Journal of Pathobiology Reaearch
Volume:5 Issue: 1, 2002

شناخت اشیا به وسیله سیستم بینایی وابسته به اندازه تصویر شیئی در شبکیه نیست. مکانیسم های نرونی شناخت اشیا به وسیله سیستم بینایی بدون وابستگی به اندازه شیئی مشخص نمی باشد. قشر اینفروتمپورال TE اهمیت زیادی در شناخت بینایی اشیا دارد. اگر چه پاسخ به شکل محرک در نواحی قدامی و خلفی قشر TE تفاوت قابل توجهی ندارد، ولی پاسخ غیر وابسته به خصوصیات کمی شکل (اندازه، امتداد و...) می تواند در قشر TE به وجود آید. در این پژوهش پاسخ نرون ها TE به اندازه محرک بینایی مورد مطالعه قرار گرفت. ثبت تک واحدی از قشر TE میمون (Macaque Fuscata) در پاسخ به محرک های بینایی با اندازه های مختلف صورت پذیرفت. میزان وابستگی پاسخ نرون ها به اندازه محرک بینایی مشخص شده و همبستگی بین پاسخ غیروابسته به اندازه محرک و موقعیت قدامی- خلفی نرون ها در ناحیه TE مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج و بحث: این پژوهش نشان داد که نرون های با پاسخ غیر وابسته به اندازه محرک در تمام امتداد قدامی- خلفی قشر اینفورتمپورال وجود دارند. یافته های این مطالعه بر این موضوع دلالت دارند که پاسخ غیر وابسته به اندازه محرک بینایی، در مدارهای نرونی نواحی قدامی قشر TE پدیدار می شود.

استفاده از الکترومایوگرافی به عنوان ابزاری برای گردآوری اطلاعات مربوط به عضلات و عملکرد آنها، روش متداولی است. به کمک این روش پژوهش های بسیاری در زمینه های فیزیولوژی، بیومکانیک، مهندسی پزشکی، فیزیوتراپی و... انجام می گیرد. در غالب این پژوهش ها با استناد به مقالات قبل، محل خاصی برای قرار دادن الکترودهای الکترومیوگرافی (EMG) بر روی عضلات تعیین می شود و ثبت از آن نقاط به عمل می آید. با یک بررسی اجمالی می توان به تنوع و اختلاف در محل های ذکر شده در مقالات پی برد. این مساله مقایسه نتایج این مقالات را با هم و نتیجه گیری از آنها را با مشکل مواجه می سازد. مقاله حاضر کوششی است که برای تعیین محل مناسب اکترودگذاری بر روی عضلات تراپزیوس، دلتویید و سینه ای بزرگ با توجه به نقاط محرکه Motor Point آنها، انجام شده است. در این بررسی ابتدا نقطه محرکه عضلات مذکور با استفاده از تحریک الکتریکی مشخص شد؛ سپس با نقاط ذکر شده در منابع مقایسه گردید. نتایج و بحث: نتایج بیانگر این مساله بودند که محل نقاط محرکه یافت شده در این پژوهش با نقاطی که به طور مناسب کلاسیک به عنوان نقاط محرکه در عضلات دلتویید و تراپزیوس شناخته می شوند متفاوت بود اما در عضله سینه ای بزرگ این نقاط تقریبا یکسان بودند. به علاوه محل بهینه الکترودگذاری در ارتباط با این نقاط محرکه- برای ثبت بهترین سیگنال EMG برای قسمت های مختلف این سه عضله- تعیین گردید که با محل های ذکر شده در منابع برای گرفتن سیگنال اختلاف اندکی داشتند. همچنین مشخص شد که اگر جهت قرارگیری الکترودها به موازات فیبرهای عضله باشد، سیگنال ثبت شده از شدت بالاتری برخوردار خواهد بود.

پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- همبستگی Correlative- descriptive است که با هدف تعیین تغییر تست توبرکولین از منفی به مثبت (کانورشن توبرکولینی)- در بررسی مجدد افراد توبرکولین منفی تماس یافته با بیماران مسلول ریوی اسمیر مثبت- در سال 1378 در شهر کرمانشاه صورت گرفته است. در این مطالعه کلیه اعضای خانواده بیماران مسلول ریوی اسمیر مثبتی که طی اسفند 1377 تا پایان خردادماه 1378 برای درمان، به مرکز مبارزه با سل کرمانشاه مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. افراد مورد مطالعه مجموعا 143 نفر بودند. ابتدا تست توبرکولین برای آنها انجام شد و مشخص گردید که نتیجه تست 67 نفر از آنها منفی است، لذا این افراد به عنوان واحدهای پژوهش، برگزیده شدند و به فاصله سه هفته و سه ماه پس از بررسی اولیه، مجددا تست شدند. در هر مرحله از نظر علایم بالینی سل ریوی نیز معاینه انجام شد و سرانجام از افرادی که دچار کانورشن توبرکولینی شدند، رادیوگرافی ریه به عمل آمد. به منظور گردآوری اطلاعات از روش مشاهده و فرم مصاحبه و چک لیست، استفاده شد؛ به طوری که فرم مصاحبه، با پرسش مستقیم از واحدهای پژوهش، تکمیل گردید و اطلاعات مربوط به مثبت بودن اسمیر خلط بیمار خانواده، مصرف داروی پیشگیری و تاریخ تشخیص قطعی بیماری، از فرم اپیدمیولوژی بیمار و خانواده او استخراج گردید. همچنین در فرم چک لیست، نتایج واکنش تست مزبور و بررسی از نظر علایم بالینی سل و نتیجه رادیوگرافی آنها ثبت گردید. نتایج و بحث: در بررسی اولیه، 49% اعضای خانواده بیماران به توبرکولین، واکنش مثبت نشان دادند که در این مطالعه، شرکت داده نشدند. پس از سه هفته 15% و پس از سه ماه 28% افرادی که واکنش آنها منفی بود تغییر پیدا کردند. از آنها کلیشه رادیوگرافی ریه به عمل آمد که علایم رادیوگرافیک سل اولیه، در یک نفر از آنها تایید گردید. فرد مذکور با تشخیص سل اولیه، برای درمان به مرکز مبارزه با بیماری های ریوی معرفی شد. سایر افراد که کانورشن توبرکولینی پیدا کرده بودند نیز با تشخیص عفونت سلی برای دریافت کمپوروفیلاکسی Prophylaxis، به مرکز مذکور، معرفی شدند. شایان یادآوری است که در افراد کمتر از 5 سال که بنا به دستورالعمل جاری وزارت بهداشت، ایزونیازید Isoniasid، تجویز شده بود، هیچ موردی از تبدیل توبرکولینی، مشاهده نگردید. لذا رابطه معنادار آماری بین مصرف داروی پیشگیری با عدم تبدیل توبرکولینی، به دست آمد. همچنین بین شاخص ازدحام جمعیت خانواده، مدت تماس افراد با بیمار مسلول و درجه مثبت بودن اسمیر خلط بیمار خانواده، با کانورشن توبرکولینی رابطه معنادار آماری به دست آمد. اما بین سن، جنس، میزان تحصیلات، واکسیناسیون BCG و محل سکونت با کانورشن توبرکولینی، رابطه معناداری مشاهده نشد. با توجه به اینکه براساس نتایج این مطالعه، حدود () اعضای تماس یافته توبرکولین منفی خانواده مسلولین، در عرض سه ماه پیش از انجام دادن تست اولیه، دچار تغییر توبرکولینی شده بودند و برز عفونت اولیه سلی را نشان دادند، بر لزوم انجام مجدد این تست در اعضای توبرکولین منفی خانواده مسلولین اسمیر خلط مثبت و تجویز کموپروفیلاکسی برای مواردی که دچار تغییر توبرکولینی شده باشند.

کم خونی فقر آهن شایع ترین مشکل تغذیه ای شناخته شده در سراسر جهان است. دختران نوجوان از جمله گروه های آسیب پذیرند که بخش عمده ای از مبتلایان به فقر آهن و کم خونی ناشی از آن را تشکیل می دهند. با توجه به اینکه دریافت ناکافی آهن از طریق رژیم غذایی عمده ترین عامل ایجاد این عارضه می باشد، در این مطالعه به منظور پیشگیری از ابتلای دختران نوجوان، اقدام به طراحی و ارزشیابی برنامه آموزشی با هدف اصلاح عادات و رفتار های تغذیه ای آنان شد.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد، در یکی از دبیرستان های منطقه 10 آموزش و پرورش استان تهران، انجم شد. در این پژوهش با اندازه گیری شاخص های هموگلوبین (Hb)، هماتوکریت (HCT)، حجم متوسط گلبولی (MCV)، متوسط هموگلوبین گلبولی (MCH)، و حجم متوسط غلظت هموگلوبین گلبولی (MCHC)، آهن سرم (SI)، ظرفیت کل اتصال آهن (TIBC)، درصد اشباع ترانسفرین (TS) و فریتین سرم، 43 دختر نوجوان که مبتلا به درجاتی از فقر آهن بودند- براساس تقسیم بندی ارایه شده در کتب و منابع متغیر- انتخاب شدند. سپس آگاهی، نگرش، رفتارهای تغذیه ای و بهداشتی و همچنین میزان دریافت آهن از طریق رژیم غذایی آنان، به وسیله پرسشنامه های تهیه شده، بررسی شد. پس از طراحی و اجرای برنامه آموزشی، پس آزمون با فاصله زمانی 3 ماه انجام شد.
نتایج و بحث: نتایج به دست آمده نشانگر افزایش معنادار متوسط آگاهی، نگرش و عملکرد، میزان دریافت آهن و بهبود سطح فراهمی زیستی آهن در رژیم غذایی دختران نوجوان مورد مطالعه بود. پس از آموزش میانگین آگاهی از 6/7 به 1/12، میانگین نگرش از 3/22 به 9/25 و میانگین عملکرد از 6/37 به 49 رسید (001/0P<). متوسط دریافت آهن روزانه از میزان 43% میلی گرم به 86/0 میلی گرم افزایش یافت (001/0P<). همچنین مقایسه شاخص های خونی قبل و بعد از آن آموزش نمایانگر بهبود وضعیت آهن در گروه مورد مطالعه بود. پس از آموزش ذخیار آهن 23% از افراد تا حد طبیعی افزایش یافت (001/0 P<). بنابراین به نظر می رسد آموزش دختران نوجوان، به منظور تغییر و اصلاح الگوی تغذی های، راه کاری موثر برای افزایش میزان دریافت آهن رژیم غذایی، بهبود وضعیت آهن و پیشگیری از ابتلا به کم خونی فقرآهن و عوارض ناشی از آن می باشد.

