نشریه بیماریهای عفونی و گرمسیری
پیاپی 27 (پاییز 1383)

عفونت اولیه سرخجه در دوران بارداری بویژه در سه ماهه اول به جنین منتقل می شود و عوارض شدیدی را در جنین سبب می گردد، ولی عفونت مجدد حتی در سه ماهه اول خطری را برای جنین در پی ندارد. سالانه بیش از 100 هزار مورد سرخجه مادرزادی در جهان اتفاق می افتد. بنابراین واکسیناسیون سرخجه برای جلوگیری از بروز سندرم مادرزادی اهمیت پیدا می کند. واکسیناسیون سرخجه در زنان باردار انجام نمی گیرد، زیرا علیرغم اینکه تاکنون هیچ موردی از سرخجه مادرزادی در اثر واکسیناسیون گزارش نشده است.، هنوز تعداد نمونه های بررسی شده به اندازه ای نیست که بتوان احتمال خطر تئوریک را کاملا نادیده گرفت. در مطالعه حاضر پاسخ ایمنی 810نمونه از زنان بارداری که در واکسیناسیون عمومی سرخک / سرخجه بطور اتفاقی واکسن MR دریافت کرده بودند بر علیه سویه واکسن ویروس سرخجه مورد بررسی قرار گرفت و با استفاده از Anti-rubella lgG avidity assay بین عفونت اولیه وعفونت مجدد حاصل از واکسیناسیون تشخیص افتراقی انجام گرفت. علاوه بر این حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی تست EIA Anti-rubella lgG در مقایسه با Anti-rubella lgG avidity assay مورد ارزیابی قرارگرفت. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهند %14.4 موارد یک عفونت اولیه و%85.6 موارد عفونت مجددی را با سوش واکسن تجربه کرده بودند. حساسیت تست LGM EIA%79.6، ویژگی آن %99.7، ارزش اخباری مثبت %94.6 و ارزش اخباری منفی %96.4 بدست آمد. این پژوهش نشان می دهدLGM EIA Anti-rubella روش مناسبی برای تشخیص افتراقی بین عفونت اولیه و مجدد نیست چون در بسیاری از موارد عفونت ثانویه LGM تولید می شود و در عین حال در برخی موارد عفونت اولیه نیز LGM مورد شناسایی واقع نمی شود. بنابراین درموارد پراهمیت مانند مورد زنان باردار و بیماریابی در زمان حذف ویروس سرخجه تستهای سرولوژیک مانند LGM EIA به تنهایی کارامد نخواهد بود و استفاده از روش LgG Avidity Assay منطقی به نظر می رسد.

با توجه به طیف وسیع آلودگی توکسوپلاسمایی در جوامع انسانی به ویژه آلودگی بدون علائم آن درزنان باردارکه منجربه عفونت توکسوپلاسمایی مادرزادی می گردد لازم است بررسی های سولوژیک و مولکولی قبل و حین بارداری به عمل آید تا در مهار آن اقدامات به موقع انجام پذیرد. در تحقیق حاضر که بر روی 30 رت ماده باردار انجام شد پس از تزریق آنتی ژن، خون این موشها تحت انجام آزمایشات سرولوژیک و مولکولی و همچنین نمونه های مغز و ادرار آنها تحت انجام آزمایشات مولکولی قرارگرفت. جنینهای آنها نیز مورد بررسی قرارگرفتند که %35 ازآنها فاقد علائم بارز بیماری بودند و %24 دارای علائم بیماری و %41 آنها سقط شده یا مرده به دنیا آمده بودند. در این مطالعه همچنین ارتباط معنی داری(P<0.05) بین تیتر انتی بادی مادرانی که در حین بارداری بیمار شده اند با درصد ابتلا بیماری در جنینها مشاهده شد رتهای مزبور در روزهای اول و دوم پس از تزریق آنتی ژن توکسوپلاسما %96.1 و در روزهای سوم تا هشتم %100 و در روزهای نهم و دهم به ترتیب 90 و %83.3 از نتایج PCR ادرار آنها مثبت بود. همچنین مشخص شد که انجام آزمایشات PCR می تواند به منظور تشخیص توکسوپلاسموزیس مادرزادی مفید باشد. لذا به این مسئله و حذف عوامل خطرساز درطول بارداری اهمیت زیادی داشته و لازم است جهت تشخیص نهایی بیماری و محرز شدن آلودگی در جنین تستهای مولکولی انجام گیرد و تصمیم نهایی برای انجام درمان دارویی یا خاتمه بارداری اتخاذ شود.

