ماهنامه گزیده مدیریت
پیاپی 25 (اسفند 1381)

جری هیکس, برنامه نویس ارشد شرکت زاگانته سیستمز, در ساعت هشت یکشنبه (روز تعطیل) وارد دفترش می شود و رد برخورد با رییس ملانی, غلافلگیر می شود. ملانی نیز از بابت که او هم در این وقت شب در محل کار تنها نیست یکه می خورد ملانی پیش از ترک دفتر سری به اتاق کار جرمی می زند و متوجه می شود اضافه کاری جرمی برای کار کردن روی فراورده جدید زاگانته نیست, جرمی مشغول برنامه نویسی نوعی بازی برای یک شرکت دیگر است.

شناخت و پیش بینی تغییرات روند صنعت, یکی از توانش های جوهری شرکت های امروزی است که به مدیران اجازه میدهد فرصت ها را پیش از انکه بر دیگران آشکار شود, آشکار کنند با اینکه شرکتها فهمیده اند بازشناسی الگوها برای ادامه کارشان مهم است هنوز خیلی مانده تا این کار به ویژه در سطح استراتژیک که میزان اطلاعات معمولا کم و دقت آن بسیار کمتر است به درستی آموزند.

همه ما کسانی را می شناسیم که در کار و حرفه خود خبره اند ولی اشتیاق به کار را از دست داده اند و با شغل بیست ساله خود را برای انجام کاری کاملا متفاوت یکسره رها کرده اند. امروزه پرسش آیا مشغول کار مناسب خود هستم, یا باید مسیرم را عوض کنم؟ یکی از دغدغه های ذهنی افراد حرفه ای در میانه عمر شغلی شان است.

به دنبال رسوایی های اخیر شرکت ها, وقت آن رسیده است که فرضیات بینایدین سرمایه داری مبتنی بر بازار سهام را مورد تجدید نظر قرار دهیم نظامی که در آن بازار همه کاره است شاخص موفقیت ایجاد ارزش برای سهامداران است و کسب سود ذاتا یک هدف است. این نظریه هوشمندانه, امریکاییان را برای یک نسل آکنده از خوشی و رفاه کرد.

رهبران صنایع همیشه از قربانی شدن شرکتهای خود به وسیله مدل های کسب و کاری جدید یا تکنولوژی های ویرانگر در هراسند. اما تحقیقات جدید نشان می دهند که از لحاظ استراتژیک بهتر است حاکمان بازار به جای نادیده گرفتن یا تسلیم انقلاب شدن به مقابله با آن برخیزند.

مدیران ارشد اغلب از فن آوری اطلاعاتی و واحدهای مربوطه, ناراضی بوده و حتی نفرت دارند. آنها شکایت دارند سیستم های اطلاعاتی گران قیمت ارزش کسب و کاری چندانی براس شرکت ندارند اما آنها درک کافی از انی فن آوری نداشته و قادر به مدیریت مناسب آن نیستند لذا اخذ تصمیمات مربوطه را که نقش تعیین کننده ای در تحقق راهبردهای شرکت دارند, به متخصصان فن آوری اطاعاتی واگذار می کنند.

سازمان های بزرگ سنت گرا می توانند فضا را برای نوآوری های موثر و کم هزینه (و به تبع آن کم مخاطره) فراهم سازند. شاهد این مدعا مدیران بانک جهانی هستند. ماجرا به سال 1998 و زمانی بر می گردد که یک گروه جوان و متولی ایده های جدید در بانک جهانی, پیشنهاد ایجاد یک بازارچه نوآوری برای دستیابی به ایده های بدیع در خصوص کاهش فقر را ارئه کرد.

همه ما در مورد شرکتهای خیلی بزرگی که نوآوری های ویران ساز را نادیده گرفته و سرانجام بهای سنگینی پرداخت کرده اند داستان های زیادی شنید هایم به بلاهایی فکر کنید که کامپیوتر شخصی برسر شرکت دیجیتال آورد و یا سواری های کم مصرف ژاپنی بر سر سه خودرو ساز بزرگ آمریکا آوردند.