مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و ششم شماره 2 (پیاپی 86، اردیبهشت 1387)

تاکید بر کشف زود هنگام سرطان پروستات به کمک اولتراسونوگرافی ترانس رکتال و بیوپسی سوزنی، پاتولوژیست ها را با معضل تشخیص سرطان های کوچک مواجه نموده است. اخیرا از مارکر P504S جهت تشخیص قطعی سرطان در بیوپسی های کوچک استفاده شده است. رنگ آمیزی مارکر P504S برای 70 نمونه بیوپسی سوزنی پروستات و شش نمونه رزکسیون از طریق مجرا که همگی حاوی کانون های مشکوک (آتیپیک) بودند و نیز40 نمونه سرطان قطعی پروستات، شامل هشت نمونه دارای سلول های کف آلود (foamy) به عمل آمد. 36 نمونه از 40 بیوپسی سرطان قطعی، درجاتی از رنگ پذیری برای P504S نشان دادند (حساسیت 90%)؛ دو سرطان کوچک و دو سرطان با سلول های کف آلود فاقد رنگ پذیری بودند. از مجموع 76 مورد مشکوک، 18 مورد به عنوان نئوپلازی داخل اپی تلیالی درجه بالا (HGPIN) شناخته شدند که 16 مورد آنها رنگ پذیری متوسط منتشر شد.

هدف از انجام این مطالعه ارزیابی اثربخشی و ایمنی جراحی با روش نوار ترانس اوبتوراتور (با حداقل تهاجم) در درمان زنان با بی اختیاری استرسی ادراری می باشد.

مطالعه حاضر، مطالعه One sample clinical trail است که برای اولین بار در بخش های زنان در ایران صورت گرفت. 35 بیمار با بی اختیاری استرسی ادراری مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ولیعصر) تحت عمل TOT قرار گرفتند. (سال 1382 تا 1383) متوسط سن بیماران 50 سال (74-26) بود. همه بیماران پس از عمل مورد معاینه بالینی، تست سرفه با مثانه پر، یوروفلومتری و ارزیابی post voiding residual قرار گرفتند.

متوسط زمان پی گیری بیماران 14 ماه (26- 8) و متوسط زمان عمل جراحی حدود 20 دقیقه بود. میزان بهبودی کامل 4/91%، بهبودی نسبی 6/8% و عدم وجود شکست درمانی به دست آمد. به طور کلی عوارض حین عمل حدود 9/2% (خونریزی و هماتوم) بدون آسیب عروقی، عصبی و روده ای بود و یک مورد باقیمانده ادراری پس از عمل مشاهده گردید.

مطالعه حاضر نتایج حاصله از مطالعات ابداع کننده این تکنیک یعنی آقای Delorme را تایید کرد و نشان داد که این روش موثر و ایمن برای درمان زنان با بی اختیاری استرسی ادرار به تنهایی یا در ترکیب با ترمیم پرولاپس می باشد. با این حال بهتر است مطالعات RCT که بتواند روش TOT را با روش های جراحی استاندارد موجود در درمان بی اختیاری ادراری زنان مقایسه نماید، انجام گیرد.

جهت درمان آپاندیسیت حاد دو روش آپاندکتومی بازو آپاندکتومی لاپاراسکوپیک موجود است. تاکنون مطالعات زیادی برای مقایسه این دو روش درمانی صورت گرفته است که بیشترین فاکتورهای بررسی شده مدت زمان جراحی، مدت زمان بستری، درد بعد از عمل و عوارض عفونی می باشند. یک مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی تعداد 100 بیمار شامل 50 مورد آپاندکتومی باز و 50 مورد آپاندکتومی لاپاراسکوپیک صورت گرفت و مدت زمان جراحی، مدت بستری، مخدر مصرف شده و عوارض عفونی مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین مدت زمان بستری برای آپاندکتومی لاپاراسکوپیک 48/44 ساعت و باز 80/54 ساعت می باشد 01/0p<. میانگین دوز استاندارد مخدر مصرف شده برای آپاندکتومی لاپاراسکوپیک 40/2 و برای باز 46/3 می باشد 01/0p<. میانگین مدت زمان عمل جراحی برای لاپاراسکوپیک 8/31 دقیقه و برای باز 2/35 دقیقه است 5/0p=. تعداد موارد عفونت زخم در آپاندکتومی باز چهار مورد (8%) و در لاپاراسکوپیک یک مورد (2%) است. موارد آبسه داخل شکم یک مورد در آپاندکتومی باز (2%) بوده است و آبسه داخل شکل بعد از آپاندکتومی لاپاراسکوپیک وجود نداشته است. طول مدت بستری حداقل 10 ساعت در آپاندکتومی لاپاراسکوپیک کمتر می باشد که از لحاظ آماری معنی دار است (01/0p<).میانگین دوز مصرف مخدر نیز با 01/0 p<در آپاندکتومی لاپاراسکوپیک کمتر است ولی طول مدت عمل جراحی در دو گروه تفاوت معنی داری نداشته است. از نظر عفونت زخم و آبسه داخل شکمی در گروه لاپاراسکوپیک کمتر بوده است.

