مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و ششم شماره 6 (پیاپی 90، شهریور 1387)

مدیاتور اصلی در ایجاد نعوظ، نیتریک اکساید آزادشده از اعصاب غیرآدرنرژیک غیرکولینرژیک در کورپوس کاورنوزوم می باشد. هدف این مطالعه، بررسی اثر وضعیت کلستاز بر فعالیت آنزیم سنتزکننده NOS در بافت کورپوس موش های صحرایی نر و نقش مسیر NO و اوپیوئیدی بود.

موش های صحرایی به هفت گروه تقسیم شدند (6=n): کنترل، sham، کلستازهای دو روزه (جراحی به همراه انسداد مجرای صفراوی به مدت دو روز)، کلستازهای هفت روزه، کلستازهای 14 روزه، کلستازهای هفت روزه به همراه تزریق i.p،mg/kg، 3، مهارکننده آنزیم نیتزیک اکساید (L-NAME) و کلستازهای هفت روزه به همراه تزریق mg/kg، i.p20 نالتروکسان (آنتاگونیست اوپیوئیدی). به منظور بررسی فعالیت سیستم نیتریک اکساید، بعد از کشتن موش ها عضله کورپوس آنها جدا شده و در محلول فیکساتیو قرار گرفت و سپس به کمک رنگ آمیزی NADPH Diaphorase فعالیت آنزیم NOS موجود در اعصاب و اندوتلیوم بررسی شد. هر گروه شامل شش حیوان بود.

شدت رنگ پذیری اعصاب و اندوتلیوم در گروه کنترل و sham یکسان بود. این شدت در گروه کلستاز دو روزه بیشتر از کنترل بود که در روزهای هفت و 14 بر شدت رنگ پذیری افزوده نیز می شد. به دنبال مصرف L-NAME و نالتروکسان در کلستازهای هفت روزه، شدت رنگ پذیری معادل گروه کنترل شد.

با توجه به اینکه رنگ آمیزی NADPH Diaphorase به عنوان شاخصی از فعالیت NOS مورد استفاده قرار می گیرد، می توان نتیجه گرفت که فعالیت آنزیم eNOS و nNOS در حیوانات کلستاتیک افزایش می یابد که میزان افزایش وابسته به زمان است. نکته دیگر اینکه استفاده از داروهای L-NAME و نالتروکسان با مهار نیتریک اکساید و اپیوئیدهای درونی می تواند نقش کلیدی در جلوگیری از بروز این تغییرات ایفا کنند که خود می تواند به عنوان راه حل درمانی در کاهش عوارض بیماری کلستاز نقش داشته باشد.

ظهور سویه های مقاوم میکروبی یکی از موانع اساسی در درمان قطعی بیماری های عفونی می باشد که در این بین باکتری های گرم منفی تولیدکننده آنزیم های بتالاکتاماز وسیع الطیف (ESBLs) معضلات عدیده ای را در درمان این گونه عفونت ها بروز داده اند. در حال حاضر اشرشیاکلی به عنوان یکی از عوامل اصلی ایجادکننده عفونت های بیمارستانی و عفونت دستگاه ادراری محسوب می گردد که در این مطالعه الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و سویه های تولیدکننده بتالاکتاماز در اشرشیاکلی نسبت به 17 آنتی بیوتیک رایج مورد بررسی و شناسایی قرار گرفت.
در این مطالعه با روش Disk Agar Difusion (DAD)، الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی 392 سویه اشرشیاکلی جدا شده از بیماران مختلف نسبت به 17 آنتی بیوتیک تعیین گردید و سپس طبق دستورالعمل NCCLS با روش Combind Disk، باکتری های تولیدکننده ESBLs در بین آنها مورد شناسایی قرار گرفت.
با تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی این سویه ها نسبت به 17 آنتی بیوتیک مشخص گردید که بیشترین درصد مقاومت نسبت به کربنی سیلین (06/78%) و کمترین مقاومت نسبت ایمی پنم (76/0%) می باشد. مقاومت نسبت به سه آنتی بیوتیک کربنی سیلین (06/78%)، کوتریموکسازول (21/63%) و پیپراسیلین (98/61%) بالاتر از 50% می باشد. در این مطالعه از بین 392 اشرشیاکلی 25/25% تولیدکننده ESBL بودند که بررسی مقاومت در این باکتری ها، نشان دهنده، مقاومت بالای آنها نسبت به سایر آنتی بیوتیک ها و مقاومت چندگانه در آنها می باشد.
نتایج این مطالعه حاکی از مقاومت بالای اشرشیاکلی به ویژه سویه های تولید کننده ESBL، نسبت به آنتی بیوتیک های مختلف می باشد. با توجه به شیوع نسبتا بالای باکتری های تولیدکننده ESBL و مقاومت آنها نسبت به سایر آنتی بیوتیک ها، باید از راهکارهای مهم کنترل عفونت مانند محدود نمودن مصرف از سفالوسپورین های وسیع الطیف، استفاده نمود.