توکسوپلاسموز یکی از شایع ترین عفونت های فرصت طلب در مبتلایان به HIV/AIDS می باشد که سبب گرفتاری ارگانهای مختلف بدن از جمله سیستم اعصاب مرکزی و متعاقب آن آنسفالیت توکسوپلاسمایی و مرگ می گردد. این بیماری انتشار جهانی داشته و در اثر آلودگی به تک یاخته انگلی توکسوپلاسما گوندیی ایجاد می شود. انسان از طریق خوردن گوشت های نیم پز حاوی کیست نسجی و یا آنتی بادی های (IgG و IgM) ضد توکسوپلاسمایی در افراد آلوده به ویروس HIV بوده و هدف نهایی آن پیشگیری از بیماری توکسوپلاسموز در افراد HIV مثبت و ارتقا سطح بهداشت می باشد. روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی – مقطعی (Cross – sectional) 75 نمونه سرم افراد آلوده به ویروس HIV (شامل 48 نمونه سرم ارسالی به آزمایشگاه کنترل کیفی پایگاه قم، 24 نمونه سرم مربوط به زندانیان طرح دیده ور و 3 نمونه سرم اهداکنندگان خون) از تیرماه 1382 لغایت خرداد ماه 1383 پس از تایید وجود Anti – HIV به روش وسترن بلات (Western blot)، از نظر آنتی بادی های (IgG و IgM) ضد توکسوپلاسمایی به روش ELISA با استفاده از کیت تشخیصی Toxo – IgG و Toxo – IgM ساخت شرکت Equipar ایتالیا مورد آزمایش قرار گرفتند. پس از انجام آزمایشهای مربوطه، مشخصات فردی 75 نمونه سرم آزمایش شده به روش IgG – ELISA تعداد 46 نفر (%61.33) دارای آنتی بادی IgG اختصاصی (بیش از Iu/ml 50) بودند و تمامی نمونه های سرم از نظر وجود آنتی بادی IgM ضد توکسوپلاسمایی به روش IgM –ELISA منفی بودند. تمامی 46 نفری که آزمایش IgG –ELISA آنها مثبت شده بود، مذکر بودند واز نظر سنی 36 نفر، (78.26%) در محدوده سنی 20-35 سال و 10 نفر (21.74%) در محدوده سنی 36-50 سال قرار داشتند. ازمجموع 46 نفر 24 نفر(52.17%) مجرد و 22 نفر (47.83%) متاهل بودند. از نظر میزان تحصیلات 3 نفر (6.52%) بیسواد، 32 نفر (69.56%) دارای تحصیلات ابتبدایی و راهنمایی و 11 نفر (23.92%) از تحصیلات متوسطه برخوردار بودند. 27 نفر (58.69%) از 46 نفری که دارای آنتی بادی اختصاصی ضد توکسوپلاسمایی بودند، سابقه اعتیاد تزریقی داشتند و 22 نفر(47.83%) دارای سابقه زندان بودند. نتایج حاصله نشان می دهد 61.33% (46 نفر) افراد آلوده به ویروس HIV که در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند، دارای آنتی بادی (IgG) ضد توکسوپلاسمایی می باشند. از آنجاییکه یکی از شایع ترین علل مرگ و میر افراد ایدزی، ابتلا به توکسوپلاسموز بویژه آنسفالیت توکسوپلاسمایی می باشد، لذا در افراد آلوده به ویروس HIV که دارای آنتی بادی اختصاصی ضد توکسوپلاسمایی هستند و شمارش سلولهایCD4+ آنها کمتر از 200 می باشد بایستی کیموپروفیلاکسی جهت پیشگیری از بیماری توکسوپلاسموز انجام گیرد و در افرد فاقد آنتی بادی ضد توکسوپلاسمایی آموزش و رعایت اصول پیشگیری توصیه می گردد.

