Journal of Dental School
Volume:23 Issue: 3, 2005

تولید دندانهای مصنوعی در حال حاضر با یک استاندارد کلی برای تمام نژادها و کشورها انجام می پذیرد. هدف از این مطالعه بررسی توزیع فراوانی اندازه 6 دندان قدامی فک بالا در دانشجویان و کارکنان دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی – بهداشتی شهید بهشتی است.
نوع تحقیق تحلیلی – توصیفی و تکنیک آن مشاهده بود. در این مطالعه 321 نفر شرکت داشتند. روش جمع آوری اطلاعات به صورت مستقیم از دهان بیماران بود و جهت کاهش خطا correlation روش مستقیم و غیرمستقیم محاسبه شد. سپس عرض و طول دندانها توسط پرگار مشخص گردید. مجموع عرض 6 دندان قدامی روی قوس، از دیستال یک کانین یا دیستال کانین سمت مقابل، روی نوار ماتریکس علامت گذاری و سپس این فواصل و اندازه های دندانی توسط کولیس خوانده شد.
مطالعه حاضر نشان داد که در 33% گروه مردان (بیشترین فراوانی) عرض دندان سانترال در فاصله 8.5-8.99 میلی متر و در 44.8% گروه خانمها در فاصله 8.49-8 میلی متر قرار داشت. متوسط مجموع عرض 6 دندان قدامی بر روی قوس در جنس مذکر 52.56 میلی متر با دامنه تغییرات 46-58.1 میلی متر و در جنس مونث 50.48 میلی متر با دامنه تغییرات 55.28-44.42 میلی متر گزارش گردید که بیشترین فراوانی در آقایان در فاصله 52-53.99 میلی متر و در خانم ها در فاصله 50-51.99 میلی متر مشاهده شد. تفاوت مشخصی از لحاظ آماری بین دندانهای قدامی دو جنس مشاهده گردید. بیشترین sexual dimorphism، در دندان کانین مشاهده شد. بیشترین تنوع اندازه نیز در دندان لترال و در جنس مذکر بود.
یافته های حاضر با نتایج بررسی های انجام شده در نقاط دیگر جهان، با نژادهای دیگر تفاوت هایی را نشان می دهد. در نتیجه، تولید دندانهای مصنوعی با یک استاندارد کلی برای تمامی نژادها و کشورها، نیازهای تمام جوامع را در نقاط مختلف جهان برآورده نمی سازد.

پره مولرهای فک پایین دارای آمار بسیار گوناگونی از نظر تعداد و کانال های ریشه هستند. عدم آگاهی کافی به این مساله می تواند مشکلات جدی در تشخیص و طرح درمان ریشه دندان ها ایجاد نماید. با توجه به آنکه تحقیقات جامعی در این زمینه در جامعه ایرانی صورت نگرفته بود، این تحقیق با هدف مقایسه رادیوگرافیک و میکروسکوپیک شیوع کانال های اضافی در پره مولرهای فک پایین جامعه ایرانی انجام گردید.

برای انجام این تحقیق تجربی (Exprimental)، 156 دندان پره مولر اول و دوم فک پایین افراد ایرانی که دارای تاج سالم و قابل شناسایی بودند از میان نمونه های جمع آوری شده جدا شدند. ابتدا از هر یک از دندانها رادیوگرافی های مستقیم و با زاویه 20 درجه افقی بعمل آمد و رادیوگرافها از نظر حضور و یا عدم حضور کانال اضافی توسط سه نفر از متخصصین اندودانتیکس به طور جداگانه مورد ارزیابی قرار گرفته، و در برگه های مخصوص ثبت گردیدند. سپس دندانها در مقاطع سرویکالی، 2 میلیمتری اپیکالی و دو یا سه ناحیه در حد فاصل آنها بسته به طول ریشه دندانها، برش داده شدند. مقاطع پس از قرار گرفتن روی لام زیر استریومیکروسکوپ مورد مشاهده قرار گرفتند. یافته های تحقیق با استفاده از آزمون Mc-Nemar از نظر آماری مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته های نشان دادند که شیوع کانالهای اضافی در پره مولرهای اول فک پایین با روش رادیوگرافیک 14.1% و با روش میکروسکوپیک 21.8% بود. بر اساس تعداد نمونه های این تحقیق این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود. هم چنین شیوع کانالهای اضافی در دندانهای پره مولر دوم فک پایین با روش رادیوگرافیک 7.7% و با روش میکروسکوپیک 26.9% بود که این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.01).

با توجه به یافته های این تحقیق بنظر می رسد که در پره مولرهای اول فک پایین رادیوگرافی می تواند با اطمینان بالایی وجود کانال اضافی را بیان نماید ولی در پره مولرهای دوم فک پایین قضیه به این صورت نمی باشد. بنابراین توصیه می شود که به نمای رادیوگرافی این دندانها توجه بیشتری صورت گرفته، بخصوص در مورد پره مولرهای دوم فک پایین، وجود کانال اضافی همیشه مدنظر قرار گیرد.

معمولا دندانپزشکان در تشخیص نیاز به درمان ارتودنسی برای گروه مشترکی از افراد، دارای نظرات متفاوتی نسبت به استاندارد طلایی هستند. برای بررسی میزان تطابق اندازه های حاصل توسط دندانپزشکان با استاندارد طلایی و تعیین اعتبار اینگونه اندازه گیری ها که دارای مقیاس ترتیبی می باشند، در آمار روش هایی از قبیل محاسبه ضرایب توافق و همچنین مدل بندی توافق موجود است. در این مقاله ابتدا مشکلات ضرایب توافق از قبیل کاپا و کاپا وزندار بیان گردیده و سپس بررسی اعتبار داده ها از طریق مدل بندی انجام می شود. هدف از انجام این کار ارایه جایگزین مناسبتر برای ضرایب توافق می باشد.