اجزای مسیر کلاسیک کمپلمان در پاتوژنز بیماری SLE دخالت دارند، لذا بر آن شدیم تا برای ارزیابی فعالیت بیماری به بررسی فعالیت مسیر کلاسیک کمپلمان CH50 و اندازه گیری C4، C3 C3d، C4d، SC5b-9، در بیماران بپردازیم و نتایج را در بیماران مرحله غیرفعال (inactive) با بیماران مرحله فعال (flare) مقایسه نماییم.
در این مطالعه تعداد 78 بیمار زن که 24 نفر از آنها در گروه فعال (SLEDAI.2K>6) و 54 نفر در گروه غیرفعال (SLEDAI.2K≤6) بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. CH50 سرمی بر اساس همولیز و C4، C3، به روش نفلومتری و C3d،C4d، SC5b-9 با روش ELISA اندازه گیری شدند. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار آماری SPSS بررسی شده و نتایج با هم مقایسه گردیدند.
با توجه به آنالیز اطلاعات، صرفا میانگین C4d SE)±(Mean در گروه فعال و غیرفعال اختلاف معنی داری را نشان داد. بدین معنی که در گروه غیرفعال میزان C4d در مقایسه با فعال بیشتر بوده است. اما در میانگین سایر فاکتورها یعنی: C3، C4، SC5b-9، CH50، C3dCic-raji، اختلاف معنی داری دیده نشد. ضمنا همبستگی معنی داری بین سطح C3 و C4 مشاهده شد.
چون میانگین C4d در دو گروه فعال و غیرفعال اختلاف معنی داری را نشان می داد، شاید بتوان از آن به عنوان بیومارکر برای نشان دادن فعالیت بیماری استفاده کرد. به علاوه وجود همبستگی بین سطح C3 و C4 به نوعی می تواند موید فعال بودن مسیر کلاسیک در این بیماران باشد.

شکل کلی آسیب عضلانی ناشی از انقباضات اکسنتریک، درد عضلانی با تاخیر Delayed-Onset Muscle Soreness (DOMS) و کاهش قدرت عضلانی طولانی مدت است. گرم کردن غیرفعال در کاهش آسیب های عضلانی موثر است. به علت تداخل اثر عوامل مختلف در موجود کامل، از عضله اسکلتی گاستروکنمیوس داخلی ایزوله پرفیوز شده جهت مطالعه اثر مستقیم دما بر کاهش قدرت متعاقب تمرینات اکسنتریک استفاده نمودیم.
پس از لوله گذاری در شریان رانی و جداسازی عضله گاستروکنمیوس داخلی، کل اندام تحتانی چپ به داخل محفظه ای با دمای oC35 انتقال داده شد. دمای محفظه قبل یا در حین انقباض اکسنتریک به 31oC و 39 رسانده شد و مقدار کاهش قدرت ایزومتریک متعاقب پانزده انقباض اکسنتریک اندازه گیری گردید و با دمای oC35 مقایسه شد (9-7=n).
کاهش در حداکثر قدرت ایزومتریک به عنوان شاخصی جهت تعیین آسیب ایجاد شده توسط انقباضات اکسنتریک استفاده می شود. در این تحقیق اعمال 15 انقباض اکسنتریک سبب کاهش شدیدی در مقدار حداکثر قدرت ایزومتریک در تمام گروه ها گردید. (01/0