هرپس زوستر بیماری است که در اثر فعال شدن مجدد ویروس واریسلا زوستر در بیماری که قبلا به آبله مرغان مبتلا شده است ایجاد می شود علل و عوامل مختلفی را در فعال شدن مجدد ویروس دخیل دانسته اند از آنجایی که در صورت وجود بیماری های زمینه ای و عوامل مستعد کننده امکان بروز هرپس زوستر افزایش می یابد برآن شدیم تا بیماران بستری شده را با تشخیص هرپس زوستر طی سالهای 1371-79 در مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) را بررسی کنیم و بیماری ها و مشکلات زمینه ای آنان را پیدا کنیم.
مطالعه به صورت گذشته نگر و با بررسی پرونده بیماران مبتلا به هرپس زوستر (که این تشخیص در پرونده آنان درج شده بود) بستری شده در مجتمع بیمارستانی امام خمینی طی سالهای 1371-79 انجام شد. در بین 52 بیمار مورد مطالعه اوج شیوع بیماری دهه هفتم زندگی و میانگین سنی بیماران 54.2 سال بود. 25 مورد (%48.07) بیماران زن و 27 مورد (%51.92 مرد بودند. در 52 بیمار مورد مطالعه 20 مورد (%38.46) حداقل یک مورد از بیماری ها و مشکلات زمینه ای مستعد کننده ابتلا به هرپس زوستر را داشتند که این موارد شامل دیابت شیرین 6 مورد (%11.52) بدخیمی ها 11 مورد (%21.15) کموتراپی 6 مورد(%11.52) کورتیکواستروئید تراپی 6 مورد (%21.52) رادیوتراپی 2مورد (%3.84) جراحی اخیر 1 مورد (%1.92) مصرف داروهای جلوگیری از رد پیوند 1 مورد(%1.92) بود. هیچ موردی از آلودگی به HIV و یا ابتلا به AIDS گزارش نشد. شایعترین بدخیمی لوسمیلنفوستیک مزمن 3 مورد و لنفوم هوچکین 2 مورد بوده است. با توجه به احتمال بروز فرمهای شدیدتر و منتشرتر بیماری و شایعتر بودن آن در افراد دچار بیماری ها و مشکلات زمینه ای لزوم آموزش این بیماران و تفهیم علائم و نشانه های عفونت هرپس زوستر به آنان آشکار می شود تا با مراجعه سریعتر پس از بیماری از ایجاد عوارض و فرمهای منتشر بیماری جلوگیری شود.

بررسی انتشار ساب تایپهای آنتی ژنتیک ویروس هپاتیت B در هر منطقه جغرافیایی از لحاظ اپیدمیولوژیک و مسیر چرخش و انتقال افقی و عمودی HBV در آن منطقه جغرافیایی اهمیت فراوانی دارد. برای تعیین انتشار و میزان شیوع ساب تایپهای ویروس هپاتیت B در بیماران و حاملین مزمن HBSAg مثبت بودند. که برای تعیین ساب تایپ برگزیده شدند. پس از بررسی این نمونه ها، با روش Competition inhibition ELISA تعداد 98نمونه (%60.9) دارای ساب تایپ ayw و 63 نمونه (%39.1) دارای ساب تایپ adw بودند. نتایج این تحقیق نشان داد که ساب تایپ adw بودند. نتایج این تحقیق نشان داد که ساب تایپ ayw در بیماران مورد شیوع مطالعه غالب تری نسبت به adw دارد.

