انجام دادند، از تمامی آزمودنیها پس آزمون گرفته شد. برای اندازهگیری قدرت بیشینه پایین تنه، معادله یک تکرار بیشینه مورد استفاده قرار گرفت. شاخص کلی تعادل (Index Stability Overall)برای تعادل ایستا و پویا با استفاده از دستگاه پایداریسنج بایودکس در پای تمرین نکرده اندازهگیری شد. آمار توصیفی میانگین و انحراف استاندارد برای توصیف داده ها و تحلیل کوواریانس و آزمونهای تعقیبی بنفرونی برای آزمون فرضیه ها مورد استفاده قرارگرفت. نتایج پژوهش نشان داد که تمرین ویبریشن و مقاومتی یکطرفه منجر به بهبود قدرت پای تمرین نکرده می شوند و اختلافی بین اثر این دو نوع تمرین وجود نداشت و فقط تمرین ویبریشن یکطرفه منجر به بهبود و افزایش تعادل روی پای تمرین نکرده شد. با توجه به یافته های تحقیق توصیه می شود که تاثیر این تمرین ها بر روی پسران در رده های سنی مختلف و همچنین در قهرمانان رشته های ورزشی که مدتی از تمرین دور بوده اند مورد بررسی شود تا نتایج حاصله مورد ارزیابی قرار گیرد و اهمیت این نوع تمرین در حیطه کاربرد و عملی مشخص شود.

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر بازی های بومی محلی منتخب بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی پسر غیر ورزشکار در درس تربیت بدنی عمومی (1) بود. بدین منظور 60 نفر از دانشجویان پسر غیرورزشکار داوطلب شرکت کننده در کلاس های تربیت بدنی عمومی (1) دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر با دامنه سنی 24- 18 سال انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه بازی های بومی محلی و گواه جای گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از دو گروه پیش آزمون و پس آزمون گرفتند که شامل موارد ذیل بود: 4 آزمون از فاکتورهای آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی، با عنوان آزمون پله آستراند-ریمینگ برای برآورد توان هوازی، آزمون نشستن و رساندن اصلاح شده با استفاده از جعبه انعطافسنج برای اندازهگیری انعطافپذیری، آزمون 9*4 متر برای اندازه گیری چابکی و آزمون درازونشست در یک دقیقه برای ارزیابی استقامت. شرکت کنندگان در گروه بازی های بومی و محلی به مدت 14 هفته، هر هفته یک جلسه به مدت 75 دقیقه در برنامه تمرینی پژوهش حاضر شده اند و آزمودنی های گروه کنترل در این مدت در کلاس های تیوری آمادگی جسمانی شرکت می کرده اند.برای مقایسه تغییرات بین گروهی و درون گروهی به ترتیب، ار آزمون t مستقل و t همبسته در سطح معنی داری 05/0<P استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که میزان تغییرات اکسیژن مصرفی بیشینه در هر دو گروه معنی دار (05/0<P) است. از سویی؛ میزان تغییرات انعطاف پذیری، استقامت عضلانی، و چابکی تنها در گروه بازی های بومی و محلی معنی دار (05/0<P)بود. نتایج پژوهش نشان داد که بین میزان تغییرات انعطاف پذیری، استقامت عضلانی، و چابکی در گروه بازی های بومی و محلی و گروه کنترل تفاوت معنی دار (05/0<P) وجود دارد. نتایج این پژوهش نشان داد که بازی های بومی محلی منتخب، سبب بهبود آمادگی جسمانی دانشجویان غیرورزشکار شده است. از این رو، پیشنهاد می شود که این گروه از فعالیت های بدنی در برنامه آموزشی واحد تربیت بدنی عمومی (1) مورد استفاده قرار گیرد تا بدین وسیله گامی موثر در جهت حفظ و گسترش میرات نیاکان و اجدادمان هم برداشته باشیم.

در جهان امروزی رقابت بین شرکت ها تنها معلول وجود رقبا نیست. پورتر اعتقاد دارد که محیط رقابتی صنعت توسط تقابل پنج نیروی نسبتا با ثبات تعیین می شود. این نیروها عبارتند از تهدید ورود رقبای جدید، توان چانه زنی خریداران، توان چانه زنی تامین کنندگان، تهدید ورود محصولات جایگزین، شدت رقابت بین رقبای موجود. نیروهای پورتر با توجه به ویژگی های اقتصادی و تکنولوژیکی هر صنعت متفاوتند. در این پژوهش قصد داریم تا با استفاده از این نیروها به تحلیل صنعت تولیدات ورزشی کشور بپردازیم. بدین منظور با مرور ادبیات تحقیق، شاخص های مربوط به هر یک از نیروها شناسایی و با توزیع پرسشنامه جمشیدی و همکاران (1394)به روش تصادفی ساده بین 322تولیدکننده ورزشی، شدت هر یک از نیروها سنجیده شد. در ادامه داده های جمع آوری شده با استفاده از نمودارهای میله ای و عنکبوتی مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش حاکی از این بود که شدت هر پنج نیرو بزرگتر از مقدار میانگین است. همچنین آزمون t نشان داد (05.0<p) که توان چانه زنی تامین کنندگان و تهدید ورود محصولات جایگزین وزن بیشتری داشته واختلاف معناداری با مقدار متوسط دارند.