تحقیق حاضر که از نوع مقطعی می باشد بر روی داده های شاخص نیاز به درمان ارتودنسی انجام شده است. این شاخص که توسط یک دندانپزشک مجرب به عنوان استاندارد طلایی و ده دندانپزشک دیگر بطور مستقل، روی 51 کست استاندارد مطالعه ارتودنسی با استفاده از خط کش استاندارد DHC اندازه گیری شده است دارای پنج سطح عدم نیاز به درمان، نیاز جزیی به درمان، نیاز متوسط به درمان، نیاز شدید به درمان و نیاز بسیار شدید به درمان باشد، اما در این مقاله از شاخص اصلاح شده سه سطحی استفاده شده است. مدلهای آماری پارامتر قطری و پیوند یکنواخت نیز به عنوان مدلهای آماری مورد نظر مبنای استنباطها قرار گرفتند. در نهایت مدلهای مذکور به 10 جدول حاصل از نرخ گذاری متقاطع هر کدام از 10 دندانپزشک در مقایسه با استاندارد طلایی برازش داده شدند.

در 6 مورد مورد مدل پارامتر قطری (با حداقل سطح معنی داری 0.34) و در 4 مورد دیگر مدل پیوند یکنواخت (با حداقل سطح معنی داری 0.36) برازش داشتند. نزدیکترین ارزیابی ها به استاندارد طلایی مربوط به دندانپزشکانی بود که برای آنها مدل آماری پیوند یکنواخت مناسب بود در حالی که دندانپزشکانی که برای آنها مدل آماری پارامتر قطری مناسب بود، نمونه ها را بسیار بالاتر از استاندارد طلایی ارزیابی کرده بودند.

همه دندانپزشکان کستها را بالاتر از استاندارد طلایی ارزیابی کردند بطوریکه کمترین مقدار نسبت بخت موضعی برابر 6.4 و بیشترین مقدار آن برابر 121.5 بود، بنابراین آموزش همه آنها برای اندازه گیری شاخص نیاز به درمان ارتودنسی لازم به نظر می رسد.

درمان دوباره ترمیم های موجود یکی از نیازهای اساسی درمان است که باعث زیانهای جسمی، روحی و مالی می گردد. هدف از انجام این مطالعه بررسی شیوع دلایل شکست و درمان دوباره ترمیم ها – که باعث دقت بیشتر در پیشگیری از ایجاد این دلایل و توجه ویژه به هنگام فراخوانی بیماران می گردد – می باشد.
نوع این مطالعه توصیفی مشاهده ای مقطعی (Cross-sectional observational description) و روش نمونه گیری بصورت آماده غیر احتمالی (Non probability sampling) می باشد. جامعه مورد بررسی، بیماران مراجعه کننده به بخش ترمیمی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال تحصیلی 81-1380 بودند که درمان دوباره ترمیم انجام شده قبلی آمالگام یا کامپوزیت در مورد آنها تجویز گردیده بود. علت یا دلایل تجویز درمان دوباره با معاینه و نظر اعضای هیات علمی بخش در فرم اطلاعاتی ثبت گردید. داده ها بصورت متناوب جمع آوری گردیده، توسط برنامه آماری SPSS Ver.11.0 مورد تجزیه و تحلیلی قرار گرفتند.
در ترمیم های آمالگام و کامپوزیت شایع ترین علت جایگزینی ترمیم ها، پوسیدگی ثانویه است. دومین علت شایع در ترمیم های آمالگام کلاس I و V، marginal ditching و در ترمیم های آمالگام کلاس II، overhang می باشد. در ترمیم های کلاس I و V کامپوزیت، از دست رفتن ترمیم؛ در ترمیم های کلاس II، تماس بین دندانی نامناسب و در ترمیم های کلاس III و IV کامپوزیت، عدم هماهنگی رنگ می باشد.
پوسیدگی ثانویه شایع ترین علت درمان دوباره دندانهای ترمیم شده با آمالگام و کامپوزیت می باشد. سایر دلایل شکست درمان، باید به هنگام ترمیم دندانها و ارزیابی دوره ای آنها مدنظر قرار گیرد.