بیماران همودیالیزی در خطر بیشتر ابتلا به هپاتیت B نسبت به افراد نرمال جاهعه می باشند. بنابراین جمعیت هدف برای انجام واکسیناسیون هپاتیت B می باشند. در حالیکه %90 -95 افرادسالم به واکسیناسیون پاسخ می دهند، تنها %50-60 بیماران همودیالیزی پاسخ مناسب به واکسیناسیون دارند. گرچه دلیل این تفاوت دقیقا مشخص نیست اما مطالعات فاکتورهای متعددی را مؤثر دانسته اند. این مطالعه Cross-Sectional روی 100 بیمار همودیالیزی صورت گرفت که از نظر آنتی ژن سطحی هپاتیت B منفی بودند. در این بیماران تیتر آنتی بادی هپاتیت B و فاکتورهای مؤثر نظیر سن، جنس، مدت دیالیز و سابقه دیابت، وزن خشک، انتی بادی هپاتیت C، سابقه واکسیناسیون، هموگلوبین، آلبومین، کلسترول و PTH، CRP کمی بررسی شد. تیتر آنتی بادی در 100 بیمار بر حسب کمتر از10-100. بیش از 100 به ترتیب در مقابل %53، %31، %14 بوده است. سابقه واکسیناسیون تنها در %53 بیماران وجود داشت. تیتر آنتی بادی کمتر از 10 در %41.5 گروه واکسینه در مقابل %58.5 گروه بدون تجویز واکسن بوده است (P=0.01) در 53 بیمار دریافت کننده واکسیناسیون هپاتیت B، 32 مرد و 21 زن وجود داشت و میانگین سنی 52±17 سال بود. این بیماران به دو گروه A تیتر آنتی بادی کمتراز 10 و گروه B تیتر آنتی بادی بیش از 10 تقسیم شدند. سابقه دیابت در %31.8 بیماران گروه A و %10 گروه B وجود داشت (P=0.04) و متوسط وزن خشک بیماران در گروه A،55.3 کیلوگرم در مقابل 62.77 کیلوگرم گروه B بوده است. (P=0.01). در حالیکه میانگین سنی، هموگلوبین، آلبومین و کلسترول، CRP و PTH مدت دیالیز و سابقه مثبت HCV تفاوت معنی داری را دردوگروه نشان نداد. این مطالعه نشان داد که اثر حفاظتی واکسن در طولانی مدت کاهش می یابد و نیاز به تجویز دوزهای بوستر می باشد. از طرفی با توجه به عدم پوشش کامل واکسیناسیون، انجام تست غربالگری آنتی بادی هپاتیت B در این بیماران ضروری می باشد.

سالیانه در امریکا 5 میلیون مورد گازگرفتگی رخ می دهد که تقریبا %80-90 آنها ناشی از سگها، %5-15 ناشی از گربه و %2-5 از جوندگان و باقی آن حیوانات کوچک مانند خرگوش، میمون و خزندگان می باشند. (1) %1 ویزیتهای اورژانس بعلت زخم های گازگرفتگی سگ است و تقریبا%1 از زخم های ناشی از گازگرفتگی سگ و %6 زخم های ناشی از گازگرفتگی گربه نیاز به بستری پیدا می کند. زنها بیشتر توسط گربه ها گاز گرفته می شوند در حالیکه در مردها گازگرفتگی سگ بیشتر است. بیشترین بروز گاز گرفتگی در بچه ها و اغلب در سن 5-14 سالگی است. (2) این مطالعه به بررسی وضعیت گاز گرفتگی های حیوانی در استان تهران در سال 1382 می پردازد. 2882 نفر از فروردین 82 لغایت اسفند 82 به انستیتو پاستور ایران بخش هاری به علت گاز گرفتگی مراجعه کرده اند. از نظر جنسیت بیشترین موارد در مردها (%79.3) و از نظر نوع حیوان گزنده سگ (%66.6) بیشترین میزان را تشکیل می داد (%95 CI: %64-67) بیشترین موارد گازگرفتگی در فصل بهار (%29.6) رخ داده و از نظر محل زندگی افراد گازگرفته شده جنوب تهران (%34.4) شایعترین منطقه بود. پیک سنی افراد گزیده شده 20-29 سال (%32.2) و شایعترین محل گازگرفتگی اندام فوقانی (%54.4) بود(%95 CI: %51-56). کودکان زیر 5 سال تنها %4.12 موارد گازگرفتگی را تشکیل می دادند.