واسپین، آدیپوسایتوکاین از بافت چربی ترشح است که حساسیت انسولینی را افزایش می دهد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر 10 هفته تمرین ورزشی تناوبی خیلی شدید بر آدیپوسایتوکاین واسپین و شاخص مقاومت انسولین در مردان مبتلا به اضافه وزن است. هجده دانشجوی پسر از بین افراد واجد شرایط به صورت هدفمند برگزیده شدند. شرکت کننده ها را به طور تصادفی به دو گروه تجربی (9 نفر) و کنترل (9 نفر) تقسیم کردند. گروه تجربی به مدت 10 هفته، 3 جلسه در هفته، هرجلسه به مدت 35 دقیقه، با شدت 80 تا90 % ضربان قلب هدف به تمرین پرداختند. اصل اضافه بار به گونه ای رعایت شد که در سه هفته نخست، با 80 ،% سه هفته دوم 85 % وچهار هفته پایانی 90 % ضربان قلب هدف برنامه تمرین ورزشی تناوبی خیلی شدید را انجام دادند. نمونه های خونی پیش و پس از 10 هفته تمرین گرفته شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها آزمون تحلیل واریانس و پس از اندازه گیری های مکرر مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که پس از 10 هفته تمرین ، مقادیر شاخص مقاومت انسولین، وزن بدن، درصد چربی، شاخص توده بدن در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل، به طور معنی داری کاهش می یابد(05/0 < P). در مقابل، اختلاف معنی داری در مقادیر واسپین مشاهده نشد(05/0 > P .(10 هفته تمرین ورزشی تناوبی خیلی شدید، بدون ایجاد تغییر معنی داری در مقادیر آدیپو سایتوکاین واسپین موجب کاهش معنی داری در شاخص مقاومت انسولین، وزن بدن، درصد چربی و شاخص توده بدن شد؛ بنابراین تمرین ورزشی تناوبی خیلی شدید را می توان به عنوان یک برنامه تمرینی جدید و موثر برای افراد مبتلا به اضافه وزن وچاق پیشنهاد کرد.

هدف از اجرای پژوهش حاضر،تعیین ارتباط سابقه قهرمانی بامهارت های ارتباطی ورضایت شغلی مدیران ورزش شهرداری تهران بود .به همین منظور از بین مدیران وکارشناسان ورزش تعداد 162نفر به عنوان نمونه آماری به طور تصادفی برگزیده شدند.روش پژوهش توصیفی واز نوع همبستگی است و پژوهش به روش میدانی انجام گرفت .برای انجام دادن این پژوهش از پرسشنامه های مهارت های ارتباطی بارتون جی (1990) وپرسشنامه رضایت شغلی ویسوکی وکروم (1994) وپرسشنامه اطلاعات فردی استفاده شد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین سابقه قهرمانی با مهارت های ارتباطی و رضایت شغلی مدیران ورزش شهرداری تهران رابطه معناداری وجود ندارد. بین مهارت های ارتباطی و سابقه ورزش قهرمانی و همچنین بین رضایت شغلی و سابقه ورزش قهرمانی نیز رابطه معناداری وجود ندارد؛ اما بین رضایت شغلی و مهارت های ارتباطی، رابطه معناداری مشاهده می شود.

امروزه بیماریهای قلبی از مهمترین عوامل مرگ و میر هستند که با مقادیر بالای TC ،TG ،LDL و مقادیر پایین HDL پلاسما همراهند. هدف از این پژوهش، مقایسه آثار حاد دوی تناوبی هوازی و تمرین استقامتی با وزنه بر نیمرخ چربی مردانی است که اضافه وزن دارند. با طرح پیش آزمون و چند نوبت پس آزمون، 12 مرد که اضافه وزن داشتند، به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. با فواصل زمانی یک هفته ای و به ترتیب تصادفی، تمرین دوی تناوبی هوازی، شرایط کنترل و تمرین استقامتی با وزنه انجام شد. دوی تناوبی شامل سه وهله 10 دقیقه ای با فواصل استراحتی پنج دقیقه ای با (13= RPE) و تمرین با وزنه انجام دادن هشت حرکت اصلی با 40 درصد (1RM) در سه نوبت، با 20 تکرار بود. قبل، بلافاصله و سه ساعت پس از تمرین نمونه های خون جمعآوری شد.نتایج نشان داد که تنها تمرین دوی تناوبی هوازی باعث افزایش معنادار مقادیر TC ،سه ساعت پس از تمرین شد. تفاوت معناداری در دو نوع تمرین و در افزایش معنادار مقادیر TG سه ساعت پس از تمرین مشهود نبود. تنها تمرین استقامتی با وزنه باعث افزایش معنادار مقادیر HDL سه ساعت پس از تمرین شد. مقادیر LDL سه ساعت پس از تمرین دوی تناوبی هوازی با افزایش معناداری یافت. این مقدار در تمرین استقامتی با وزنه کاهش همراه بود. اما، این کاهش معنادار نبود. به طور کلی میتوان نتیجه گرفت که تمرین استقامتی با وزنه برای بهبود نیمرخ چربی مردان دارای اضافه وزن مفیدتر از تمرین دوی تناوبی هوازی است؛ چرا که سه ساعت پس از تمرین استقامتی با وزنه، مقادیر کمتری از TC و LDL ،و افزایش معنادار HDL پلاسما مشاهده شد.