پیت و فیشورسیلانت ها، به عنوان یک روش بی خطر و موثر، برای پیشگیری از پوسیدگی، به خصوص در سطح جونده دندانهای دایمی خلفی مطرح می باشند. از ابتدای کاربرد سیلانت ها تاکنون تحقیقات متنوع و بسیار زیادی انجام پذیرفته است. تعدادی از این مطالعات به مقایسه روش های مختلف آماده سازی سطح دندان قبل از جایگذاری سیلانت و اثر این روش ها بر دوام سیلانت پرداخته اند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر برساژ با پودر پامیس، بر میزان دوام سیلانت، به صورت بالینی بود.
در تحقیق حاضر که به روش آزمون بالینی شاهد موردی انجام گرفت، در مجموع تعداد 100 دندان در 31 کودک انتخاب و تحت درمان فیشورسیلانت قرار گرفتند. به طوریکه در هر فرد، دندانها به صورت تصادفی، به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. در هر دو گروه روی دندانهای مورد نظر سیلانت مشابه قرار گرفت. با این تفاوت که در گروه مورد، مرحله برساژ با پودر پامیس قبل از عمل اچینگ حذف گردید. کلیه دندانهای درمان شده با سیلانت، برای بررسی دوام بعد از شش ماه مورد معاینه و بررسی کلینیکی قرار گرفتند. داده ها پس از ثبت در فرمهای اطلاعاتی به کمک آزمون chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
از 100 نمونه اولیه، 78 دندان در 24 کودک برای بررسی نهایی مراجعه نمودند. بر اساس اطلاعات بدست آمده 72% در گروه شاهد و 77% در گروه مورد دوام کامل سیلانت در مقایسه با 28% دوام ناقص در گروه شاهد و 23% در گروه مورد ملاحظه و ثبت گردید. بر اساس آزمون آماری chi-square، تفاوت معنی داری بین دو گروه مورد و شاهد، در این مطالعه در میزان دوام کامل و حتی ناقص دیده نشد (P<0.6).
برساژ به وسیله پودر پامیس، نقش مهمی در دوام سیلانت، به صورت بالینی (بعد از شش ماه)، نداشته، حذف این مرحله تاثیر چندانی در کاهش دوام سیلانت نخواهد داشت.

خاصیت ضد میکروبی سیلرهای مورد استفاده در درمان ریشه، یکی از خصوصیاتی است که می تواند در بالا بردن میزان موفقیت درمان ریشه تاثیر داشته باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر ضدمیکروبی سه سیلر ZOE، AH26 و Dorifill بر روی دو باکتری استافیلوکوک اورئوس و استرپتوکوک میوتانس در دو حالت بلافاصله پس از تهیه و یک هفته پس از مخلوط کردن بود.
جهت انجام این مطالعه تجربی، باکتری های مورد نظر پس از تهیه به صورت سوشهای ایزوله میکروبی و آماده سازی غلظت استانداردی از آنها در محیط های کشت آگارخوندار با زمینه مولر هینتون کشت داده شدند. برای هر یک از سیلرهای مورد بررسی، وسط محیط های کشت حاوی استافیلوکوک اورئوس و استرپتوکوک میوتانس حفره استوانه ای شکل به قطر 5 mm ایجاد شده، مخلوط تازه تهیه شده از سیلر داخل آن قرار داده می شد. همین کار با سیلرهایی که 1 هفته از مخلوط کردن آنها گذشته بود نیز انجام شد. بعد از 24 ساعت انکوباسیون، قطر هاله های عدم رشد میکروبی در 4 جهت توسط کولیس اندازه گیری گردید.
نتایج مطالعه نشان داد که در حالت بلافاصله پس از مخلوط کردن در مورد هر دو میکروب فعالیت ضد میکروبی AH26 به طور معنی داری از ZOE و Dorifill بیشتر بود (P=0.001). در حالت یک هفته پس از مخلوط کردن در مورد هر دو باکتری، ZOE و AH26 و AH26 از Dorifill به نحو معنی داری قویتر بودند (P=0.001). در پایان نتایج توسط آزمون آنالیز واریانس و Tukey مورد بررسی قرار گرفتند.
با توجه به خاصیت ضد میکروبی قابل قبول هر سه سیلر مورد استفاده در این مطالعه انجام تحقیقات بیشتر برای بررسی سایر خواص سیلرهای ذکر شده به خصوص ZOE توصیه می شود.

از آهن ربا اولین بار در سال 1977 به منظور تامین گیر استفاده شد. استفاده از اوردنچرهایی که توسط ایمپلنت حمایت شده و در آنها از آهن ربا به عنوان اتچمنت استفاده می شود، روش ساده ای است که مشکل عدم ثبات دست دندان ها را رفع می نماید. مزایای استفاده از آهن ربا سهولت تکنیکی و کاهش نیروهای طرفی می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات فانکشن و تغییرات درجه حرارت بر نیروی آهن ربایی در محیط دهان مصنوعی بوده است.

این مطالعه از نوع In vitro و Iongitudinal بود که طی آن از قدرت هر یک از آهن رباها در ابتدای مطالعه به عنوان شاهد آن نمونه استفاده شد. هشت آهن ربا از سیستم داینا (2.5×500gr/f) انتخاب گردیدند. یک آهن ربا به عنوان کنترل و بقیه در محیط دهان مصنوعی قرار داده شدند. در محیط دهان مصنوعی تحت فانکشن و تغییر درجه حرارت از 5-55?C طی ده سال قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

کاهش نیروی دافعه پس از 3، 5 و 10 سال به ترتیب عبارت بود از 11.9%، 19.1% و 22.5% که این میزان کاهش نیروی دافعه مغناطیسی طبق آنالیز آماری معنی دار ولی از لحاظ کلینیکی قابل ملاحظه نمی باشد.

طی مدت مطالعه، آهن رباها مقداری از نیروی دافعه خویش را از دست دادند. اگر چه پوشش استیل خود را حفظ کردند ولی با توجه به نتایج این مطالعه می توان ادعا نمود که فانکشن مکرر و درجه حرارت متغیر دهان در کاهش گیر آهن ربا به عنوان یک اتچمنت اوردنچر در دراز مدت موثر است.

هدف از تحقیق حاضر بررسی شیوع کاندیدوزیس دهانی در بیماران مراجعه کننده به درمانگاه های سطح شهر کرمان در سال تحصیلی 82-1381 بود.

