Journal of Current Ophthalmology
Volume:18 Issue: 2, Jun 2006

بررسی تغییرات میدان دید در بیماران مبتلا به آمبلیوپی یکطرفه. در طی یک مطالعه آینده نگر، 33 بیمار به آمبلیوپی (17 بیمار آنیزومترپیک، 6 بیمار استرابیسمیک و 10 بیمار توام) تحت بررسی پریمتریک هر دو چشم با برنامه C-30-2 SITA Standard در دستگاه Humphrey قرار گرفتند. تغییرات probability plot ها، آستانه تحریک فووآ (foveal threshold)، متوسط تغییرات (mean deviation)، متوسط آستانه (average threshold) و متوسط آستانه در 10، 20 و 30 درجه مرکزی، متغیرهای مورد بررسی بودند.
22 بیمار (66%) در میدان دید چشم آمبلیوپ اختلال داشتند) 19بیمار generalized depression و 3 بیمار (paracentral scotoma. متوسط متغیرهای foveal threshold، mean deviation،average threshold و average threshold در 10، 20 و 30 درجه مرکزی در چشم آمبلیوپ نسبت به چشم سالم به طور معنی داری پایین بود که به معنای افت حساسیت منتشر در چشم آمبلیوپ نسبت به چشم سالم بود.
میدان دید چشم آمبلیوپ نسبت به چشم سالم افت حساسیت منتشر و خفیف دارد و در آن اختلال فوکال دیده نمی شود. اما نرم افزار برنامه SITA، این افت حساسیت خفیف را در اکثر بیماران به صورت نقاط زیر 5% نشان می دهد که اطراف مرکز تجمع پیدا کرده اند و در نتیجه میدان دید بیمار را غیر طبیعی نشان می دهد. این یافته ها، در بیماران آمبلیوپ در صورت عدم وجود شواهد دیگر دال بر بیماری، نیاز به بررسی بیشتر ندارد.

بررسی خصوصیات بیماران مبتلا به جداشدگی رگماتوژن شبکیه مراجعه کننده به بیمارستان فارابی و ارزیابی نتایج عمل جراحی اسکلرال باکلینگ اولیه در آنها و بررسی فاکتورهای موثر بر نتایج بینایی و موفقیت آناتومیک عمل. مطالعه به صورت گذشته نگر و به صورت non comparative Interventional case series انجام گرفت. 360 چشم از 360 بیمار وارد مطالعه شد.خصوصیات دموگرافیک بیماران و معاینات چشمی و عمل جراحی انجام شده و نتایج عمل در فرم های طراحی شده در برنامه Epi Info وارد گردید و فاکتورهای موثر بر عدم موفقیت عمل توسط تست های chi-square و independent sample t testو multivariate analysis در برنامه SPSS 11.5 آنالیز آماری گردید. اتصال شبکیه با یک عمل به عنوان موفقیت و نیاز به عمل مجدد به عنوان عدم موفقیت تلقی می شد. موفقیت بینایی به افزایش دید بعد از عمل نسبت به قبل از عمل گفته می شد.
360 چشم از 360 بیمار در سنین 2 تا 87 سال و با میانگین 43.24±19.58 سال وارد مطالعه شدند. بیماران از 1.5 تا حداکثر 29 ماه با میانگین 8±15 ماه پیگیری شدند. در 272 بیمار جراحی موفق بود (76%) و 88 بیمار نیاز به عمل جراحی مجدد پیدا کردند. میانگین دید قبل از عمل 2.2±0.83 LogMAR بود که بعد از عمل به 1±1.89 LogMAR رسید (P=0.0001). تست Chi-square نشان داد که وسعت دکولمان، یافت نشدن سوراخ، آفاکی و پسودوفاکی، ایجاد عوارض، افیوژن کورویید و مکان جداشدگی بر عدم موفقیت عمل تاثیر دارد. با logistic regression analysis دیده شد که وسعت دکولمان (P=0.001)، آفاکی و پسودوفاکی (P=0.014) و ایجاد عوارض (P=0.025) در عدم موفقیت موثرند. میان دید قبل و بعد از عمل رابطه مستقیم وجود داشت P=0.001)، (r=0.39 و همچنین دید نهایی به وضعیت ماکولا قبل از عمل ارتباط داشت (P=0.01). عواملی مانند آفاکی یا پسودوفاکی، وسعت جداشدگی رتین و ایجاد عوارض بخصوص افیوژن کورویید بر عدم موفقیت عمل تاثیر دارد. دید بعد از عمل به طور مستقیم با دید قبل از عمل و وضعیت ماکولا قبل از عمل رابطه دارد.