در اجرای طرح بررسی شیوع انگلهای روده ای در شهرستان ابوموسی جمعا از 120 نفر دانش آموز سه دوره ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان، بطور تصادفی نمونه برداری گردیده است. نمونه های مدفوع جمع آوری شده با روش رسوبی فرمالین اتر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که میزان کلی آلودگی به انگلهای روده ای نسبت به میانگین مراکز استان هرمزگان بیش از 20 درصد کمتر بوده و برابر با 27.5 درصد می باشد که از این مقدار حدود 14.2 درصد آلوده به انگلهای بیماریزا و18.3 درصد آلوده به انگلهای غیر بیماریزا بوده اند. میزان آلودگی به تک یاخته های روده ای شامل ژیاردیا 8.3 درصد، آنتامباکلی 7.5 درصد، بلاستوسیستیس 12.5 درصد و انگل کرمی همینولیپیس نانا 5.8 درصد بوده است. حدود 5.8 درصد افراد به بیش از یک آلودگی داشته اند. با توجه به موقعیت جزیره ای این شهرستان و امکان کنترل وضعیت بهداشتی منطقه به سهولت می توان با توسعه بهداشت محیط و رعایت موازین بهداشتی به وضعیت ایده ال بهداشتی نائل آمد.

پنجاه بیمار مبتلا به آبسه مغزی، بستری شده در بیمارستان امام خمینی (ره) تهران طی سالهای (1368-78) با انجام یک مطالعه گذشته نگر به صورتcase-control(25مورد از هر گروه) جهت بررسی تعیین عوامل مؤثر بر پروگنوز و out come بیماری بررسی گردید. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که متاسفانه هنوز آمار مرگ و میر ناشی از این بیماری در مراکز ما بالا است ووجود اختلالات سطح هوشیاری از زمان مراجعه و اغماء و تاخیر درمراجعه بعد ا زشروع اولین علائم و تاخیر در اعمال جراحی و تخلیه ترشحات چرکی به موقع از مهم ترین عوامل مؤثر در مرگ و میر و out come بیماران می باشد. در این بررسی رابطه ای بین سن و جنس بیماران و بیماری های زمینه ای و عوامل میکروبی با پروگنوز بیماری دیده نشد. بنابراین: سطح هوشیاری بیماران در زمان بستری و مراجعه به موقع بعد از شروع علائم و استفاده ازآنتی بیوتیکهای مناسب و انجام به موقع اعمال جراحی از عوامل مؤثر بر پروگنوز و کاهش مرگ و میر این بیماران می باشد.