نتیجه گیری

به طور کلی نتایج تحقیق حاضر نشان دهنده عدم تاثیر تغییر دمای عضله قبل یا در حین انقباضات بر مقدار کاهش قدرت عضلانی متعاقب تمرینات اکسنتریک است

کلیدواژگان: عضله ایزوله پرفیوز شده، عضله اسکلتی، انقباضات اکسنتریک، قدرت ایزومتریک، عضله گاستروکنیموس

جاگذاری صحیح لوله تراشه در اعمال جراحی، موارد احیای قلبی-ریوی، بخش مراقبت های ویژه و انتقال بیماران حایز اهمیت فراوان است. هدف از این مطالعه تعیین فواصل مربوط به راه هوایی در جمعیت ایرانی است.
در یک مطالعه مقطعی 75 بیمار II، III ASA class مراجعه کننده به بخش ریه بیمارستان امام خمینی از نظر تعیین فواصل گوشه لب تا تارهای صوتی و نیز کارینا بررسی شدند.
تعداد 71 بیمار واجد شرایط ورود به مطالعه شامل 45 بیمار (4/63%) مذکر و 26 بیمار (6/36%) مونث بودند. دندان های قدامی فوقانی تا طناب های صوتی در جنس مذکر، mm75/0±83/16 و در جنس مونث، mm12/1±04/15 بود. فاصله طناب های صوتی تا کارینا در جنس مذکر mm98/0±1/13 و در جنس مونث mm96/0±6/11 بود (001/0

نتیجه گیری

اگرچه در این مطالعه ارتباط طول تراشه و قد افراد مستقیم بود و اگرچه متوسط قد جمعیت ایرانی از جمعیت اروپایی و امریکایی کوتاه تر است، به نظر می رسد عمق جاگذاری صحیح لوله تراشه در ایرانی ها از مقادیر توصیه شده کتب درسی با رفرانس اروپایی و امریکایی در جنس مرد و زن (23 و21 سانتی متر) بیشتر باشد. تفاوت فواصل بینی- تار صوتی با دندان های ثنایا- تار صوتی در جمعیت مورد مطالعه 3-2 سانتی متر بود. با توجه به تعداد بیماران بررسی شده پیشنهاد می کنیم مطالعه ای با حجم نمونه بزرگتر در جمعیت ایرانی به عمل آید تا قابل تعمیم به گروه های بزرگتر بالینی باشد.