مقایسه فراوانی عفونت هلیکوباکتر پیلوری در بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه و افراد گروه کنترل مبتلا به کاتاراکت.
بیماران و در این مطالعه که به صورت مورد- شاهدی (case-control) انجام گرفت، 34 بیمار مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه و 34 بیمار مبتلا به کاتاراکت به عنوان گروه کنترل که از نظر سن و جنس همسان شده بودند، تحت مطالعه قرار گرفتند. سرم افراد از نظر وجود آنتی بادی های IgG ضد هلیکوباکتر پیلوری با روش Enzyme-Linked Immunosorbent Assay (ELISA) مورد بررسی قرار گرفت.
مثبت بودن سرولوژی هلیکوباکتر پیلوری در 73.5% از بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه ثبت گردید که بالاتر از افراد گروه کنترل (58.8%) بود ولی از نظر آماری تفاوت قابل ملاحظه ای وجود نداشت (P=0.20). همچنین متوسط سطح سرمی آنتی بادی های IgG ضد هلیکوباکتر پیلوری در بیماران گلوکومی 1.44±0.44 Immune Status Ratio (ISR) و در افراد کنترل 1.3±0.47 ISR بود که در این مورد نیز اختلاف معنی داری مشاهده نگردید (P=0.20).
این مطالعه مطرح می کند که ابتلا به عفونت هلیکوباکتر پیلوری ارتباط معنی داری با گلوکوم زاویه باز ندارد.

رفراکشن سیکلوپلژیک به خصوص در بیماران مبتلا به کاهش دید و استرابیسم اهمیت زیادی دارد. برای این منظور آتروپین در گذشته بیشتر مورد استفاده قرار می گرفت و هنوز هم داروی استاندارد و مقیاس می باشد. اما از آنجایی که آتروپین اثر طولانی مدت دارد و طریقه مصرف آن سخت تر می باشد و عوارض جانبی بیشتری دارد، دارویی که اکنون بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد، سیکلوپنتولات می باشد که عوارض جانبی کمتری دارد، طول اثر آن کوتاهتر و طریقه مصرف آن نیز آسانتر می باشد. موضوعی که همچنان مطرح است، اختلاف عقیده در منابع مختلف و میان متخصصین نسبت به دفعات مورد نیاز سیکلوپنتولات می باشد به نحوی که از یک دفعه تا سه دفعه در منابع مختلف ذکر شده است. تعیین تعداد قطرات لازم و کافی سیکلوپنتولات جهت کسب سیکلوپلژی کافی و پرهیز از بروز عوارض جانبی ناخواسته. این تحقیق به صورت clinical trial روی 96 بیمار 3 تا 20 ساله از مراجعین به درمانگاه استرابیسم در سال 1382 صورت گرفته است. بیماران به صورت تصادفی آسان به سه گروه تقسیم شدند و در گروه های مختلف اثرات یک قطره و دو قطره، دو قطره و سه قطره، یک قطره و سه قطره مورد مقایسه قرار گرفت.عواملی که احتمال دخالت آنها وجود داشت (potential confounders) نیز مورد بررسی قرار گرفتند. این عوامل شامل سن، جنس، رنگ و میزان تیرگی عنبیه، نوع و میزان استرابیسم و نوع و میزان عیب انکساری بودند. در کل 96 بیمار (192 چشم) وارد این مطالعه شدند که 32 بیمار در گروه اول و 33 بیمار در گروه دوم و 31 بیمار در گروه سوم جای گرفتند. بیماران شامل 40 نفر (41.7%) مذکر و 56 نفر (58.3%) مونث بوده اند و میانگین سنی آنها 11±5.7 سال بود. از میان بیماران 50 نفر (52%) استرابیسم نداشتند ولی 46 نفر (48%) استرابیسم داشتند که از آن میان 26 نفر (27.1%) ET و 18 نفر (18.8%) XT)که در 2 مورد همراه با hypertropia بود(و 2 نفر (2.1%) نیز فقط hypertropia داشتند. 142 چشم (74%) هیپراپ و 30 چشم (15.6%) میوپ و 20 چشم (10.4%) در دو مرحله بین مقادیر اندک میوپی و هیپراپی قرار داشتند. تاثیر تمامی فاکتورهای زمینه ای در اکیوالان اسفریک محاسبه شده در گروه های مختلف سه گانه بررسی شد و نشان داده شد که فاکتور سن، جنس، تیرگی عنبیه، وجود استرابیسم و مقدار آن، نوع عیوب انکساری و مقدار آن تاثیر معنی داری در اکیوالان اسفریک محاسبه شده در گروه های مختلف ندارد. همچنین مشخص شد که فراوانی عوارض جانبی در مواردی که دفعات بیشتری از قطره استفاده شده بود بیشتر بود. در این تحقیق مشخص شد که با در نظر گرفتن تمام عواملی که احتمال دخالت آنها می رفت، ریختن یکبار قطره سیکلوپنتولات 1%، سیکلوپلژی لازم و کافی را ایجاد می کند و تحت هیچ شرایطی نیاز به ریختن دفعات بیشتر وجود ندارد. در ضمن عوارض جانبی مربوط به یکبار ریختن قطره بطور محسوسی کمتر از دو قطره و سه قطره بوده است.