1-HIV با استفاده از گیرنده کموکاین 5CC-CKR به سلول های CD4+ وارد می شود. ژن جهش یافته این کورسپتور Coreceptor، (bp32-5CCR) پروتئین ناقصی را کد می کند که علاوه بر بیان نشدن در سطح سلول، نمی تواند نقش کورسپتوری خود را ایفا کند.
براساس مطالعات انجام شده، افرادی که دارای جهش هموزیگوت در این ژن می باشند، نسبت به HIV ایمنند. افراد هتروزیگوت پیشرفت کندی از بیماری ایدز را نشان می دهند. با توجه به نقش این گیرنده، میزان جهش این ژن در جمعیت های مختلف انسانی بررسی شده است.

در این تحقیق برای بررسی جهش مورد نظر از روش PCR-ELISA استفاده شد زیرا این روش از سرعت، حساسیت و اختصاصی بودن بالایی برخوردار است.
نتایج و بحث: DNA ژنومی از نمونه های خون استخراج و به وسیله PCR و پرایمرهای اختصاصی به طول bp735 از ژن CCR، که بخش جهش یافته را هم در بر می گرفت، تکثیر شد. وجود موتاسیون با استفاده از دو پروب (CCR-W برای آلل وحشی و CCR-M برای آلل موتان) بررسی شد. پروب CCR-W مکمل ترادفی از ژن می باشد که به دلیل حذف bp32-، با آلل وحشی هیبرید می شود. این در حالی است که پروب CCR-M برای آلل جهش یافته طراحی شده است و در صورت وجود جهش با آن هیبرید می شود. در روش PCR-ELISA ابتدا محصول PCR با dig-dUTP نشاندار شد؛ آنگاه به انتهای 3 پروب های CCR-W و CCR-M بیوتین متصل گردید. محصول PCR پس از دناتوره شدن با پروب مکملش هیبرید شد؛ سپس این مجموعه به پلیت های کت شده با استرپتو آویدین اضافه گردید. آشکارسازی با افزودن آنتی دیگوکسی ژنین (گونژوگه شده به HRP) و نیز افزودن سوبسترا صورت پذیرفت. طبق نتایج به دست آمده، حساسیت این روش (PCR-ELISA) در خصوص تشخیص جهش ژن 5-CCR کمتر از pg300 DNA کروموزومی انسان می باشد.

یکی از مباحث کلیدی در تولید و بهره برداری از پروتئین های نوترکیب، استفاده از متدهای دقیق و قابل اطمینان برای عیارسنجی این پروتئین ها می باشد. در این تحقیق سعی شده است تا روش مناسب برای عیار سنجی فاکتور محرکه کلونی گرانولوسیتی بررسی و ارایه گردد. سلول های 60-HL، از دسته سلول های لوکمیای انسانی است که تحت اثر محرک های مختلف به ماکروفاژها یا نوتروفیل ها، تمایز می یابند. دی متیل سولفوکسید (DMSO)، رتینوئیک اسید (RA) و cAMP باعث تمایز سلول های 60-HL به نوتروفیل می شوند. در صورتی که اینترفرون و فوربول استر، باعث تمایز این سلول ها به ماکروفاژها می شوند. در این مطالعه، ابتدا سلول های 60-HL در فلاسک های کشت سلول، کشت داده شدند و سپس تعداد Cell/ml105*2 از این سلول ها انتخاب شد. l100 از این سوسپانسیون سلولی به چاهک های یک میکروپلیت 96 خانه ای منتقل شد. سپس رقت های مناسبی از DMSO و RA انتخاب و به این سوسپانسیون سلولی اضافه گردید (به ترتیب 3/1 و M7-10). انکوباسیون به مدت 3 روز در دمای C37 و CO25% انجام پذیرفت. به کمک RA و DMSO سلول ها از فاز تکثیری به فاز تمایزی برده شدند؛ سپس غلظت های مختلف فاکتور محرکه کلون گرانولوسیتی (G-CSF) به چاهک های حاوی این سلول های تیمار شده اضافه گردید و به مدت دو روز در دمای C37 و CO25% مورد انکوباسیون قرار گرفت. برای اندازه گیری میزان برگشت سلول ها از فاز تمایزی به فاز تکثیری از روش MTT assay استفاده شد. میزان تکثیر سلولی در اثر احیای نمک تترازولیوم (MTT) به فورمازان به وسیله سیستم آنزیمی ساکسینات تترازولیوم ردوکتاز میتوکندریایی، مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل بیانگر این است که این روش برای عیار سنجی فاکتور G-CSF بسیار مناسب می باشد.