در این مطالعه توصیفی – تحلیلی، 318 بیمار از نظر عفونت کاندیدوزیس دهانی مورد بررسی قرار گرفتند. مشاهده همزمان علایم کلینیکی کاندیدوزیس و مثبت شدن اسمیر، معیار تشخیص عفونت کاندیدوزیس در تحقیق حاضر بود. نتایج و داده های حاصل از معاینه بالینی و بررسی سیتولوژی، به کمک آزمونهای آماری مجذور کای (Chi- square)، t-test و دقیق فیشر(Fisher''s Exact Test) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

بر اساس یافته های به دست آمده 21.4 درصد (68 نفر از 318 بیمار) از جمعیت مورد مطالعه دچار عفونت کاندیدوزیس بودند. بین ریسک فاکتورهای سن، جنس، استعمال دخانیات، سوزش دهان و استفاده از دنچر با کاندیدوزیس رابطه معنی داری بدست آمد (P<0.05). اسمیر 87.4 درصد از کل جمعیت مورد مطالعه و 63.5 درصد از بیمارانی که فاقد علایم کلینیکی مشکوک به کاندیدوزیس بودند، مثبت شد.

از آنجا که بعضی از گونه های کاندیدا ممکن است ایجاد سرطان دهان را تسریع کنند، شیوع نسبتا بالای عفونت کاندیدوزیس در تحقیق حاضر باید مورد توجه قرار گیرد. با توجه به اینکه بر اساس نتایج بدست آمده بین کشیدن سیگار و استفاده از دنچر با عفونت کاندیدوزیس رابطه معنی داری وجود داشت، اطلاعات عمومی مردم در مورد اثرات مضر استعمال دخانیات و اهمیت شستشوی مرتب دنچر با محلولهای رقیق سفیدکننده های خانگی باید افزایش یابد. در ضمن نتایج پژوهش حاضر تصدیق کننده این موضوع است که وجود هایفا در اسمیر سیتولوژی، در غیاب علایم کلینیکی کاندیدوزیس به عنوان معیار تشخیص کاندیدوزیس معتبر نمی باشد.

استوماتیت آفتی عود کننده، ضایعه ای دهانی با شیوع بالاست که درمان آن در بسیاری از موارد به درمان های علامتی محدود می شود. گیاه مورد، گیاهی دارویی است که از سالیان گذشته در درمان استوماتیت آفتی عود کننده به دلیل دارا بودن خواص آنتی سپتیک و آنتی میکروبیال مورد استفاده بوده است. با توجه به این که یکی از مهمترین عوامل در درمان آفت و سایر زخم های دهانی، باقی ماندن دارو در موضع است، فرمولاسیون اسانس مورد در پایه مخاط چسب منطقی به نظر می رسد.

این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور انجام شد. اسانس گیری از برگ مورد با روش تقطیر با آب و دستگاه کلونجر صورت گرفت. خمیر مخاط چسب دهانی از ترکیب سدیم کربوکسی متیل سلولز، پکتین و ژلاتین در پایه پلاستی بیس به دست آمد. پس از انجام چند فرمولاسیون و بررسی خواص چسبندگی پایه ها، اسانس مورد در پایه مخاط چسب وارد گردید. برای بررسی بالینی افراد به دو گروه A و B که به ترتیب خمیر مخاط چسب حاوی اسانس مورد و خمیر مخاط چسب بدون دارو را به عنوان پلاسبو دریافت می کردند، تقسیم گردیدند. اندازه ضایعات در روزها 1، 2، 6 و 10 توسط پروب پریودنتال اندازه گیری گردید و میزان درد در فرم مربوط به جدول VAS به صورت روزانه و به مدت 10 روز یادداشت شد. داده های حاصل به روش های آماری T Test، Chi square، Repeated Measurement، Greenhouse Geisser و Monte Carlo توسط نرم افزار آماری SPSS 10 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

زمان تسکین سوزش ضایعات در دو گروه A و B به ترتیب 1.64±0.74 و 4.91±1.30 روز بود که اختلاف معنی داری را بین دو گروه نشان می داد (P<0.001). میانگین اندازه ضایعات در روز ششم در گروه A، 0.14±0.36 و در گروه B، 2.73±1.68 میلی متر بود (P<0.001).

نتایج این بررسی نشان داد که خمیر مخاط چسب حاوی اسانس مورد، فرمولاسیون مطلوبی برای درمان استوماتیت آفتی عود کننده می باشد، زیرا علاوه برداشتن خواص چسبندگی و محافظت کنندگی مناسب، زمان تسکین سوزش و اندازه ضایعات را بطور معنی داری در گروه مورد مطالعه نسبت به گروه شاهد کاهش داده است.

SCC شایعترین سرطان حفره دهان است که عوامل اتیولوژیک مختلفی در ایجاد آن نقش دارند. در سالهای اخیر ویروس پاپیلومای انسانی یا HPV بعنوان یکی از عوامل احتمالی در ایجاد SCC حفره دهان مورد مطالعات زیادی قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین HPV و SCC حفره دهان به روش PCR است که نتایج حاصله با بافت طبیعی مخاط دهان مقایسه شده است.

در این بررسی تحلیلی مجموعا 51 نمونه SCC حفره دهان و 28 نمونه شاهد از حفره دهان که همگی بصورت بلوک پارافینی بودند به روش PCR، مورد بررسی ژنومیک قرار گرفتند. نمونه های مثبت از نظر وجود انواع 6، 11، 16، 18، 31 و 33 مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصله از طریق آزمونهای آماری Chi square و Fisher exact test مورد بررسی قرار گرفتند.