سیروز و هیپرتانسیون پورتال بر پروفایل های جریان خون عروق کبدی تاثیر می گذارند. هدف از اجرای این مطالعه بررسی دقت تشخیصی برخی اندکسهای داپلر سونوگرافی کبد در تشخیص سیروز می باشد. در یک مطالعه مورد- شاهدی، 118 بیمار در دو گروه شاهد و مورد مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه مورد شامل بیماران مبتلا به سیروز کبدی تایید شده با بیوپسی و افراد گروه شاهد از افراد سالم انتخاب شدند. همه موارد مورد بررسی تحت داپلر اولتراسونوگرافی قرار می گرفتند. مقایسه سطح زیر منحنی ROC با عدد 5/0 توسط آزمون دقیق فیشر صورت گرفت. فراوانی معکوس شدن جریان خون در ورید پورت، میانگین قطر ورید پورت (به ترتیب 72/2±67/12 در برابر 69/1±95/10)، میانگین (RI) hepatic arterial resistance index (به ترتیب 07/0±81/0 در برابر 09/0±74/0)، میانگین (PI) hepatic arterial pulsatility index(به ترتیب 48/0±87/1 در برابر 23/0±34/1) در گروه مورد به میزان معنی داری از گروه شاهد بیشتر بود. (001/0p=). حداکثر سرعت خون در ورید پورت نیز در گروه مورد به میزان معنی داری از گروه شاهد کمتر بود. (به ترتیب 59/5±50/16 در برابر 74/8±74/36) (001/0p=). اختلاف معنی داری بین میانگین های حداکثر سرعت خون و سرعت در پایان دیاستول در شریان کبدی دیده نشد (001/0p=). به کارگیری 1/24 سانتیمتر بر ثانیه در حداکثر سرعت خون در ورید پورت در تشخیص سیروز با دقتی معادل 45/95% (70/97%-23/91%: %95CI) همراه است. به کارگیری PI شریان کبدی معادل 54/1 یا بیشتر در تشخیص سیروز با دقتی معادل 71/85% (%29/90-%48/79: %95CI) همراه است و RI شریان کبدی معادل 765/0 یا بیشتر در تشخیص سیروز با دقتی معادل 05/71% (%11/78-%81/62: %95CI)همراه است. سونوگرافی داپلر و تعیین پارامترهای شریان کبدی و ورید پورت می تواند وسیله دقیقی برای سیروز باشد.

سندرم نفروتیک در دوران کودکی اغلب با عودهای مکررهمراه است. جهت تعیین اثربخشی لوامیزول در درمان سندرم نفروتیک وابسته به استروئید (SDNS)، 305 کودک مبتلا به SDNS مراجعه کننده به مرکز طبی کودکان از سال 1365 لغایت 1385 بررسی شدند.

تشخیص سندرم نفروتیک بر اساس معیارهای کلاسیک بود. هیچ کدام از بیماران علایم سندرم نفروتیک ثانویه نداشتند. پروتکل درمانی اولیه پردنیزولون با دوز mg/m260 روزانه در سه دوز منقسم برای چهار هفته بود. سپس در عرض سه تا شش ماه کم تا قطع شد. در صورت عود بعد از کاهش دوز پردنیزولون از لوامیزول استفاده گردید. وابستگی به استروئید به صورت عود در طی کاهش دوز استروئید یا 14 روز بعد از قطع استروئید در نظر گرفته شد.