کلیدواژگان: لوله تراشه، تراشه، جاگذاری، تار صوتی، کارینا، بینی، دهانی

درد پس از جراحی لوزه ها معمولا به قدری شدید است که مانع از خوردن و آشامیدن می شود. یک روش کاهش درد پس از جراحی، بی درد preemptive است که در آن داروی مسکن قبل، حین یا بلافاصله بعد از جراحی تجویز می شود. اثر کتامین در کاهش درد بعد از عمل جراحی لوزه ها به تازگی مورد توجه قرار گرفته است. در این مطالعه اثر انفیلتراسیون کتامین در بستر لوزه ها قبل از برش جراحی بررسی می شود.
بیماران در سه گروه 25 تایی تحت انفیلتراسیون mg/kg5/0 یا mg/kg1 کتامین و یا آب مقطر در بستر لوزه ها قرار گرفتند. ویژگی های دموگرافیک، مدت زمان جراحی، فشارخون قبل و بعد جراحی، میزان خونریزی و عود خونریزی، درد، زمان شروع تغذیه دهانی، دیسفاژی، تهوع و استفراغ، هالوسیناسیون، اولین زمان نیاز به مخدر و میزان کل آن ثبت شده، اطلاعات با تست های ANOVA one-way و 2c آزمون شده، 05/0>p معنی دار تلقی شد.
تفاوت معنی دار آماری در ویژگی های دموگرافیک، مدت عمل جراحی، فشارخون قبل از جراحی و خونریزی حین جراحی بین گروه ها وجود نداشت. شدت درد، دیسفاژی، نیاز به مخدر و زمان شروع تغذیه دهانی به طور معنی دار در دو گروه کتامین کمتر و افزایش فشارخون سیستولی بعد از عمل جراحی در گروه تحت انفیلتراسیون آب مقطر بیشتر بود (00/0>p). تفاوت معنی دار بین هیچ کدام از متغیرهای دو گروه تحت انفیلتراسیون کتامین دیده نشد. خونریزی مجدد در یک بیمار گروه mg/kg5/0 کتامین رخ داد.
انفیلتراسیون کتامین در بستر لوزه ها قبل از جراحی، در کاهش درد، دیسفاژی، نیاز به مخدر و زمان شروع تغذیه دهانی موثر است بدون این که میزان خونریزی و خطر خونریزی مجدد، هالوسیناسیون، تهوع و استفراغ را افزایش دهد.

در تشخیص آپاندیسیت حاد، روش های تصویربرداری متعددی و همچنین روش های نمره دهی مختلفی (scoring) با تکیه بر علائم و نشانه های بیمار به کار می رود. هدف از این مطالعه مقایسه بین سیستم نمره دهی MANTRELS که توسط آقای Alfredo Alvarado پیشنهاد شده، با یافته های سونوگرافی بود.
این مطالعه به صورت مشاهده ای و آینده نگر طی سال 83-84، برروی 106 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان سینا با درد حاد شکم مشکوک به آپاندیسیت حاد انجام شد.
بیماران بیشتر در گروه سنی 20 تا 29 سال با ارجحیت آقایان بودند. از 106 بیماری که تحت عمل آپاندکتومی قرار گرفتند، 100 بیمار آپاندیسیت حاد داشته و شش نفر آپاندکتومی منفی شدند. از 100 بیماری که آپاندکتومی مثبت شدند 88% بیماران نمره آلوارادو ≥6 و 12% نمره ≤5 داشتند و از شش بیماری که آپاندکتومی منفی شدند 7/66% نمره آلوارادو ≤5 و 3/33% نمره ≥6 داشتند، که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (005/0=p). در بیمارانی که سونوگرافی شدند در 9/71% از بیمارانی که آپاندیسیت حاد داشته و در 25% از بیمارانی که آپاندیسیت حاد نداشتند، نتایج سونوگرافی غیرطبیعی گزارش شده بود که این تفاوت معنی دار نبود (08/0=p). در مطالعه ما دقت تشخیصی نمره آلوارادو مساوی یا بالاتر از شش، 88% و یافته های سونوگرافی 9/71% بود. با در نظر گرفتن نمره آلوارادو 6≤ و یافته های غیرطبیعی سونوگرافی این دقت تشخیصی به 2/97% افزایش می یابد.
در این مطالعه نشان داده شد که نقش معاینه بالینی و یافته های آزمایشگاهی در تشخیص آپاندیسیت حاد مهم تر از سونوگرافی به تنهایی می باشد.