HPV DNA در 21.5% (11 از 51) موارد از گروه مورد و 3.6% (1 از 28) موارد از گروه شاهد با اختلاف معنی داری بین دو گروه مثبت بود (P<0.05). نمونه های HPV مثبت پس از آن، مجددا از نظر تعیین تیپ با PCR مورد بررسی قرار گرفتند. HPV16 با 4 مورد از 11 مورد بیشترین موارد و انواع HPV 31، 6، 33، 35 به ترتیب 3، 2، 1، 1 مورد را شامل می شدند. مکانهای بعدی را به خود اختصاص دادند. هیچ موردی با HPV18 و HPV11 یافت نشد. تفاوت معنی داری بین مردان و زنان HPV مثبت ملاحظه نشد. 4 مورد HPV مثبت از SCC های حفره دهان در کف دهان قرار داشتند. 4 مورد از 11 مورد سابقه استفاده از توتون و تنباکوی جویدنی را داشتند.

بطور کلی به نظر می رسد که HPV در اتیولوژی SCC حفره دهان نقشی ایفا می کند. گرچه با توجه به نقایص مطالعات این امر نیاز به بررسی های بیشتری دارد.

یکی از روش های جدید جهت بررسی توزیع تنش روش تحلیل اجزای محدود (FEM) می باشد. با استفاده از این روش می توان به مقایسه عملکرد مکانیکی اجسام و از جمله ایمپلنتها پرداخت و به مزایا و معایب طراحی آنها پی برد. هدف از این مطالعه بررسی توزیع تنش در استخوان محاطی ایمپلنت های Persia، ITI و Biohorizons در قدام و خلف مندیبل به روش اجزای محدود بود.

در این تحقیق تجربی ابتدا مدل مندیبل توسط دستگاه CMM و با کمک اطلاعات CT Scan بازسازی شده، سپس نمونه ایمپلنت های مورد نظر بوسیله دستگاه Project Profile مدلسازی شد. پس از آن تحت برنامه ANSYS مدلها شبکه بندی شده، ایمپلنت ها در محل دندان 1 و 7 در مندیبل جایگذاری شد. استخوان مندیبل در محل دندان (D2)1 و در محل دندان (D3) 7 با ضرایب الاستیسیته و ضخامت لایه کورتیکال متفاوت در نظر گرفته شد. سپس نیروهای عمومی 100N= و افقی T1 mes. Dis=T2 vest. Ling=20 N= و ممانهای آنها M1=M2=100N/mm ابتدا هر کدام بصورت جداگانه و سپس بصورت همزمان بر ایمپلنت ها وارد شد. نتایج حاصله در برنامه ANSYS بصورت کنتور و گراف مورد بررسی قرار گرفت.

در محل دندان (D2) 1:ناحیه کرونالی: توزیع تنش در ایمپلنت Biohorizons مطلوبتر از دو نمونه دیگر بچشم می خورد.
ناحیه بدنه: توزیع تنش در ایمپلنت های ITI و Biohorizons بصورت مشابه و در هر دو نمونه مطلوبتر از Persia بچشم می خورد.
ناحیه اپکس: توزیع تنش در ایمپلنت Biohorizons از همه مطلوبتر و در ایمپلنت ITI از دو نمونه دیگر نامطلوبتر بنظر می رسد.
در محل دندان (D3) 7:ناحیه کرونالی: توزیع تنش در ایمپلنت ITI کمتر از دو نمونه دیگر و توزیع آن بصورت متفاوت با نمونه های دیگر در جهت نفوذ به لایه ترابکولار بود.
ناحیه بدنه: توزیع تنش در ایمپلنت های Biohorizons مطلوبتر و در ایمپلنت ITI نامطلوبتر از نمونه های دیگر بود.
ناحیه اپکس: توزیع تنش در ایمپلنت Biohorizons مطلوبتر از نمونه های دیگر بود. در حالیکه در ایمپلنت ITI تمرکز نامطلوب تنش بوضوح قابل ملاحظه بود.

الگوی توزیع تنش در ایمپلنت های متفاوت با توجه به شرایط استخوان محاطی و طراحی ایمپلنت ها متغیر می باشد. در نواحی که کیفیت استخوان محاطی ضعیف تر است دامنه این تغییرات گسترده تر بوده، احتمال تمرکز نامطلوب تنش و متعاقبا تحلیل استخوان بیشتر می باشد. در این تحقیق میان سه نمونه مورد بررسی ایمپلنت Biohorizons در نواحی ضعیف تر استخوانی توزیع تنش مطلوبتری را از خود نشان داد. ایمپلنت Persia (ساخت ایران) با نمونه های خارجی قابل رقابت تشخیص داده شد.

تحقیقات نشان داده اند مصرف سیگار و مواد اعتیادآور موجب ابتلا به بسیاری از بیماری های دهان و دندان از جمله پوسیدگی و بیماری های پریودنتال می شوند. همچنین درصد بسیار بالایی از افراد معتاد، ماده مخدر را با دخانیات بصورت توام مصرف می کنند. با توجه به اهمیت موضوع و شیوع این پدیده در جامعه ما، این تحقیق با هدف بررسی اثر مصرف توام سیگار و ماده مخدر تریاک بر وضعیت بیماری های پریودنتال در مراجعین به کلینیک خیریه غیاثی تهران در سال 1382 انجام گرفت.

