فصلنامه نفس
سال دهم شماره 2 (تابستان 1402)

ایمنی ذاتی نقش مهمی را در بیماری مزمن انسداد ریه که به عنوان یک بیماری التهابی پیشرونده شناخته شده است، ایفا می کند. به دلیل گسترش این بیماری بیش از گذشته ضرورت پرداختن به فعالیت های ورزشی در بیماران مبتلا به انسداد مزمن ریه با توجه به اثرات ایمونولوژیک و فیزیولوژیک آن بر بهبود این بیماران مطرح شده است. در این مطالعه ضمن بررسی اثرات ایمنی ذاتی بر بیماری ذایی و تاثیر تمرینات ورزشی مختلف بر ایمنی ذاتی بیماران مبتلا به انسداد مزمن ریه،  نسخه ورزشی مناسب برای انجام فعالیت ورزشی در دوران ابتلا به این بیماری ارایه شده است.

در این مطالعه مروری مقالات مرتطب از تمام پایگاه های اطلاعاتی شامل اسکوپوس، پابمد، گوگل اسکالر، سامانه همایش های معتبر علمی، مگیران و نورد مورد بررسی قرار گرفت. همچنین در فرآیند جست و جو از کلید واژه های بیماری انسداد مزمن ریه، ایمنی ذاتی و بیماری مزمن انسداد ریه، تمرینات ورزشی و بیماری انسداد مزمن ریه استفاده شد.
ملاحظات اخلاقی: اصول اخلاقی در نگارش مقاله، طبق دستورالعمل کمیته ملی اخلاق و آیین نامه COPE رعایت شده است.

فعالیت های ورزشی مختلف از جمله تمرینات ترکیبی(هوازی، مقاومتی و تنفسی) با توجه با اثرات فیزیولوژیکی خود می توانند برای افزایش عملکرد ایمنی ذاتی در افراد مبتلا به بیماری مزمن انسداد ریه مفید باشند و به عنوان یک مکمل درمانی در کاهش و بهبود علایم بالینی و کاهش تنگی نفس و همچنین افزایش کیفیت زندگی در این بیماران مورد استفاده قرار گیرند.

با توجه به گسترش بیماری انسداد مزمن ریه در جهان، پیشنهاد می شود از فعالیت های ورزشی با شدت و مدت مناسب برای کمک به بهبود بیماران استفاده شود.

 در زمان طغیان بیماری کووید19، پرسنل درمانی خط مقدم می بایست از وسایل حفاظتی فردی برای طولانی مدت  استفاده نمایند که موجب بروز مشکلات متعددی برای ایشان گردیدند. این مطالعه نیز با هدف "بررسی مشکلات مرتبط با استفاده از وسایل حفاظت فردی در کادر درمانی و نقش آن دراختلال عملکرد مراقبتی درمانی  و استفاده نامناسب از وسایل حفاظت فردی  پرسنل " انجام گردید.

 در این مطالعه مقطعی تحلیلی  اطلاعات دموگرافیک ، مدت زمان استفاده از وسایل حفاظت فردی و آسیب های پوستی، سردرد، مشکلات حرکتی ، استرس گرما ، آسیب های چشمی ناشی از آنها در پرسنل پرستاری خط مقدم  با استفاده از  یک پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری شدند.در ضمن تاثیر مشکلات مرتبط با استفاده از وسایل حفاظت فردی بر توانایی انجام کار و استفاده  نامناسب  و غیرصحیح از وسایل حفاظت فردی نیز بررسی شدند.

 198 پرسنل پرستاری خط مقدم  پرسشنامه را تکمیل نموده و اکثر آنها از ماسک N95/FFP3 ،ماسک های 3M با فیلتر P100،عینک یا شیلد ، گان های یکسره (COVERALL) و دستکش استفاده نموده بودند. آسیب های پوستی ناشی از ماسک N95/FFP3 و عوارض استرس گرما  در اثر استفاده از گان یکسره نیز  بعنوان شایعترین مشکلات ،گزارش شدند. 88.6%از شرکت کنندگان اظهار نمودند که مشکلات ناشی از استفاده وسایل حفاظت فردی بخصوص عوارض استرس گرما(67.9%) و سردرد  (58.9%) بر توانایی و انجام کار آنها تاثیر داشته و 51.1% بیان کردند که این مشکلات  بخصوص عوارض استرس گرما موجب استفاده نامناسب و غیر صحیح آنها از وسایل حفاظت فردی شده است.