فاکتور محرکه کلنی گرانولوسیت انسانی یکی از فاکتورهای رشد خونساز است که تکثیر و تمایز سلول های پیش ساز گرانولوسیت نوتروفیلی و تشکیل کلنی نوتروفیلی سلول های مغز استخوان را تحریک می کند. این فاکتور همچنین تمایز نهایی بعضی از سلول های لوسمی میلوییدی را القا می کند. hG-CSF در منوسیت ها و ماکروفاژهای انسانی در پاسخ به آندوتوکسین باکتریایی و همچنین در رده های سلولی انسانی نظیر کارسینومای حفره دهانی 2-CHU و کارسینومای مثانه 5637 تولید می شود. هدف این پژوهش، استخراج RNA کل از سلول های تحریک شده منوسیت انسانی، سنتز cDNA دو رشته ای hG-CSF و در نهایت کلون کردن cDNA سنتز شده در یک ناقل کلونینگ مناسب بود.
در ابتدا، سلول های منوسیت از خون محیطی فرد طبیعی جداسازی شد. این سلول ها کشت داده شد و به طور همزمان به وسیله محرک های لیپوپلی ساکارید باکتریایی (LPS) و اینترفرون گامای انسانی (hIFN-) تحریک شد. RNA کل، از سلول های استخراج شد و به دنبال آن هر دو cDNA دارای ترادف راهنما (کدکننده پروتئین اولیه) و فاقد ترادف راهنما (کدکننده پروتئین بالغ) با استفاده از پرایمرهای اختصاصی و بر اساس روش RT-PCR سنتز شد. همچنین هر دو cDNA مذکور به طور همزمان از RNA کل استخراج شده از سلول های کارسینومای مثانه انسانی 5637 سنتز شد. در مرحله بعد هر دو cDNA با استفاده از آنزیم محدودگر StyI که بر روی ژل الکتروفورز تشکیل سه قطعه مجزا می دهد، مرد تایید قرار گرفت. سپس cDNA دارای ترادف راهنمای مشتق از منوسیت ها درون ناقل کلونینگ pBluescriptIISK داخل و در باکتری اشریشیاکلی (سویه F10TOP) کلون شد.
نتایج و بحث: به دنبال غربالگری، کلنی های صحیح انتخاب شد و ناقل نوترکیب از باکتری های تراریخته، استخراج و با استفاده از آنزیم های محدودگر NcoI، StyI، EcoRI، BamHI تایید شد. برای تایید نهایی، ناقل نوترکیب صحیح انتخاب و قعطه کلون شده، تعیین توالی شد. بعداز تایید ترادف نوکلئوتیدی قطعه کلون شده؛ با استفاده از پرایمرهای اختصاصی، ناقل نوترکیب به عنوان الگو و با کمک PCR، cDNA فاقد ترادف راهنما سنتز و در ناقل کلونینگ داخل و در باکتری TOPIOF کلون شد. در نهایت کلون صحیح انتخاب شد و با استفاده از آنزیم های محدودگر مورد تایید قرار گرفت.

آنزیم گلوکزاکسیداز، واکنش اکسیداسیون D- گلوکز و تبدیل آن به گلوکونیک اسید و 2O2H کاتالیز می کند. آسپرژیلوس نیجر از جمله منابع مهم تولید این آنزیم است. در این تحقیق روش انتخاب نمونه های آسپرژیلوس نیجر با قدرت بالا در تولید آنزیم گلوکزاکسیداز، روش بهینه سازی محیط کشت مایع از نظر تولید آنزیم، روش تخلیص آنزیم از شیره سلولی و محیط کشت و نیز برخی از خصوصیات فیزیکوشیمیایی آنزیم تخلیص شده ارایه و با آنزیم استاندارد مقایسه شد.
17 نمونه آسپرژیلوس نیجر طی دو مرحله از نظر تولید آنزیم گلوکزاکسیداز غربال شد. در مرحله دوم، نمونه های قارچی در محیط کشت تشخیصی غیر اختصاصی کشت داده شد. در مرحله دوم، نمونه های انتخاب شده در محیط کشت تشخیصی اختصاصی، که توانایی بالایی در شناسایی مرحله دوم، نمونه های انتخای شده در محیط کشت تشخیصی اختصاصی، که توانایی بالایی در شناسایی نمونه های با قدرت تولید بالای آنزیم دارد، کشت داده شد و نمونه 3-NRRL برای مراحل بهینه سازی محیط کشت مایع از نظر تولید آنزیم انتخاب شد. بهیه سازی به روش یک متغیر در یک زمان انجام شد و فعالیت ویژه آنزیمی از 172/0 به 22/0 رسید. سپس نمونه 3-NRRL به منظور تولید مقدار بالای آنزیم، تحت شرایط بهینه شده در بیوراکتور کشت داده شد و پس از طی زمان انکوباسیون، محیط کشت و میسلیوم جمع آوری و برای طی مراحل تخلیص مورد استفاده قرار گرفت.
نتایج و بحث: پس از انجام دادن مراحل تخلیص، که شامل کروماتوگرافی های تعویض یونی بر روی DEAE- سلولز، فیلتراسیون بر روی سفاکریل 300-S و تعویض یونی بر روی DEAE- سفاروز B6- CL بود. فعالیت ویژه آنزیمی در شیره سلولی از 22/0 به 6/9 و در محیط کشت از17/0 به 8/14 رسید. بازده روش تخلیص 9% و مرتبه خلوص آنزیم از شیره سلولی 89 و از محیط کشت 87 بود. وزن ملکولی آنزیم تلخیص شده در حالت دناتوره شده در حدود KD80 و KDa160 در حالت طبیعی تخمین زده شد. pH اپتیمم برای فعالیت آنزیم بین 6/5 تا 8/5 بود. پس از بررسی اثر مهار کننده ها مشخص شد که اورتو-فتالات در غلظت mM10 به شدت آنزیم را مهار می کند و Hg2+، Cu2+، Ag2+ هیدرازین و هیدروکسیل آمین همگی در غلظت mM10 این عمل را به طور نسبی انجام می دهند. همچنین Km آنزیم برای گلوکز mM37 تعیین شد.