بررسی خصوصیات بالینی و همچنین پیش آگهی بینایی و آناتومیک در بیماران مبتلا به جسم خارجی سگمان خلفی جهت شناسایی عوامل پروگنوستیک تعیین کننده دید بد بیماران.
در این مطالعه که به صورت آنالیتیک و رتروسپکتیو انجام شده پرونده بالینی 236 بیمار مبتلا به جسم خارجی سگمان خلفی بستری شده در بیمارستان فارابی در فاصله سال های 1371 تا 1380 مورد بررسی قرار گرفته است. فاکتورهای مورد بررسی قرار گرفته شامل سن، جنس، خصوصیات جسم خارجی، محل ورود، اندازه محل ورود، محل قرارگیری جسم خارجی، مارکوس گان، عوارض مختلف، زمان بین سانحه تا عمل جراحی و دید ابتدایی بیماران می شد. ارتباط میان عوامل فوق با دید نهایی پایین با استفاده از آنالیز رگرسیون یک متغیری و چند متغیری مورد ارزیابی قرار گرفت.
بیماران بطور متوسط به مدت 8.1 ماه پیگیری شدند و در 22% موارد (53 چشم) دید نهایی HM یا کمتر کسب کردند. در آنالیز یک متغیری دید نهایی پایین با عوامل زیر ارتباط داشت: دید ابتدایی پایین (P<0.001)، وجود مارکوس گان مثبت (P<0.001)، آندوفتالمیت (P<0.001)، جسم خارجی بزرگتر از 3 میلیمتر (P<0.001)، محل ورود بزرگتر از 4 میلیمتر (P<0.001) و شکل خارجی جسم خارجی (P=0.027). در آنالیز چند متغیری دید ابتدایی پایین، وجود مارکوس گان مثبت، آندوفتالمیت و محل ورود بزرگتر از 4 میلیمتر با دید نهایی پایین ارتباط داشتند.
در غالب موارد جسم خارجی سگمان خلفی، نیاز به ویترکتومی برای خروج جسم خارجی وجود دارد. عواملی همچون دید ابتدایی HM یا کمتر، وجود مارکوس گان مثبت، آندوفتالمیت و محل ورود بزرگتر از 4 میلیمتر در هنگام مراجعه باید مدنظر قرار گیرد.