از 305 کودک مبتلا به SDNS، 8/70% پسر بودند. متوسط سن بیماران در زمان مراجعه 1/3±8/4 سال (یک تا 15 سال) بود.در آخرین ویزیت، 84 نفر (5/27%) در رمیسیون، 220 نفر (1/72%) در وضعیت عود و نیاز به مصرف استروئید بودند. مصرف لوامیزول منجر به کاهش دوز استروئید و رمیسیون طولانی به ترتیب برای 68 (3/22%) و 90 بیمار (5/29%) شد. بعد از درمان با لوامیزول متوسط میزان عود (88/0±05/2 در برابر 23/1±1/1) و دوز روزانه استروئید (به ترتیب 39/0±74/0 در برابر 38/1±32/0 mg/kg) به طور معنی دار کاهش یافت (0001/0p<).

لوامیزول به عنوان داروی موثر و با کمترین عوارض جانبی می تواند در درمان SDNS در دوران کودکی، به صورت داروی اولیه برای حفظ وضعیت رمیسیون با کاهش میزان عود و دوز استروئید به کار رود.

سقط به روش طبی اقدام پذیرفته شده ای است که می تواند جایگزین روش های جراحی در ختم حاملگی گردد. میزوپروستول آنالوگ پروستاگلاندین E1 است که از آن به صورت آسان، بی خطر، ارزان و به تنهایی جهت ختم حاملگی های سه ماهه اول و دوم استفاده می گردد. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیر دو دوز متفاوت میزوپروستول واژینال برای ختم حاملگی های مساوی یا کمتر از 16 هفته می باشد. در این کارآزمایی بالینی، 100 خانم باردار با سن حاملگی مساوی یا کمتر از 16 هفته به طور تصادفی در دو گروه مساوی قرار گرفتند

پیش درمانی به طور گسترده ای برای کاهش اضطراب استفاده می گردد. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات تجویز مقعدی دو داروی کتامین و میدازولام در بیهوشی اطفال می باشد. 64 کودک یک تا 10 ساله، II و I ASA در یک مطالعه دو سویه کور در دو گروه قرار گرفتند: گروه اول mg/kg5/0 داروی میدازولام و گروه دوم 5 mg/kg کتامین را به صورت مقعدی دریافت نمودند. میزان آرام بخشی، اثر ضداضطرابی، میزان تحمل ماسک حین القاء بیهوشی و نحوه جدا شدن از والدین براساس جدول دو تا چهار امتیازی ارزیابی شد. اختلاف معنی داری از لحاظ میانگین و توزیع سنی وجود نداشت. (385/0p=) از طرفی از لحاظ جنسیت نیز اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد (740/0p=). امتیاز آرام بخشی در گروه های میدزازولام و کتامین کمتر از 75% بود (725/0p=). اثر ضد اضطرابی و پذیرش ماسک القاء بیهوشی در هر دو گروه در سطح رضایت بخشی بود (>75%) با برتری گروه میدازولام (042/0p=) (00/0p=) امتیاز گریه کردن حین جدا شدن از والدین تفاوت معنی داری (288/0p=) نداشت.عوارض جانبی مهم مثل آپنه در هیچکدام از گروه ها دیده نشد. اثرات ضداضطرابی و پذیرش ماسک در حین القای بیهوشی در هر دو گروه با برتری میدارولام رضایت بخش بود. جدا شدن از والدین در هر دو گروه بدون تفاوت معنی داری قابل قبول بود. آرام بخشی با اینکه در گروه میدازولام بهتر بوده اما در سطح قابل قبولی نبود. به نظر می رسد که داروی میدازولام رکتال با دوز mg/kg5/0 می تواند انتخاب مناسبی در Premedication در بیهوشی اطفال باشد.