عفونتهای بیمارستانی در خلال دوره بستری و معمولا پس از 48 ساعت از بستری شدن آشکار می گردند. عوامل متعددی خطر ابتلا به عفونتهای بیمارستانی را افزایش می دهند که با اقدامات پزشکی به موقع، قابل پیشگیری هستند. مطالعات قبلی نشان داه که شستن دستها اساسی ترین و آسان ترین راه مبارزه با این عفونتها محسوب می شود. هدف مطالعه حاضر تعیین فراوانی عوامل باکتریال شستشوی دستها در پرسنل پرستاری در بخشهای داخلی، جراحی و اورژانس بیمارستان های آموزشی شهر سمنان بود. در این مطالعه از معیارهای لارسون در ارتباط با تاثیر شستشوی دستها در کنترل عفونت بیمارستانی استفاده شد، این معیارهابا روش مشاهده و تکمیل پرسشنامه در طی شیفتهای کاری در پرسنل پرستاری مورد بررسی قرار گرفت. برای کشت میکروبی ابتدا با کمک سواب استریل مرطوب شده با سرم فیزیولوژی از قسمتهای مختلف دست نمونه برداری صورت گرفت و سپس سواپ آغشته بر روی محیطهای مختلف کشت داده شد و پس از 24 ساعت انکوباسیون با کمک رنگ آمیزی آلودگی های آنها ارزیابی گردید و برای تشخیص قطعی نوع باکتری کلنی مورد نظر بر روی محیطهای افتراقی کشت داده شد. نتایج کشتها نشان داد که %10 افراد حامل استافیلوکوک کوآگولاز مثبت بودند. بیشترین مورد شستشوی دستها (%73) در مورد تماس با بیمار بود و در اغلب موارد شستشوی دستها به موقع صورت نمی گرفت.ضمنا بین جنس و دفعات شستشوی دستها ارتباط معنی داری وجود داشت، به طوری که در جنس مؤنث این دفعات بیشتر بود (P<.0.01). یافته های فوق نشان می دهد که %10 افراد حامل استافیلوکوک کوآگولاز مثبت بودند که مهمترین عامل عفونت بیمارستانی به حساب می آید. همچنین با توجه به یافته های فوق، با وجود اینکه شستشوی دستها به تنهایی مهمترین تکنیک حفاظتی لارسون برای پرستاران و مددجویان آنها بر علیه انتقال بیماری محسوب می شود.، اگر چه این امر امروزه توسط پرستاران پذیرفته شده است اما در عمل کمتر به آن توجه شده است و به ویژه در بخشهای شلوغ و پرکار گاهی فراموش شده و یا غیر عملی به نظر می رسد که لزوم تغییر نگرش و عملکرد در این زمینه محسوس می باشد.

با توجه به اینکه گزارشهای مبنی بر منشا عفونی باکتری ها در ایجاد سنگ صفرا وجود دارد، هدف از این بررسی، شناسایی باکتری های جدا شده از کیسه صفرا وتعیین مقاومت آنتی بیوتیکی آنها می باشد. بیماران و در این بررسی، پرسشنامه ای از قبل تهیه شد. نمونه توسط جراح تهیه گردید. شناسایی باکتری ها با روش های استاندارد باکتریولوژی انجام گرفت و سپس حساسیت یا مقاومت باکیری های جدا شده نسبت به آنتی بیوتیکهای رایج تعیین شد. نتایج نشان داد که شیوع این بیماری در زنان بیشتر از مردان و اغلب در سنین 40 الی 60 سالگی بوده و بنظر می رسد عواملی نظیر رژیم غذایی، چاقی، کاهش سریع وزن، خطر تشکیل سنگ را افزایش می دهد. از کشت 100 مورد مایع کیسه صفرا، در10 مورد (%9)، باکتری گرم مثبت و در 65 مورد (%58) باکتری گرم منفی بدست آمد. در 37 مورد (%33) رشدی مشاهده نگردید. اشریشیاکلی با 25 مورد (%38) و 8 مورد انتروکوک (%80)، به ترتیب بیشترین باکتری های گرم منفی و مثبت جدا شده بودند. حساسیت اشریشیاکلی به کانامایسین، %100 و مقاومت آن نسبت به کوتریموکسازول و کلرامفنیکل، %100 بوده است. بنظر می رسد، برخی از باکتری ها احتمالا با تولید بتاگلوکورونیداز، رسوباتی را در کیسه صفرا تشکیل می دهند که ممکن است به تشکیل سنگ منجر گردد. به همین دلیل با شناسایی باکتری ها و تعیین میزان حساسیت یا مقاومت آنها به آنتی بیوتیکهای مختلف، می توان آنتی بیوتیک مناسب را در حهت درمان تجویز نمود و از ایجاد عوارض پیشگیری کرد.