شناسایی بهترین شاخص ساده تن سنجی جهت غربالگری مناسب برای عوامل خطر بیماری های مزمن در هر جامعه ای ضروری به نظر می رسد. این مطالعه با هدف ارزیابی مقایسه ای شاخص های تن سنجی جهت پیشگویی پرفشاری خون در زنان تهرانی صورت گرفت.
مطالعه مقطعی حاضر برروی 926 زن60-40 ساله تهرانی که با روش نمونه گیری خوشه ایبه طور تصادفی از ساکنین شهر تهران انتخاب شده بودند صورت گرفت. اطلاعات دموگرافیک جمع آوری شد و شاخص های تن سنجی شامل قد، وزن، دور کمر و دور باسن طبق دستورالعمل های استاندارد اندازه گیری و نمایه توده بدن (BMI)، دور کمر به باسن (WHpR) و دور کمر به قد (WHtR) محاسبه شدند. حدود مرزی مورد استفاده برای دورکمر، BMI، نسبت دور کمر به باسن و دور کمر به قد به ترتیبcm 80، kg/m225، 8/0 و 5/0 بود. ارزیابی فشار خون به روش استاندارد صورت گرفت و پرفشاری خون بر طبق معیارهای JNC VI تعریف شد.
میانگین سنی زنان مورد مطالعه 6/5±7/48 سال و میانگین دور کمر، BMI، WHpR و WHtR آنها به ترتیبcm9/9±1/85، kg/m26/4±4/29، 06/0±82/0 و 06/0±55/0 بود. در هر دو رده سنی 49-40 و 60-50 سال دور کمر بیشترین حساسیت، ویژگی و دقت را جهت پیشگویی پرفشاری خون دارا بود. بیشترین سطح زیر منحنی ROC نیز در تمام موارد به دور کمر مربوط می شد. دور کمر در صد بالایی از پیشگویی صحیح را جهت ابتلا به پرفشاری خون در مقایسه با سایر شاخص های تن سنجی دارا بود.
یافته ها نشان می دهند که در جامعه زنان تهرانی، دور کمر شاخص بهتری برای غربالگری پرفشاری خون می باشد.

جراحی رادیکال و به دنبال آن رادیوتراپی نقش مهمی در درمان کانسر هیپوفارنکس دارد. هر چند که در مورد روش بازسازی پس از رزکسیون جراحی اتفاق نظر وجود ندارد. هدف این مطالعه مقایسه عوارض دو تکنیک Gastric Pull-Up و Pectoralis Major Myocutaneous Flap در بازسازی ناحیه درگیر پس از انجام لارنگوفارنگوازوفاژکتومی می باشد.

پرونده 64 بیماری که به دنبال جراحی رادیکال تحت بازسازی ناحیه درگیر با یکی از دو روش GPU یا PMMF قرارگرفته بودند، مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک، محل ضایعه، درگیری proximal margin، سابقه رادیوتراپی، وجود لنفادنوپاتی، دیسکسیون گردنی و عوارضی مثل فیستول گوارشی، تنگی محل آناستوموز، اختلال عملکرد بلع و تنگی استوما از پرونده های مربوطه استخراج و بین دو گروه با یکدیگر مقایسه گردید.

در مجموع 64 بیمار (43 نفر در گروه GPU و 21 نفر در گروه PMMF) مورد ارزیابی قرار گرفتند. بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری از لحاظ مشخصات دموگرافیک وجود نداشت. محل درگیری ضایعه تومورال در هفت نفر لارنکس، پنج نفر پروگزیمال مری، پنج نفر خلف کریکوئید، چهار نفر سینوس پیریفورم، دو نفر دیواره خلفی و 41 نفر ترکیبی از نواحی مختلف بود. تفاوت آماری معنی داری بین دو تکنیک جراحی از نظر ایجاد تنگی محل آناستوموز، اختلال عملکرد بلع یا تنگی استوما وجود نداشت در حالی که ایجاد عارضه فیستول به دنبال عمل جراحی در روش GPU به لحاظ آماری کمتر از روش PMMF بود (001/0<p).