مطالعه به روش مورد شاهدی و با استفاده از تکنیک مشاهده و معاینه کلینیکی انجام گرفت. جامعه مورد بررسی شامل 100 نفر از افراد مراجعه کننده به کلینیک دندانپزشکی غیاثی تهران (50 نفر گروه مورد و 50 نفر شاهد) بود که سیگار و تریاک را بصورت توام مصرف می کرده، و به صورت مراجعه مستمر انتخاب شدند. وسایل معاینه شامل تعدادی پروب مدرج (CPITN) توصیه شده توسط WHO، سوند داسی، آینه، ظرف استریل و نیز محلولهای ضدعفونی کننده بودند. نمونه های هر دو گروه پس از انتخاب از لحاظ وضعیت بیماری های پریودنتال مورد معاینات کلینیکی قرار گرفته و در نهایت با هم مقایسه گردیدند. داده ها با استفاده از آزمونهای Chi square و t test مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.

میانگین سن نمونه های گروه مورد برابر 34.4 و نمونه های گروه شاهد برابر 33.5 سال بود. میانگین سابقه مصرف در گروه مورد 5.12 سال بود. در گروه مورد 6 نفر (12 درصد) دارای کد 2، 40 نفر (80 درصد) دارای کد 3 و همچنین 4 نفر (8 درصد) دارای کد 4 بودند و هیچ فردی واجد شرایط کد 1 و صفر نبود. در گروه شاهد نیز، 2 نفر (4 درصد) دارای کد 1، 18 نفر (36 درصد) دارای کد 2 و 30 نفر (60 درصد) دارای کد 3 بودند و هیچ فردی واجد شرایط کد 4 نبود. تحقیق نشان داد از میان افراد گروه مورد 48 نفر (96 درصد) دارای خونریزی از لثه بودند در حالیکه این میزان در افراد گروه شاهد 41 نفر (82 درصد) بود که نشان دهنده وجود تفاوت در مورد خونریزی از لثه بین دو گروه بود. بر حسب نتایج حاصل در گروه مورد به طور میانگین 90.1 درصد سطوح دندانهای افراد، دارای پلاک دندانی بودند در حالیکه این میزان در گروه شاهد 74.6 درصد بود. میانگین تعداد دندانهای از دست رفته در گروه مورد برابر 3.82 دندان و در گروه شاهد برابر 2.26 بود.

تحقیق نشان داد مصرف همزمان سیگار و ماده مخدر اپیوم وضعیت بیماری های پریودنتال را تشدید می کند.

شاخص DMFT از بهترین ایندکس های اپیدمیولوژیک در دندانپزشکی بوده که بیانگر وضعیت بهداشت دهان و دندان در افراد جامعه می باشد. این تحقیق با هدف ارزیابی شاخص DMFT در دانش آموزان 12 ساله شهر قم در سال 1383 انجام گردید.

تحقیق به روش توصیفی – مقطعی و با استفاده از تکنیک مصاحبه، معاینه و ثبت اطلاعات در فرم اطلاعاتی صورت گرفت. جامعه مورد بررسی دانش آموزان 12 ساله شهر قم بود که با توجه به معیارهای WHO، 300 نفر انتخاب و تاثیر عوامل مختلف بر روی DMFT همچون جنس، تعداد فرزندان در خانواده، رتبه تولد فرزند در خانواده، تحصیلات مادر، مسواک زدن و استفاده از دهان شویه در آنها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج و ارقام حاصل با نرم افزار SPSS Version 10 و آزمون های t test و Chi-square مورد آزمون قرار گرفتند.

میزان DMFT در کل دانش آموزان 2.28±2.1 بدست آمد که به تفکیک در دختران 2.87±2.03 و در پسران 2.78±2.18 بود. اختلاف موجود از نظر آماری معنی دار نبود (P>0.05). همچنین میزان DMFT در دانش آموزانی که مسواک می زدند 2.6±2.05 و در دانش آموزانی که مسواک نمی زدند 3.28±2.15 بود که این اختلاف معنی دار بود (P<0.009). میزان caries free در این تحقیق 10.7% بدست آمد که به تفکیک در دختران 6% و در پسران4.7% بود. همچنین در این تحقیق میزان DMFT دندان 6 (1.94±1.41) و SCI نیز 5.15±1.45 بدست آمد.

با توجه به اهداف سازمان بهداشت جهانی تا سال 2000 میزان DMFT در شهر قم در حد مطلوبی است ولی با توجه به اهداف جدید (تا سال 2015) برای کودکان 12 ساله که SCI کمتر از 3 و DMFT?1 می باشد لازم است برنامه ریزی های جدی تر در این راه صورت گیرد.

علت اصلی ایجاد بیماری پریودنتال پلاک میکروبی است و حذف آن توسط روش های کنترل پلاک یکی از طرق اصلی درمان پریودنتال است. در این رابطه مهمترین مساله در کنترل پلاک بیماران پریودنتال آموزش صحیح آنها می باشد. مطالعه حاضر با بررسی پرونده های موجود در بخش پریودنتیکس از سالهای 81-78 سعی در بررسی کارایی آموزش بهداشت دهان و دندان در کاهش پلاک طی سالهای مذکور دارد.

در این مطالعه طولی – پانلی تعداد 161 پرونده موجود در بخش پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی تبریز طی سالهای 81-1378 مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به جنس، سن و شغل بیمار، ترم آموزشی دانشجویان و نیز جنس دانشجوی آموزش دهنده در فرم های مربوطه ثبت، و ارتباط آنها با آموزش بهداشت دهان و دندان با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون آماری two way Anova و t-test مورد آنالیز قرار گرفتند.