شایع ترین عارضه اوریون در دوران کودکی مننگوانسفالیت است. هر چند معمولا مننگوانسفالیت اوریونی بیماری کشنده ای نیست و خود محدود شونده است ولی ممکن است اشکالات تشخیصی عمده ای ایجاد کند، بنابراین شناخت دقیق علایم و تغییرات مایع مغزی نخاعی در این بیماری حائز اهمیت است. در یک مطالعه مقطعی از 80.7.1 تا 82.7.1 کلیه بیمارانی که با علایم مننگوانسفالیت به بیمارستانهای نمازی و دستغیب شیراز مراجعه نموده اند و الزاما در زمان تظاهر بیماری یاکمی قبل از آن پاروتیت داشته اند، وارد مطالعه شدند. به عبارتی چون امکان بررسی ویرولوژیک وجود نداشت، شرایط ورود به مطالعه: 1) ابتلا به مننگوانسفالیت 2) ابتلا به پاروتیت 3)منفی بودن رنگ آمیزی گرم4) منفی بودن کشت باکتریایی تعیین شد. در مجموع 71 بیمار تحت بررسی قرار گرفتند که %83 آنها پسر و %17 دختر بوده اند و نسبت جنسی بیماران برابر با4.9 بود. میانگین سنی بیماران 8.9±3.6 سال بود. شایع ترین علایم بالینی به ترتیب عبارت بودند از: سردر، تب، استفراغ، بی اشتهایی، سفتی گردن، علامت برودزینسکی. در تجزیه مایع مغزی نخاعی بطور متوسط 494 سلول سفید دیده شد که 79±21 درصد آن لنفوسیت و 21±21 درصد سلولهای پلی مورف بوده اند. قند در حد 54±13 میلی گرم در دسی لیتر و پروتئین 40±38 میلی گرم دردسی لیتربود. در %14 بیماران تعداد سلولهای سفید، بیش از 1000 عدد در هر میلی لیتر بود، در %13 آنها اکثریت سلولی با سلولهای پلی مورف و در %15 موارد قند کمتر از 40 میلی گرم در دسی لیتر بود. در بیماری که به پاروتیت اوریونی مبتلا است اگر مجموعه علایم تب ملایم، سردرد، استفراغ، بی اشتهایی، سفتی گردن مشاهده شود، باید قویا به مننگوانسفالیت ظنین بود ولی نبود علایمی مانند برودزینسکی، کرنیگ و تشنج مننگوانسفالیت را رد نمی کند. در مواردی که بررسی مایع مغزی نخاعی مؤید یافته های غیر معمول باشد، تشخیص مننگوانسفالیت اوریونی رد نخواهد شد. ولی در مواردی که قند کمتر از 25 میلی گرم در دسی لیتر یا پروتئین بیشتر از 250 میلی گرم در دسی لیتر یا تعداد سلولهای سفید بیش از 1500 عدد در هر میلی لیتر باشد و یا درصد سلولهای پلی مورف بیشتر از %75 سلولهای سفید مایع نخاعی را تشکیل می دهد، باید قویا به تشخیص مننگوانسفالیت اوریونی شک کرد.