تعیین غلظت اندوتوکسین موجود در 10 ماده ویسکوالاستیکی که در ایران مصرف می شود.
برای اندازه گیری غلظت اندوتوکسین از تست لال (limulus amebocyte lysate) استفاده شد. آزمایش با اضافه کردن مقدار مساوی از رقت های مختلف نمونه ها به ویال های تک تستی لال، در حضور شاهدهای مثبت و منفی و انکوباسیون در محل ثابت 37 درجه سانتیگراد به مدت یک ساعت انجام گردید و نتایج با بررسی تشکیل و یا عدم تشکیل ژل ثبت و مورد مطالعه قرار گرفت.
با توجه به رقت های مورد استفاده در آزمایش (1:400، 1:200، 1:20) و ضریب حساسیت لایزیت (0.06 Eu/ml) که با استفاده از تست حساسیت لایزیت تایید شد، غلظت اندوتوکسین به صورت نیمه کمی در محدوده <1.2 EU/ml، 1.2-24 EU/ml و >24 EU/ml قابل محاسبه بود. در بررسی انجام شده میزان اندوتوکسین در تمامی 10 نمونه ویسکوالاستیک مورد استفاده از 1.2 کمتر بود. با بررسی غلظت اندوتوکسین موجود در موارد ویسکوالاستیک می توان از مصرف انواعی از این مواد که غلظت اندوتوکسین آنها بالاتر است اجتناب کرده و احتمال بروز واکنش های التهابی داخل چشمی را کاهش داد.

بررسی میزان پاسخ به درمان Panretinal Photocoagulation (PRP) در بیماران مبتلا به رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو با ریسک بالا (HRC) و نیز بررسی میزان تاثیر عوامل سیستمیک بر این پاسخ درمانی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی. در این مطالعه به صورت مورد- شاهدی بر روی 100 چشم متعلق به 73 بیمار مبتلا به رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو با ریسک بالا (high risk characteristic) مراجعه کننده به بیمارستان فارابی در طی سالهای 77 تا 79 انجام شده است. قبل از انجام PRP عوامل سیستمیک همچون هموگلوبین A1C، لیپیدهای سرم، میزان کراتینین، میزان پروتئینوری و نیز سابقه بیماری های قلبی و Body Mass Index (BMI) بررسی شد. بیماران تحت درمان PRP قرار گرفته و 4 هفته پس از پایان PRP و نیز در پایان پیگیری بیماران (که بطور متوسط 7.7 ماه بود) عوامل سیستمیک مذکور مورد بررسی مجدد قرار گرفت. در پایان دوره پیگیری که بطور متوسط 7.7 ماه بود، میزان پاسخ به درمان بررسی شده و تفاوت پاسخ بیماران در گروه های مختلف در ارتباط با عوامل سیستمیک با استفاده از تستهای آماری student t و chi square در نرم افزار آماری SPSS مورد آنالیز قرار گرفت.
مجموعا یکصد چشم به مدت 4.5 تا 11 ماه (متوسط 7.7 ماه) تحت پیگیری قرار گرفتند. پس از گذشت 4 هفته در 55% پاسخ کامل و در 24% پاسخ نسبی به درمان PRP دیده شد. ضمنا در 75% مواردی که در 4 هفته اول پاسخ نسبی داشته اند، پس از پایان پیگیری نیز پاسخ درمانی مناسب از خود نشان داده اند. میزان پاسخ درمانی مناسب به نحو قابل ملاحظه ای در تیپ II دیابت بیشتر از تیپ I و تیپ mixed دیده شد (P<0.05).پاسخ درمانی مناسب در 89.4% گروه زنان و 72.5% گروه مردان دیده شد و تفاوت معنی داری را نشان داد (P<0.05). همچنین اختلاف معنی داری میان میزان پاسخ به درمان در گروه سنی 20 ساله و کمتر با گروه های سنی بالاتر مشاهده شد. تفاوت قابل ملاحظه ای در میزان پاسخ به PRP از نظر چربی های خون، کراتینین سرم و BMI یافت نگردید و در مورد هموگلوبین A1C و پروتئینوری نیز وجود تفاوت مورد سوال است.
پاسخ درمانی PRP در اکثر موارد در چند هفته اول پس از پایان درمان قابل ارزیابی است و در مواردی که پاسخ مناسبی در آن مدت نشان دهد انتظار می رود همان روند ادامه یابد. گر چه به نظر می رسد شدت رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو مهمترین عامل نحوه پاسخ به درمان PRP در این دسته بیماران باشد ولی لازم است عوامل دیگری از جمله نوع دیابت، سن، جنس و میزان کنترل قند خون بیماران را هنگام درمان در نظر داشت. در مورد سایر عوامل سیستمیک نیز نمی توان با قطعیت اظهارنظر نمود ولی به نظر می رسد انجام مطالعات وسیعتری جهت بررسی عواملی همچون پروتئینوری یا هیپرلیپیدمی بتواند بهتر تاثیر آنها را نشان دهد.