تاثیر مصرف کربوهیدارت 5% در مقابل پلاسیبو بر روی پاسخ های ایمنی و هورمونی ورزشکاران طی یک ساعت رکاب زدن روی دوچرخه کارسنج (با شدت حدود 75% max2VO) مطالعه شد. 36 ورزشکاران به طور تصادفی در سه گروه کربوهیدارت (15 نفر)، پلاسیبو (11 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی ها قبل، طی فعالیت و بعد از پایان آن نوشیدنی محتوی کربوهیدارت یا پلاسیبو دریافت می کردند. بلافاصله قبل از رکاب زدن و 15 تا 20 دقیقه بعد از آن، از آزمودنی ها نمونه خون گرفته شد. نتایج و بحث: مقدار کورتیزول و لکوسیت ها به طور معناداری بعد از رکاب زدن، در گروه کربوهیدارت در مقایسه با گروه کنترل و پلاسیبو پایین تر بود (به ترتیب 002/0 P و 43/0 P). الگوی تغییرات در مورد نوتروفیل ها، لنفوسیت ها، سلول های +8CD و +6CD بعد از فعالیت تفاوتی نداشت. سلول های -3CD و -4CD به طور معنی داری بعد از فعالیت در گروه کربوهیدارت در مقایسه با گروه کنترل و پلاسیبو بالاتر بود (به ترتیب 004/0 P و 01/0 P). نتیجه اینکه، مصرف کربوهیدارت قبل از فعالیت و طی آن از شدت افزایش هورمون استرسی کورتیزول و ظاهرا از تضعیف سیستم ایمنی در اثر فعالیت شدید می کاهد. به عبارت دیگر، این اطلاعات نشان می دهد که اگر ورزشکاران استقامتی قبل، طی فعالیت طولانی مدت و شدید و بعد از آن کربوهیدارت مصرف کننده از تاثیر استرس های فیزیولوژیکی بر روی سیستم ایمنی آنها کاسته می شود. البته، اهمیت کلینیکی آثار ناشی از مصرف کربوهیدارت بر روی سیستم ایمنی و غدد درون ریز تحقیقات بیشتری را در این زمینه می طلبد.