عفونت مجاری ادراری یکی از شایع ترین عفونتهای انسانی است که در اغلب عامل آن باکتری اشریشیاکلی می باشد. این باکتری به کمک عوامل چسبنده موجود در ساختمان خود که شامل فیمبریه و عوامل غیر فیمبریایی هستند، به سلولهای اپی تلیال و نسوج مخاطی ادراری در انسان اتصال نموده و باعث ایجاد علائم بیماری می گردد. در این بررسی، تعداد 175 بیمار مراجعه کننده به مراکز درمانی و تشخیصی، با علائم عفونت مجاری ادراری در نظر گرفته شدند. پس از جداسازی اشریشیاکلی از ادرار 173 بیمار و پس از چندین پاساژ بر روی محیطهای مناسب آزمایشگاهی Trypticase soy و (brot (TSBوTSA (Trypticase) soy agar به منظور بیان فیمبریه ها، با انجام آزمونهای هماگلوتیناسیون (HA) و ایمونوفلورسانس غیر مستقیم (IIF) و ایمونودات (ID)، برای شناسایی فیمبریه های تیپ 1 و P اقدام گردید. پس از انجام آزمونهای فوق مشخص شد که تعداد 47 نمونه از 173 نمونه باکتری اشریشیاکلی (%27.16) جدا شده از بیماران، دارای فیمبریه FI، تعداد 40 نمونه (%23.12) دارای فیمبریه P و تعداد 40 نمونه (%23.12) دارای هر دو فیمبریه فوق بودند. از میان 40 نمونه واجد فیمبریه P، 29 نمونه (%16.76) دارای فیمبریه F11 و نمونه (%6.35) دارای فیمبریه F13 بودند و از میان 40 نمونه فیمبریه های P و F1، 23 نمونه (%13.29) فیمبریه های FI و F7 بوده و 46 نمونه (%26.58)، علی رغم وجود علائم التهاب مجرا یا عفونت مجاری ادراری در نزد بیماران، فاقد هر گونه فیمبریه بوده و یا حداقل دارای هیچکدام از فیمبریه های شناخت شده فوق نبودند. با توجه به نتایج بدست آمده بنظر می رسد که در کشور ما ایران نیز فیمبریه ها در عفونتهای مجاری ادراری انسانی ناشی از اشریشیاکلی، نقش بسیار مهمی دارند و از میان انواع فیمبریه های شناخته شده، تیپهای F13, F11) P, F1) به ترتیب شایعتر می باشند.

بطور متوسط سالیانه حدود 800.000 مورد آسیب ناشی از فرو رفتن سوزن یا اشیاء نوک تیز در کارکنان درمانی رخ می دهد، که بالقوه می تواند موجب عفونتهای کشنده ای مثل هپاتیت B، هپاتیت C و ایدز شود. در این مطالعه که بصورت مقطعی (Cross Sectional) صورت گرفت، 15 متغیر مختلف مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج و یافته های این مطالعه نشان داد که از مجموع 1000 واحد نمونه مورد بررسی، 240 مورد در طول یک ماه گذشته دچار مواجهه شغلی شده بودند، متغیرسن در این مطالعه رابطه معنی داری با مواجهه شغلی کارکنان نداشت. فراوانی نسبی مواجهه شغلی در خانمها %28.3 بود که اختلاف معنی داری نسبت به آقایان داشت. افرادی که در اتاق زایمان و اتاق عمل کار می کردند به دلیل سر و کار داشتن با اقدامات تهاجمی، به ترتیب با داشتن %50 و %44.4 مواجهه شغلی، بیشترین موارد را به خود اختصاص داده بودند. متغیر سابقه کار در این مطالعه رابطه معنی داری با مواجهه شغلی کارکنان نداشت.
بیش از نیمی از موارد (%54.6) یک یا حداکثر دو بار مواجهه در طول یک ماه گذشته را ذکر نموده بودند. از مجموع 240 فرد مواجهه یافته، بیشترین شیوع مواجهه (%52.1) مربوط به بخشهای بستری بود. بیشترین مورد مواجهه در شیفت صبح داده بود. %49.6 از کارکنان از هیچگونه وسیله محافظ استفاده نمی کردند. فرو رفتن سوزن یا اجسام تیز با تعداد 123 مورد (%51.3) به تنهایی بیش از نیمی از انواع موارد مواجهه شغلی را شامل می شد. مواجهه در حین انجام تزریق وریدی (%33.3) و نظافت (%20.4) شایعترین اقدامات درمانی منجر به تماس بودند. از بین مواجهه یافته صرفا %25، مواجهه خود را به مسئول مربوطه گزارش کرده بودند. از مجموع 240 فرد مواجهه یافته تنها 13 نفر (%5.4) اقدام به پیگیری و انجام آزمایشات تشخیصی جهت حصول اطمینان از سلامت خود نموده بودند و مابقی (%94.6) افراد مواجهه یافته نسبت به این موضوع بی تفاوت بوده اند.