 شیوع آسیب های ناشی از پوشیدن وسایل حفاظت فردی در پرسنل درمانی خط مقدم  بخصوص با افزایش زمان  استفاده از آنها ، خیلی بالا می باشد و بر سلامت و تندرستی پرسنل درمانی ،  ایمنی و بهره وری محل کار و در نهایت رضایت شغلی تاثیر عمده ای می گذارد. با استفاده از یافته های مطالعات انجام شده و  طراحی مناسب وسایل حفاظت فردی ، کاهش زمان استفاده از آنها ، فراهم نمودن محیط کاری خنک و مناسب ، می توان ناراحتی و آسیب های ناشی از انها را  که موجب اختلال در توانایی انجام کار ، ایمنی و سلامتی پرسنل درمانی می شوند ، را کاهش داد.

شواهد نشان داده اند که تهویه مکانیکی علاوه بر اثر حیات بخش خود در بیماران بدحال با عوارض شناختی بسیاری همراه است. با این حال مشخص نیست که این عوارض ناشی از داروی بیهوشی بوده یا فرآیند تهویه مکانیکی این اختلالات را به وجود می آورد. همچنین، مدت ماندگاری این عوارض بررسی نشده است. در این مطالعه، اثر 6 ساعت تهویه مکانیکی بر حافظه در گروه های کنترل، بیهوشی و تهویه مکانیکی، 1 و 5 روز پس از بیهوشی بررسی شده است. نتایج ما نشان داد تهویه مکانیکی باعث کاهش حافظه کاری شد در حالی که داروی بیهوشی ایزوفلوران چنین اثری نداشت. همچنین، این کاهش حافظه تا 5 روز پس از بیهوشی باقی می ماند. این مطالعه فرآیند تهویه مکانیکی را به عنوان عامل اصلی کاهش حافظه پس از بیهوشی معرفی می کند.

رسانه ها چه در پلتفرم های تعاملی (دو سویه) یا غیرتعاملی (یک سویه)، نقش حیاتی اجتناب ناپذیری برای مدیریت COVID-19 دارند. در این پژوهش نقش دو نوع رسانه اعم از تعاملی یا غیرتعاملی در ابعاد مختلف بیماری کوید بررسی شده است.

در این پژوهش نقش رسانه های یک سویه و دو سویه در مشارکت مردم در کنترل همه گیری کووید 19بررسی گردید.

روش پژوهش: 

در این مطالعه توصیفی تحلیلی با هدف کاربردی و بلحاظ زمانی مقطعی، پرسشنامه  ای حاوی 33 آیتم طراحی شد تا میزان دانش، نقش رسانه یک سویه و دو سویه در اطلاع رسانی، میزان مشارکت مردم و کنترل بار روانی بیماری را بررسی نماید. روایی و پایایی پرسشنامه اندازه گیری شد و با آلفای کرونباخ 0.88 پرسشنامه نهایی شده در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی متنشر شد. سپس نتایج به دست آمده تحلیل گردید.

 مطالعه توسط 100   نفر در این مرحله تکمیل شد که میانگین سنی 11.5± 38.5 سال داشتند و دامنه سنی [12-72]  سال را شامل می شد و 42.3 درصد شرکت کنندگان مرد بودند.
سطح دانش افراد از 8 گویه تشکیل شد که در گروه رسانه های یک سویه میانگین 5/11±9/26 و در گروه رسانه های دو سویه میاگین 16/12±6/24 را کسب کرد. تفاوت معنی داری در بین دو گروه مشاهده نشد. P=0.44 نگرش و عملکرد افراد متغیر مکنونی بود که از 4 گویه تشکیل شد. در گروه رسانه های یک سویه و دوسویه به ترتیب میانگین 4/1±73/18 و 7/1±13/18 را به دست آورد که تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند. اعتماد به رسانه با داشتن 3 گویه در رسانه های یک سویه و دوسویه به ترتیب نمرات 3/2±13/12 و 3/3±9/9 را بدست آورد که در افرادی که رسانه های یک سویه را نمرات 4و5 داده بودند به طور معنی داری بالاتر از افرادی که رسانه دو سویه را استفاده کردند داشته است. P=0.006 در خصوص انطباق پذیری با در نظر داشتن 3 متغیر میانگین نمرات بدست آمده 8/3±13/10 و 7/3±8/10 بود که تفاوت معنی داری در بین دو گروه مشاهده نشد.