پیدایش تنگی های عملکردی یا اختلال عملکرد بلع در دو روش مشابه ولی تکنیک GPU با بروز فیستول کمتری همراه است.

ژیاردیا لامبلیا تک یاخته ای شایع در روده باریک انسان است. گرچه بالغین هم ممکن است به این انگل آلوده شوند اما کودکان و زنان باردار نسبت به ژیاردیا حساس ترند. این انگل می تواند سوء تغذیه، اسهال، سوء جذب و عدم هضم چربی ایجاد نماید. در این مطالعه توانایی شیر مادر در جلوگیری از ابتلا به ژیاریا لامبلیا مورد بررسی قرارگرفته است.

در این مطالعه مقطعی، 482 نفر از کودکان 24-6 ماه مناطق شهری شهرستان های سمنان، دامغان و گرمسار انتخاب شدند. پس از انتخاب کودکان، ضمن انجام مصاحبه با مادران آنها و تکمیل پرسشنامه پژوهش، با هماهنگی با مادران آنها در سه روز متوالی مقداری از مدفوع کودک و مادر را به طور مجزا اخذ و به دو روش مستقیم و روش رسوبی فرمالین- اترورنگ آمیزی با تیونین، تشخیص آلودگی با مشاهده تروفوزوئیت یا کیست در مدفوع صورت گرفت. هم چنین متغیرهای جنس، رتبه تولد، سن و شیر مصرفی کودک، بعد خانوار، سن و سطح سواد مادر و پدر با مصاحبه از مادر در پرسشنامه ثبت شد. از آزمون c2 و رگرسیون لجستیک برای تحلیل داده ها استفاده گردید.

میانگین (± انحراف معیار) سنی شیرخواران مورد بررسی6/5±8/13 ماه بود. 6/45% آنها دختر و مابقی پسر بودند. شیوع آلودگی به ژیاردیا در شیرخواران تحت بررسی 5/8% بود. ارتباط بین آلودگی به ژیاردیا در شیرخواران با سن وی، سطح سواد مادر و همچنین نوع شیرمصرفی معنی دار بود (05/0>p). به طوری که آنهایی که از شیر مادر مصرف نمی کردند 38/2 برابر مصرف کنندگان شیر مادر شانس آلودگی داشتند.

یافته ها نشان می دهد تغذیه با شیر مادر (حتی توام با سایر شیرها) نقش محافظتی در ابتلا به ژیاردیا دارد. آموزش مادران از طریق کارکنان محترم مراکز بهداشتی در این راستا ضروری است.

ماکروزومی طبق تعریف عبارت از بزرگی جثه جنین به صورتی که وزن هنگام تولد نوزاد ترم بالای 4000 گرم باشد که سبب عوارض مادری مانند اختلالات پیشرفت زایمانی، پارگی شدید کانال زایمانی و زایمان به طریقه سزارین و گاهی سزارین هیسترکتومی می گردد. از سوی دیگر جنین نیز در معرض آسفیکسی، خونریزی داخل جمجمه و دیستوشی شانه ای همراه با فلج شبکه بازویی و شکستگی های استخوان بازو و ترقوه قرار می گیرد. در کشورهای مختلف مطالعات متعددی در زمینه فاکتورهای خطر موثر بر ماکروزومی انجام شده است ولی در کشور ما مطالعات تحلیلی و جامعی در این زمینه محدود می باشد.
مطالعه به صورت مقطعی صورت گرفته است. از پاییز 80 تا پاییز 81 مادرانی را که جهت زایمان به بیمارستان ولی عصر (عج) مراجعه نموده بودند بررسی کردیم. زایمان های ترم و با وزن بالای 2500 گرم وارد مطالعه شده و زایمان های نارس، وزن تولد کمتر از 2500 و تولدهای مرده از مطالعه حذف شدند. مادران جنین های ماکروزوم با گروه کنترل به تعداد سه برابر مقایسه شدند.
2000 زایمان در طی مطالعه صورت گرفت که از میان آنها 77 مورد (8/3%) وزن بالای 4000 گرم داشتند و 12 مورد (6/0%) وزن معادل یا بیش از 4500 داشتند. سن مادر، وزن مادر (چاقی)، سابقه ابتلا به دیابت، تعداد زایمان ها، جنس نوزاد و سابقه ابتلای مادر به بیماری زمینه ای از عوامل مهم و تاثیرگذار در بروز ماکروزومی بودند. طول مدت حاملگی، افزایش وزن مادر بیش از 35 پوند در طی حاملگی و سابقه تولد نوزاد ماکروزوم از عواملی بودند که در این تحقیق رابطه ای میان آنها و ماکروزومی جنین یافت نشد.
با جلوگیری از حاملگی در سنین بالا، کنترل وزن، کنترل دیابت و کاهش تعداد زایمان ها می توان از بروز ماکروزومی در جنین پیشگیری کرد.