خرخر عبارت است از صدای بلند تنفسی در هنگام دم در خواب که با درجات مختلفی از شدت و فرکانس بروز می نماید. خرخر گرفتاری های اجتماعی و روزمره زیادی را سبب می شود. درمان شامل روش های طبی و جراحی می باشد. مواردی از اعمال جراحی به علت عوارض و محدودیت های آنها کمتر انجام می شود. امروزه سومنوپلاستی (radiofrequency palatoplasty) به علت تحمل پذیری و فقدان درد و توانائی انجام این روش تحت آنستزی لوکال در مطب و مقرون به صرفه بودن روش عالی درمان خرخر در نظر گرفته می شود. تحقیق به روشnon randomized prospective quasi-experimental انجام شد. 28 بیمار با شکایت خرخر با شدتی که سبب مزاحمت کسانی می شود که با فرد در یک اطاق به سر می بردند، با کرایتریاهای ورود به مطالعه تحت بررسی قرار گرفتند. آپنه خواب در این بیماران خفیف تا متوسط بود (به صورت غیرعینی). انرژی رادیو فرکانس در ناحیه کام نرم در قسمت میانی و طرفین به کار برده شد. 21 بیمار تحت یک بار درمان و هفت بیمار تحت دو بار درمان قرار گرفتنند. متوسط سن بیماران 47 سال (7/10=SD) با طیف 65-25 سال بود. 57% بیماران مرد بودند. متوسط BMI 29 بود (5/4=SD). پس از هفت هفته از درمان خرخر در 4/71% بیماران بعد از دوبار درمان یا کمتر بهبود یافت (005/0p=). هیچگونه عارضه پایدار در رابطه با تکلم و بلع بوجود نیامد. درد و خونریزی محدود بود. اندازه زبان و ساختمان حلقی قابل مشاهده با دهان باز در 4/34% بیماران بهبود یافت (005/0p<). میزان خرخر از نظر بیمار با مقیاس دیداری 20 امتیازی از 39/17 (02/3=SD) به 5/11 (46/6=SD) رسید (005/0p<). میزان خواب آلودگی از نظر بیمار به طور قابل توجهی کاهش یافت و بر اساسی مقیاس دیداری 20 امتیازی از 8/6 به 93/3 رسید. پالاتوپلاستی به روش رادیوفرکانس روش ایمن و موثر در درمان خرخر (چه از نظر بیمار و چه از نظر شخصی که با او در یک اتاق به سر می برد) و بهبود خواب آلودگی روزانه می باشد. هیچگونه عارضه پایداری پس از درمان بوجود نمی آید. به نظر می رسد با توجه به پاسخ مناسب اندازه زبان و ساختمان حلقی قابل مشاهده با دهان باز به درمان می توان از درمان چندسطحی (درمان قاعده زبان و کام نرم) به عنوان روش موثرتر استفاده نمود.

در جوامع مختلف میزان بارداری از موعد گذشته حدود 10% از کل نوزادان متولد شده را تشکیل می دهد. اندازه گیری CRL جنین با سونوگرافی در تریمستر اول یکی از دقیق ترین اندازه گیری ها برای محاسبه سن بارداری می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر تعیین سن حاملگی در سه ماهه اول با سونوگرافی بر کاهش حاملگی از موعد گذشته می باشد تا از نتایج حاصل از آن بتوان مشاوره بهتری به خانم های باردار ارائه نمود.

این مطالعه از نوع مقطعی و توصیفی تحلیلی می باشد که بر روی مادران مراجعه کننده به درمانگاه پره ناتال بیمارستان آرش صورت گرفته است. اطلاعات از روی سونوگرافی تریمستر اول و LMP (اولین روز آخرین قاعدگی) بیماران در قالب پرسشنامه تکمیل شد.

در مادران بارداری که تحت بررسی سونوگرافی تریمستر اول قرار گرفته بودند میزان موارد حاملگی از موعد گذشته (post term) کمتر بود. لذا توجه ویژه به انجام سونوگرافی در سه ماهه اول می تواند باعث کاهش موارد حاملگی های post term شود. در مجموع 217 مورد زایمان مورد مطالعه قرار گرفت، که میزان حاملگی از موعد گذشته در آنها بر طبق LMP 6/10% و با سونوگرافی تریمستر اول 7/3% بود. (005/0p=).

از آنجایی که میزان شیوع حاملگی پست ترم بین دو نوع روش محاسبه سن بارداری تفاوت داشت، با سونوگرافی تریمستر اول میزان حاملگی های post term کمتر بود، برای کاهش حاملگی های از موعد گذشته، انجام سونوگرافی در سه ماهه اول توصیه می شود.