همانند بسیاری از مطالعات، آموزش در کاهش شاخص پلاک نقش موثری داشت. همچنین بیماران مونث کاهش بیشتری در شاخص پلاک نشان دادند اما سن بیمار، شغل بیمار و ترم آموزشی دانشجویان در کاهش شاخص پلاک نقشی نداشتند. در آموزش جنس به جنس اختلاف معنی داری مشاهده شد. بدین صورت که کاهش شاخص پلاک در بیماران خانم، زمانی که دانشجوی آموزش دهنده پسر بود. 45.1 درصد و زمانی که دانشجوی آموزش دهنده دختر بود 38.2 درصد، همچنین میزان کاهش شاخص پلاک باکتریال در بیماران مرد، زمانی که دانشجوی آموزش دهنده پسر بود 40.6 درصد و زمانی که دانشجوی آموزش دهنده دختر بود 34.7 درصد بدست آمد.

به نظر می رسد که آموزشهای داده شده از طرف دانشجویان به بیماران در ترغیب آنها به شرکت در درمانهای نگهدارنده و رعایت بهداشت دهان و دندان از کارآیی لازم برخوردار نبوده و بهتر است تغییراتی در روش های آموزشی ارایه شده توسط دانشجویان صورت گیرد.

وقوع موارد اورژانسی در هنگام درمانهای دندانپزشکی از ناگوارترین حوادثی است که در مدت خدمت یک دندانپزشک رخ می دهند. زیرا این فوریتها به دلیل ماهیت خود، بیمار و دندانپزشک را در حالتی قرار داده، که سهل انگاری و اشتباه در درمان آنها می تواند نتایج غیر قابل جبرانی به همراه داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی میزان شیوع فوریتهای پزشکی در مطبهای دندانپزشکی، داروها و کیت اورژانس موجود در مطبهای دندانپزشکی و میزان احساس نیاز دندانپزشکان به کسب مهارتها و آموزش عملی در خصوص برخورد صحیح با فوریتهای پزشکی می باشد.

این تحقیق از نوع توصیفی و با روش مصاحبه با استفاده از پرسشنامه صورت گرفت. در این مطالعه 36 مطب دندانپزشکی به صورت تصادفی در سطح شهر تبریز شامل مطبهای موجود در خیابان های آبرسان، 17 شهریور، شهرک نور، رسالت، نصف راه، بلوار منجم و شریعتی انتخاب شدند که اکثر دندانپزشکان انتخاب شده در سطح عمومی بودند. داده ها توسط نرم افزار کامپیوتری SPSS مورد آنالیز قرار گرفتند.

حدود 78% افراد به پرسشنامه ها پاسخ دادند. کاهش فشارخون وضعیتی و سنکوپ وازودپرسور شایع ترین حادثه اورژانس بودند. بیشترین داروی اورژانس اپی نفرین و اکسیژن بود. بیشترین لوازم اورژانس ساکشن و سرساکشن و ست سرم بود. اکثریت افراد مورد مطالعه خواستار آموزش های بیشتری بودند (86.1 درصد).

اورژانس های پزشکی اغلب در مطب های دندانپزشکی رخ می دهند و نیاز آشکاری جهت آموزش بیشتر دندانپزشکان برای کنترل فوریتهای پزشکی را نشان می دهند.

دهانشویه ها بعنوان محلولهای آنتی سپتیک، مصارف زیادی در دندانپزشکی از جمله آماده سازی دهان بیماران قبل از اقدام به جراحی های دهان و همچنین مراقبت از زخمهای جراحی دارند. از آنجاییکه اثر یک ماده آنتی میکروبیال ایده آل به توانایی آن در از بین بردن میکروبها و حداقل توکسیسیتی برای سلولهای میزبان بستگی دارد و با توجه به اثرات موثر دهانشویه کلرهگزیدین در کاهش باکتری های دهان و شناخته بودن بعضی از اثرات ناخواسته آن، این تحقیق با هدف بررسی اثرات آنتی باکتریال و سیتوتوکسیسیتی در محیط برون تنی دهانشویه گیاهی پرسیکا و مقایسه آن با دهانشویه کلرهگزیدین انجام پذیرفت.

در این مطالعه تجربی ابتدا، اثر آنتی باکتریال دهانشویه پرسیکا در رقتهای خالص و 50% با دهانشویه کلرهگزیدین در رقتهای 0.2%، 0.1%، 0.02%، و 0.01% بر روی استرپتوکوکوس موتانس، استرپتوکوکوس سانگوئیس و لاکتوباسیلوس کازئی در زمانهای 2، 30 و 10 دقیقه مورد مقایسه قرار گرفت. سپس، اثر توکسیسیتی رقتهای 5%، 1%، 0.5% و 0.1% دهانشویه پرسیکا با رقتهای 0.03%، 0.01%، 0.001% و 0.0001% دهانشویه کلرهگزیدین بر روی رده های سلولی Saos-2 (سارکوم استئوژنیک)، KB (کارسینوم دهان انسان)، J774A.1 (ماکروفاژ موش) و MRF (فیبروبلاست لثه انسان) مورد مقایسه قرار گرفتند.