تومورهای استرومال دستگاه گوارش نادر و از سلول های عضلانی منشا گرفته، منشا مزانشیمال داشته و تحت عنوان کلی تومورهای استرومایی دستگاه گوارش Gastrointestinal stromal tumors نام گذاری شده اند. هدف از این مطالعه معرفی یک بیمار با لیومیوماتوزیس مری است که با ازوفاژکتومی درمان گردید.
معرفی بیمار: مردی 70 ساله به علت اختلال در بلع، دیسفاژی، آروغ زدن و حالت تهوع بعد از غذا مراجعه کرد. در بررسی های به عمل آمده، در بلع باریوم به جز اتساع مری و حالت انباره ای (تجمع مواد غذایی و بزاق) در مری نکته خاص دیگری نداشته و در سی تی اسکن اتساع مری توراسیک به طول 10 سانتی متر مشهود بود. آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی نرمال بوده است. بیمار تحت ترانس ازوفاژیال اولتراسوند قرار گرفت که در فاصله 20 تا 30 سانتی متری از دندان پیشین افزایش ضخامت جداره عضلانی مری مشهود بود. با تشخیص تومور استرومایی دستگاه گوارش جهت جراح ارجاع گردید و تحت عمل جراحی ترانس هیاتال ازوفاژکتومی قرار گرفت و با حال عمومی خوب از بیمارستان مرخص شد و تاکنون (یک سال بعد از عمل) مشکلی نداشته است.

شیوع آلوایمونیزاسیون Rh به دنبال استفاده از ایمونوگلوبولین آنتی D کاهش یافته است. با انجام آمنیوسنتز سریال، سونوگرافی داپلر شریان مغزی میانی و کوردوسنتز و درمان آنمی با تزریق خون داخل رحمی مرگ و میر پری ناتال کاهش یافته است. درمان آلوایمونیزاسیون Rh در حاملگی های دوقلو با مشکلات تشخیصی و درمانی بیشتری همراه است.
معرفی بیمار: ما یک مورد درمان موفقیت آمیز Rh آلوایمونیزاسیون شدید در یک حاملگی دوقلوی دی کوریون دی آمنیون با سطح هموگلوبین نمونه خون جنین ها g/dl1/3 و g/dl9/3 و وجود آسیت در هر دو قل در قبل از ترانسفوزیون داخل رحمی را گزارش می کنیم. برای اولین بار در ایران پس از چندین نوبت تزریق خون داخل رحم به جنین ها، هر دوقلو در سن حاملگی 34 هفته با آپگار خوب و وزن 2300 و 2200 گرم زنده متولد شدند.
اگرچه در ایران پروفیلاکسی جهت 10% جمعیت Rh منفی به صورت همگانی انجام می شود چون آلوایمونیزاسیون Rh را نمی توان ریشه کن نمود، نیازمند تجهیز مراکز محدود جهت ارایه خدمات به این بیماران می باشیم.