بیماری های کبدی یکی از شایع ترین عوارض موجود در بیماران پیوند کلیه می باشد. در این ارتباط می توان به هپاتیت (HCV) C اشاره کرد که تاثیر آن بر روی کبد بیماران پیوند کلیه هنوز نیز تحت بررسی می باشد. به منظور مشخص شدن تغییرات سطح آنزیم های کبدی بعد از پیوند کلیه، طی مطالعه مشاهده ای- مقطعی حاضر، وضعیت بیماران پیوند کلیه مورد بررسی قرار گرفت. جمعیت مورد مطالعه شامل 123 نفر (1/65%) مرد و 66 نفر (9/34%) زن بود. در تست های کبدی بیماران، افزایش سطح آلانین ترانسفراز (ALT) Alanine aminotansferase بیش از 5/1 برابر طبیعی و بیلی روبین بیش از mg/dl2، غیرطبیعی تلقی گردید. متوسط زمان پیگیری بیماران 3/295/42 ماه با حداقل 9 ماه و حداکثر 134 ماه بود. نتایج و بحث: در 78 نفر (3/41%) از بیماران، تغییراتی در تست های کبدی مشاهده شد که از این تعداد 41 بیمار (6/52%) افزایش گذرای تست های کبدی را در ماه اول پیوند نشان دادند. این افزایش در زمان دیگری بعد از پیوند تکرار نشد. در 93% این بیماران سطح ALT کمتر از 5 برابر مقدار طبیعی بود. این بیماران در مقایسه با گروه فاقد افزایش ALT در تست های کبدی، طول مدت دیالیز بیشتری داشتند (02/0P<). 23 بیماری (5/29%) افزایش مزمن تست های کبدی (بیش از 6 ماه) داشتند که 10 نفر از این بیماران (5/43%) دارای HCV مثبت و 2 بیمار (7/8%) HCV مثبت (هپاتیت ویروسی ب) داشتند، در 11 مورد (8/47%) علت مشخص نبود. 14 بیمار (9/17%) افزایش گذاری تست های کبدی در ماه هایی غیر از ماه اول را با علل متفرقه ای مانند: سنگ، مسمومیت دارویی با سیکلوسپورین، ایزونیازید و ریفامین نشان دادند. شیوع HCV در 20 مورد (6/10%) از کل بیماران مشاهده شد. بیماران HCV مثبت دارای طول مدت دیالیز و تعداد واحد خون تزریق شده بیشتری نسبت به بیماران HCV منفی بودند (به ترتیب 04/0P< و 01/0P<). 50% افراد HCV مثبت دارای تغییرات مزمن در تست های کبدی بودند. شیوع تغییرات آنزیم های کبدی در ماه اول پیوند شایع تر است که علت اصلی، داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی می باشد. در ماه اول پیوند، دوز این داروها بیشترین مقدار بوده و به تدریج از مقدار دارو کاسته می شود. در ماه دوم به طور معمول مقدار این داروها به حد نگهدانده می رسد که به دنبال آن تغییرات گذرای آنزیم های کبدی نیز به سطح طبیعی باز می گردد.

بیماری های کبدی یکی از شایع ترین عوارض موجود در بیماران پیوند کلیه می باشد. در این ارتباط می توان به هپاتیت (HCV) C اشاره کرد که تاثیر آن بر روی کبد بیماران پیوند کلیه هنوز نیز تحت بررسی می باشد. به منظور مشخص شدن تغییرات سطح آنزیم های کبدی بعد از پیوند کلیه، طی مطالعه مشاهده ای- مقطعی حاضر، وضعیت بیماران پیوند کلیه مورد بررسی قرار گرفت. جمعیت مورد مطالعه شامل 123 نفر (1/65%) مرد و 66 نفر (9/34%) زن بود. در تست های کبدی بیماران، افزایش سطح آلانین ترانسفراز (ALT) Alanine aminotansferase بیش از 5/1 برابر طبیعی و بیلی روبین بیش از mg/dl2، غیرطبیعی تلقی گردید. متوسط زمان پیگیری بیماران 3/295/42 ماه با حداقل 9 ماه و حداکثر 134 ماه بود. نتایج و بحث: در 78 نفر (3/41%) از بیماران، تغییراتی در تست های کبدی مشاهده شد که از این تعداد 41 بیمار (6/52%) افزایش گذرای تست های کبدی را در ماه اول پیوند نشان دادند. این افزایش در زمان دیگری بعد از پیوند تکرار نشد. در 93% این بیماران سطح ALT کمتر از 5 برابر مقدار طبیعی بود. این بیماران در مقایسه با گروه فاقد افزایش ALT در تست های کبدی، طول مدت دیالیز بیشتری داشتند (02/0P<). 23 بیماری (5/29%) افزایش مزمن تست های کبدی (بیش از 6 ماه) داشتند که 10 نفر از این بیماران (5/43%) دارای HCV مثبت و 2 بیمار (7/8%) HCV مثبت (هپاتیت ویروسی ب) داشتند، در 11 مورد (8/47%) علت مشخص نبود. 14 بیمار (9/17%) افزایش گذاری تست های کبدی در ماه هایی غیر از ماه اول را با علل متفرقه ای مانند: سنگ، مسمومیت دارویی با سیکلوسپورین، ایزونیازید و ریفامین نشان دادند. شیوع HCV در 20 مورد (6/10%) از کل بیماران مشاهده شد. بیماران HCV مثبت دارای طول مدت دیالیز و تعداد واحد خون تزریق شده بیشتری نسبت به بیماران HCV منفی بودند (به ترتیب 04/0P< و 01/0P<). 50% افراد HCV مثبت دارای تغییرات مزمن در تست های کبدی بودند. شیوع تغییرات آنزیم های کبدی در ماه اول پیوند شایع تر است که علت اصلی، داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی می باشد. در ماه اول پیوند، دوز این داروها بیشترین مقدار بوده و به تدریج از مقدار دارو کاسته می شود. در ماه دوم به طور معمول مقدار این داروها به حد نگهدانده می رسد که به دنبال آن تغییرات گذرای آنزیم های کبدی نیز به سطح طبیعی باز می گردد.