کلامیدیا تراکوماتیس یک باکتری داخل سلولی اجباری است و به عنوان یکی از اصلی ترین عوامل بیماری های مقاربتی قلمداد می گردد. اصلی ترین تظاهرات بالینی عفونت با کلامیدیا تراکوماتیس اورتریت و سرویسیت است. از بین روش های مرسوم در تشخیص باکتری کلامیدیاتراکوماتیس، روش های مبتنی بر تشخیص اسید نوکلئیک مانند PCR، به خاطر حساسیت و ویژگی بسیار بالا، از مقبولیت بیشتری برخوردارند. هدف از این مطالعه تشخیص فراوانی کلامیدیاتراکوماتیس در نمونه های تناسلی اخذ شده در شهر کرمان با روش PCR بود. برای انجام مطالعه 130 نمونه تناسلی توسط پزشکان متخصص مشتمل بر 64 نمونه اندوسرویکال و 66 نمونه اورترال به ترتیب از موارد سرویسیت و اورتریت اخذ گردید و با تست PCR فراوانی باکتری کلامیدیا تراکوماتیس مورد ارزیابی قرارگرفت.
2/9% از نمونه ها از نظر کلامیدیاتراکوماتیس مثبت تشخیص داده شد که از این میان، در چهار نمونه (25/6%) از 64 نمونه سرویست و هشت نمونه (1/12%) از 66 نمونه مردان با علائم اورتریت با روش PCR کلامیدیا تراکوماتیس تشخیص داده شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که این باکتری می تواند به عنوان یکی از عوامل بیماری های مقاربتی در شهر کرمان مطرح باشد و خصوصا در نمونه های اورتریت مردان در موارد مثبت باید درمان به موقع و اطلاع رسانی در جهت ممانعت از انتقال آن به شریک جنسی داده شود.

این تحقیق با هدف سنجش روایی و پایایی پرسشنامه سنجش اضطراب BAI بک در جمعیت بیمار و غیربیمار ایرانی انجام شد. آزمون گران پس از گذراندن دوره آموزشی برنامه ریزی شده، و پس از اطمینان از آمادگی آنها، بر اساس جداول سنی و جنسی تعیین شده برای مناطق مختلف شهر، به منازل مراجعه کردند. به این ترتیب، 1513 نفر زن و مرد در گروه های سنی- جنسی مختلف تهران به طور تصادفی خوشه ایآزمون BAI را پر نمودند. همچنین 261 بیمار اضطرابی مراجعه کننده به درمانگاه ها و مراکز درمانی در مطالعه شرکت داشتند. تحلیل آماری با به کارگبری SPSS ویراست 14 برای به دست آوردن ضریب هماهنگی درونی و تحلیل آیتم ها صورت گرفت. برای به دست آوردن ضریب پایایی آزمون- بازآزمون، 112 نفر از آزمودنی های قبلا آزمون شده از جمعیت بهنجار در فاصله زمانی یک ماه از مرحله اول مجددا به تکمیل آزمون ها پرداختند. همچنین برای به دست آوردن ضریب روائی Validity، 150 نفر از بیماران مبتلا به اضطراب بالینی مورد مصاحبه بالینی قرار گرفتند و به طور موازی دو ارزیاب بر اساس یک درجه بندی کمی 10-0 میزان اضطراب فرد را ارزیابی کردند. دو ارزیاب نسبت به نمرات به دست آمده ازBAI بی اطلاع بودند. نتایج نشان آزمون مورد نظر دارای روایی (001p<، 72/0r=)، پایایی (001/0p<، 83/0r=) و ثبات درونی (92/0Alpha=) مناسبی است. با توجه به گستردگی نمونه و متدولوژی به کار گرفته شده، در مجموع، نسخه فارسی BAI مناسب ارزیابی های بالینی و پژوهشی در جمعیت ایرانی است. با در دست گرفتن این آزمون در فرم فارسی، محققان می توانند با اطمینان بیشتری آن را در پژوهش های خود به کار گیرند. این پرسشنامه، نه تنها در کار ارزیابی و تشخیص کمک رسان است، بلکه هم چنین می تواند در ارزیابی های درمانی و سنجش اثربخشی درمان کارگشا باشد.

بی حسی کامل نخاعی یکی از عوارض انجام اپیدورال لومبار می باشد که متعاقب تزریق اتفاقی ماده بی حسی موضعی به داخل فضای ساب آراکنوئید یا ساب دورال رخ می دهد. معرفی بیمار: یک بیمار 22 ساله مبتلا به آکندروپلازی که جهت خارج کردن توده لگنی تحت بیهوشی اپیدورال قرار گرفته بود و دچار عارضه بی حسی کامل نخاعی شد، که پس از انجام حمایت های دارویی جهت حفظ ثبات همودینامیک و نیز تهویه مکانیکی با لوله گذاری داخل تراشه، ظرف مدت دو ساعت هوشیاری بیمار برگشت نمود