نتایج نشان دادند که دهانشویه کلرهگزیدین در کلیه رقتهای خود از رشد میکروارگانیزم های یاد شده در محیط کشت ممانعت بعمل می آورد. در حالیکه دهانشویه پرسیکا در رقت 50% و حتی در رقت خالص خود قادر به جلوگیری از رشد میکروارگانیزم ها در محیط کشت نبود. همچنین مشخص شد که رقتهای بیشتر از 1% دهانشویه پرسیکا اثر توکسیک قابل ملاحظه ای روی تمام رده های سلولی داشت. دهانشویه کلرهگزیدین در رقت 0.001% تنها بر روی رده سلولی فیبروبلاست لثه اثر توکسیک داشت در حالیکه در رقتهای بیشتر از 0.001% دارای اثرات توکسیک بر روی تمام رده های سلولی بود.

خواص آنتی باکتریال دهانشویه پرسیکا در مقایسه با کلرهگزیدین بسیار ضعیف تر است و علی رغم آنکه اثرات سیتوتوکسیک آن نسبت به کلرهگزیدین اندکی کمتر است اما همچنان از توکسیسیتی بسیار بالایی برای تمامی رده های سلولی درگیر در ترمیم زخم برخوردار است. از این رو استفاده از پرسیکا خصوصا برای آماده سازی بیماران جراحی دهان به جای کلرهگزیدین توصیه نمی شود و استفاده از هر کدام از دهانشویه های مذکور در مجاورت زخمهایی که با ترمیم ثانویه بهبود می یابند توصیه نمی گردد.

دندانهای درمان ریشه شده به دلیل وسعت پوسیدگی، تهیه حفره دسترسی و فایلینگ اغلب ضعیف می شوند که این امر سبب بالا رفتن خطر شکستگی در ساختمان باقیمانده آنها می گردد. با توجه به اینکه درمان ریشه یکی از اعمال روزمره دندانپزشکی به شمار می رود این مساله از اهمیت خاصی برخوردار می باشد. امروزه استفاده از پست کامپوزیتی برای افزایش استحکام این دندانها پیشنهاد شده است. بنابراین این تحقیق با هدف بررسی اثر استفاده از پست کامپوزیتی در افزایش استحکام دندانهای درمان ریشه شده صورت گرفت.

در این تحقیق تجربی تعداد 20 دندان سانترال فک بالا که به دلیل بیماری پریودنتال کشیده شده بودند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه شاهد و مورد قرار گرفتند. سپس حفره دسترسی تهیه شد و درمان ریشه انجام گرفت. در نمونه های شاهد حفره دسترسی با کامپوزیت tetric و Scotchbond Multi-purpose ترمیم شد. در نمونه های گروه مورد، بعد از آماده سازی کانال ریشه، پست از جنس کامپوزیت Tetric تهیه و توسط سمان رزینی Variolink Dual Cure و همان سیستم باندینگ درون کانالها سمان شده و در نهایت حفره دسترسی با کامپوزیت Tetric ترمیم شد. نمونه ها درون بلوک های آکریلی مانت شده قرار گرفته، میزان نیرویی که باعث شکست نمونه ها می شد توسط Instron اندازه گیری و ثبت گردید. نتایج توسط آزمون Mann-Whitney مورد قضاوت قرار گرفتند.

حداکثر مقاومت در برابر نیروی شکست به دندانهای دارای پست کامپوزیتی مربوط بوده، برابر 760±141.4 نیوتن و حداقل آن به دندانهای فاقد پست متعلق بود که برابر 590±191.5 بود که از نظر آماری معنی دار بودند (P<0.04).

تحقیق نشان داد که در شرایط Invitro، پست کامپوزیتی می تواند سبب افزایش استحکام بیشتر دندانهای درمان ریشه شده در مقابل نیروهای وارده به آن شود.

کنترل عفونت در مطبها و لابراتوارهای دندانپزشکی جهت جلوگیری از انتقال بیماری ها بسیار مهم است. از آنجاییکه بیماری های بسیاری به وسیله خون و بزاق هر فرد از طریق قالبهای گرفته شده از وی قابل انتقال است پس ضدعفونی کردن ماده قالبگیری بدون کاهش در دقت و ثبات ابعادی آن حایز اهمیت است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات ضدمیکروبی غلظتهای مختلف محلول هیپوکلریت سدیم (5.25، 2.5، 0.1،... و 0.05 درصد) در زمانهای (1 تا 10 و 15 و 20 دقیقه بر ماده قالب گیری هیدروکلوئید غیرقابل برگشت بود.
در این مطالعه تجربی (experimental) از باکتری های گرم مثبت و منفی استفاده شد و بعنوان ماده ضدعفونی کننده از هیپوکلریت های خانگی با غلظت 5.25% تحت نام تجاری وایتکس استفاده شد. پس از تهیه سوسپانسیون میکروبی و رقتهای مختلف هیپوکلریت سدیم از روش ماکرودایلوشن استفاده شد تا غلظت موثر هیپوکلریت سدیم در زمان معین معلوم گردد.
غلظت 0.6% هیپوکلریت سدیم در مدت زمان 2 دقیقه میکروبهای مورد مطالعه را از بین می برد.
ضدعفونی کردن قالبهای هیدروکلوئیدی غیرقابل برگشت به کمک هیپوکلریت 0.6% در مدت زمان 2 دقیقه به اندازه دستورالعمل ADA (ضدعفونی کردن قالبهای آلژیناتی با هیپوکلریت 0.5% به مدت 10 دقیقه) در از بین بردن میکروارگانیسم های مورد نظر موثر می باشد.