امروزه با توسعه روش های مختلف تصویرگری می توان تصاویر متنوعی را خواص گوناگون فیزیکی بدن انسان تهیه کرد. ترکیب این اطلاعات فیزیکی متفاوت، همچنین انطباق و تبدیل بین این تصاویر و نیز تصاویر اخذ شده در زمان های متوالی، دارای اهمیت و کاربردهای تشخیصی- درمانی فراوانی است. در بسیاریاز روش های انطباق، برای نگاشت در سراسر فضای تصویر از یک تابع میانیابی استفاده می شود. با توجه به ماهیت غیر خطی و متغیر با مکان بودن تابع تبدیل سیستم های تصویرگری، استفاده می شود. با توجه به ماهیت غیر خطی و متغیر با مکان بودن تابع تبدیل سیستم های تصویرگری، استفاده کردن از نگاشت محلی باعث افزایش دقت و کیفیت عمل تبدیل می گردد.
در این تحقیق به منظور یافتن تبدیل محلی بین تصاویر متناظر روش نوینی معرفی می شود که طی آن می توان برای هر مجموعه از نقاط نشانه متناظر، یک تبدیل جداگانه محاسبه نمود، سپس یک تبدیل عمومی با استفاده از متوسط وزن داده شده تبدیل های فوق، برای سراسر فضا به دست آورد. روش ارائه شده مبتنی بر ترسیم یک توصی Vornoi از ساختارهای متناظر دو تصویر می باشد که در آن تعمیم جدیدی از دیاگرام ورونوی ارائه شده است. این روش بر روی یک پایگاه داده های وسیع، متشکل از تصاویر واقعی و شبیه سازی شده پایده سازی شده و نتایج آن با یک نرم افزار استاندارد انطباق تصویر، مقایسه گردید.
نتایج و بحث: نتایج به دست آمده در اصطلاح اعوجاج هندسی تصاویر تشدید مغناطیسی مغز انسان، در مقایسه با روش تبدیل غیر محلی بسیار رضایت بخش بود.

تا کنون تلاش های گسترده ای برای تسهیل کردن و بهبود بخشیدن به روش های انجمادی جنین ها به منظور نگهداری طولانی مدت آنها صورت گرفته است. همچنین برای تکوین بهتر جنین ها سیستم های کشت مختلفی طرح ریزی شده و مورد آزمایش قرار گرفته است، سیستم کشت همزمان و محیط های کشت متوالی از آن موارد می باشند. هدف مطالعه حاضر بهبود تکوین جنین های تک سلولی پس از انجماد شیشه ای است. به این منظور و به دلیل مزایای هر یک از دو روش هم کشتی و محیط های کشت متوالی، میزان تاثیر به کارگیری همزمان این دو روش بر تکوین جنین های تک سلولی موش حاصل از انجماد شیشه ای مورد بررسی قرار گرفت.
دراین مطالعه 26 ساعت پس از تزریق هورمون کوریونی انسان به موش های نژاد NMRI، جنین های تک سلولی از موش های دارای پلاک واژنی گرفته شد. نیمی از جنین ها پس از انجماد به روش انجماد شیشه ای با محلول اتیل گلیکون 40% پس از ذوب به محیط های کشت 2R-1R (آزمون 1)، Vero+(2R-1R) (آزمون 2) و نیم دیگر به صورت منجمد نشده به 2R-1R (کنترل 1) و نیز Vero+(2R-1R) (کنترل 2) منتقل گردید و تا 120 ساعت پس از کشت، تکوین جنین ها ثبت شد. نتایج حاصل از گروه های فوق با روش آماری Chi-square و فیشر با هم مقایسه شد.
نتایج و بحث: Vero+(2R-1R) در گروه غیر انجمادی در محیط های 2R-1R و میزان تشکیل بلاستوسیت، 120 ساعت پس از کشت اختلاف معنی داری نداشت. همچنین میزان دژنراسیون جنین ها نیز در این دو محیط تقریبا برابر بود. اما میزان تشکیل بلاستوسیت جنین های انجمادی در همین محیط ها برای گروه های آزمون 1 و 2 اختلافی معنی داری نشان داد و به طوری که تعداد بلاستوسیت ها در محیط هم کشتی بسیار بالاتر از غیر هم کشتی بد. دژنراسیون جنین ها نیز در محیط هم کشتی کاهش معنی داری نسبت به گروه غیر هم کشتی بسیار بالاتر از غیر هم تکشتی بود. دژنراسیون جنین ها نیز در محیط هم کشتی کاهش معنی داری نسبت به گروه غیر هم کشتی نشان داد. همچنین مقایسه بین گروه آزمون 2 و کنترل 2 نشان داد که جنین های منجمد نشده از نظر میزان بلاستوسیست یا جنین های گروه انجمادی اختلاف معنی داری داشتند و این میزان در گروه کنترل از گروه آزمون بالا بود. دستاوردهای این تحقیق نشان داد که مرحله تک سلولی برای انجماد شیشه ای، مرحله ای بسیار حساس می باشد و انجماد، قابلیت زنده ماندن جنین ها را به میزان زیادی کاهش می دهد. اما استفاده از هم کشتی به همراه محیط های کشت متوالی می تواند اثرات مخرب ناشی از انجماد را تا حدود زیادی مرتفع سازد و این نوع کشت، سبب افزایش بلاستوسیت و کاهش دژنراسیون در مقایسه با گروه غیر هم کشتی شد، هر چند که در اثر کاربرد همزمان این دو سیستم کشت، در تکوین جنین های تک سلولی منجمد نشده، بهبود چشمگیری حاصل نشد و گروه هم کشتی با غیر هم کشتی اختلاف معنی داری نشان نداد.