بررسی نتایج و عوارض تزریق زیر ملتحمه میتومایسین C یک ماه قبل از اکسیزیون ناخنک.مکان: دانشگاه علوم پزشکی مشهد بیمارستان خاتم الانبیا (ص).طرح مطالعه: مداخله ای، آینده نگر و غیر مقایسه ای.روش بیماران: 42 چشم از 38 بیمار مبتلا به ناخنک تحت تزریق زیر ملتحمه 0.1 میلی لیتر از محلول 0.2 میلیگرم در میلی لیتر میتومایسین C، یک ماه قبل از اکسیزیون قرار گرفتند. میانگین پیگیری 8 ماه بود. ناخنک در دو چشم (4.7%) عود کرد. تنها عارضه، ادم و قرمزی گذرا در محل تزریق بوده و در 6 بیمار مشاهده شد. هیچ عارضه ای حین عمل جراحی رخ نداد. در مدت پیگیری نشانه ای از توکسیسته میتومایسین C به چشم نخورد. تزریق زیر ملتحمه میتومایسین C، یک ماه قبل از اکسیزیون، روش موثر و بیخطری در درمان ناخنک می باشد. این روش احتمال عود را کاهش می دهد.

بررسی میزان موفقیت عمل پروبینگ همراه با شکستن توربینه تحتانی در مقایسه با یک پروبینگ ساده در درمان انسداد مادرزادی مجرای اشکی در اطفال بالای 6 ماه می باشد. در یک مطالعه آینده نگر مداخله ای مورد شاهدی 86 چشم از 61 کودک بالای 6 ماه دارای انسداد مادرزادی مجرای اشکی در دو گروه مورد و شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه مورد که شامل 42 چشم از 33 بیمار بود، تحت عمل پروبینگ همراه با شکستن توربینه تحتانی و گروه شاهد که شامل 44 چشم از 28 بیمار بود، تحت عمل پروبینگ ساده قرار گرفتند.بیماران به مدت 2 ماه پیگیری شدند و نتایج عمل و میزان موفقیت بر اساس معاینه استاندارد چشم و انجام تست ناپدید شدن رنگ فلورسیین تعیین و با یکدیگر مقایسه گردیدند.
در گروه مورد 22 بیمار (66.7%) نتیجه خوب، 8 بیمار (24.2%) نتیجه متوسط و 3 بیمار (9.1%) نتیجه بد پس از عمل جراحی را نشان دادند. در گروه شاهد 20 بیمار (71.4%) نتیجه خوب، 3 بیمار (10.7%) نتیجه متوسط و 5 بیمار (17.9%) نتیجه بد را نشان دادند. نتایج بررسی شده در دو گروه اختلاف آماری معنی داری نداشت (P=0.9). درصد موفقیت در گروه مورد 0.91 و در گروه شاهد 0.82 بود که اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.4). طبق نتایج این مطالعه شکستن توربینه تحتانی سبب افزایش درصد موفقیت عمل پروبینگ در حدی که از نظر آماری معنی دار باشد، نمی گردد.

بررسی تزریق یک بار سم بوتولیسم در عضلات رکتوس داخلی هر دو چشم به منظور درمان انحراف بیماری ایزوتروپی مادرزادی می باشد. در این مطالعه 18 بیمار که دچار ایزوتروپی مادرزادی بوده و از نظر نورولوژی سالم بودند با محدوده سنی 15-6 ماه وارد مطالعه شدند. میزان انحراف متوسط آنها قبل از تزریق 45.8 پریسم بود. بطور همزمان به میزان 10 واحد سم بوتولیسم (Dysport) در زیر بیهوشی عمومی در داخل هر دو عضله رکتوس داخلی بیماران تزریق گردید و میزان کاهش انحراف در هفته اول و ماه های اول، دوم، سوم، ششم و دوازدهم پس از تزریق اندازه گیری گردید. 12 ماه پس از تزریق توکسین، میزان انحراف اولیه از 45.8±8.4 به 1.8±1.2 پریسم کاهش یافت.
یک تزریق سم بوتولیسم در عضلات رکتوس داخلی هر دو چشم در بیماری ایزوتروپی مادرزادی باعث کاهش چشمگیر انحراف بیماران شده و صاف شدن محور بینایی هر دو چشم را باعث می شود.