نتایج این مطالعه نشان داد پرسشنامه تهیه شده در مدل ارایه شده به خوبی توانسته است نقش رسانه های مجازی در کنترل همه گیری کووید با ایجاد مشارکت را مشخص نمایند.

 بیماری همه گیری کرونا ویروس (کووید 19)، یک عفونت انسانی جدید است که اولین بار در اواخر نوامبر 2019 در گزارش شده است. شناسایی مشخصات این بیماری به تصمیم گیری و کنترل همه گیری کمک مناسبی خواهد کرد، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین خصوصیات و نتایج بالینی بیماران بستری مبتلا به کووید 19 در بیمارستان دکتر مسیح دانشوری در بازه زمانی بستری بیماران از اسفند 98 لغایت اردیبهشت 99 اجرا شد.

 کلیه بیماران بستری در بیمارستان که تشخیص ابتلا به کووید-19 برای آنها ثابت شده بود از تاریخ اول اسفند 98 تا پایان اردیبهشت 99، وارد این مطالعه مقطعی-تحلیلی شدند. بر اساس چک لیست تهیه شده اطلاعات کامل دموگرافیک و اطلاعات مربوط به سوابق بیمار استخراج گردید و سپس از طریق بانک اطلاعاتی، کلیه داده ها وارد نرم افزار SPSS شده و با استفاده از آزمون های آماری تجزیه و تحلیل شدند.

 در این مطالعه تعداد 700 نفر از بیماران بررسی شدند که از این تعداد 451 نفر (4/64%) مرد و بقیه زن بودند. بیشترین علایم شامل تنگی نفس (8/97%) و سرفه (4/96%) بود.

 نتایج بدست آمده در این مطالعه نشان داد بیشتر افراد مبتلا به کووید-19 مرد بودند که در رده میانسالی قرار داشتند. همچنین 640 نفر (4/91%) دارای بیماری زمینه ای بودند. تحلیل ارتباط بین فاکتورهای مختلف در مطالعات اپیدمیولوژیک می تواند توجه مراقبت کنندگان و تصمیم گیران را برای مدیریت کاهش تاثیر بیماری افزایش دهد.

با وجود اقدامات صورت گرفته جهت پیشگیری، بیماری کووید-19 همچنان به عنوان یک همه گیری و عامل تهدید کننده سلامت، موجب آمار بالای مرگ و میر در سراسر جهان می باشد. از بین داروهای مورد استفاده در درمان و پیشگیری از این عفونت، رمدزیویر پس از تایید FDA در سال 2020 به عنوان داروی ضد ویروسی موثر در درمان کووید-19 به صورت گسترده در نقاط مختلف جهان بویژه ایران مورد استفاده قرار گرفت. فاکتورهای کینتیکی و تغییرات این دارو در بدن بویژه در افراد چاق (BMI> 30 kg/m2) به خوبی شناخته نشده و استفاده از دوز مناسب و کارامد در این بیماران به صورت یک چالش مطرح می باشد. در این مطالعه دوزاژ استفاده شده در دو بیمار بسیار چاق (BMI>50 kg/m2) مبتلا به کووید 19 و عوارض ایجاد شده ناشی از مصرف این دارو مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به نتایج به دست آمده از بالین این بیماران، به نظر می رسد استفاده از دوزاژ ذکر شده در بیماران با BMI<30 kg/m2 ، در بیماران بسیار چاق نیز کارایی داشته و عوارض بیشتری را نیز برای این بیماران ایجاد نمی کند.