عوارضی چون آسفیکسی، آسپیراسیون مکونیوم، القا با اکسی توسین، دیستوشی شانه، سزارین و مکاکروزومی در بارداری های طول کشیده افزایش قابل توجهی می یابد. علی رغم آنکه بارداری طول کشیده به بارداری بیش از 43 هفته اطلاق می گردد، اما به دلیل واهمه از عوراض مذکور، در بسیاری از موارد قبل از هفته 42 اقدام به ختم حاملگی می گردد. این مطالعه به منظور بررسی نتایج حاملگی در خانم هایی که بارداری بدون عارضه، تک قلو، که سن حاملگی دقیق و مطمئن داشتند و بین هفته های 37 تا 42 زایمان کردند، انجام شد. مقایه بین 206 خانم که بین روزهای 254 و 280 بارداری، زایمان نموده اند با 185 نفر که در روزهای 281 تا 294 زایمان کرده اند انجام شد. برای بررسی روابط بین متغیرها از روش های آماری کای- دو، آنالیز واریانس و آزمون t استفاده گردید. نتایج و بحث: در دو گروه 40-42 هفته و 37-40 هفته به ترتیب میزان اینداکشن Induction 5/40% در مقابل 18% (00/0=P)، دفع مکونیوم Mecanium 3/15% در مقابل 2/10% (045/0=P) زایمان با وسیله، 2/3% در مقابل 48/0% (00/0=P) سزارین Ceprean 2/27% در مقابل 15% (004/0=P) بود. میزان دیسترس Distress جنینی 2/10% در مقابل 8/5% (005/0=P)، آپگار Apgar دقیقه 5 و 10، کمتر از 0.67% در مقابل 0.4% بود که در دو گروه تفاوت معناداری نداشت. هیچ مورد ماکروزومی، دیستوشی Dystocia شانه و تولد مرده مشاهده نشد، پاریتی Parity و سن مادر رابطه ای با سن حاملگی نداشت.

کمبود آنزیم گلوکز- 6- فسفات دهیدروژناز PD)6(G شایع ترین اختلال آنزیمی در انسان است. حدود 5/7 درصد از مردم جهان حامل این ژن می باشند. کمبود این آنزیم در مناطق مالاریاخیز جهان از شیوع بیشتری برخوردار است (هدف از انجام این تحقیق ارزیابی کمبود آنزیم PD6G در یک منقطه مالاریاخیز ایران بود). در این تحقیق درصد فراوانی کمبود آنزیم در منطقه مالاریاخیز استان سیستانت و بلوچستان بر روی 1097 دانش آموز پسر از دو قوم سیستانی و بلوچ، به روش فلورسنت نقطه ای Flurescent Spot test مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج و بحث: کمبود آنزیم در دو قوم بلوچ و سیستان به ترتیب 3/19 و 9/5 درصد بود. درصد وفور کمبود این آنزیم در دو قوم بلوچ و سیستانی، اختلاف آماری معنی داری داشت (01/0P<). کمبود آنزیم در قوم بلوچ در حد کشورهای همسایه جنوبی و مناطق مالاریا خیز جهان بود. این امر نشان دهنده توزیع یکنواخت این ژن در مرکز و جنوب استان و کشورهای همسایه جنوی می باشد. همچنین بر تئوری انتخاب طبیعی کمبود آنزیم در مناطق مالاریا خیز منطبق است.

این کارآزمایی بالینی شبه تجربی، به منظور بررسی تاثیر اولتراسوند منقطع در سینوزیت های مزمن فکی و پیشانی مقاوم به دارودرمانی، انجام شد.
در این پژوهش، 32 بیمار مبتلا به سینوزیت مزمن فکی و پیشانی (20 مرد و 12 زن)، با میانگین سنی 9/34 سال شرکت داشتند. بیماران از بین مراجعه کنندگان به درمانگاه گوش و حلق و بینی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران انتخاب شدند که پس از معاینات کلینیکی، پاراکلینیکی و تشخیص قطعی سینوزیت مزمن تحت درمان قرار گرفتند. این بیماران به مدت 10 جلسه به صورت یکروز در میان، با امواج اولتراسوند منقطع، با شدت w/cm21-5/0 و فرکانس 1 مگاهرتز تحت درمان قرار گرفتند. در مدت درمان، بیماران از هیچگونه داروی مسکن، آنتی بیوتیک یا آنتی هیستامین استفاده نمی کردند.
نتایج و بحث: نتایج تحقیق نشان داد که در 5/85% از بیماران، علایم بیماری بهبود یافته؛ به ویژه، علایم شایع بیماری شامل ترشح پشت حلق، درد، ترشح بینی، سرفه و تهوع، بهبود قابل توجهی نشان دادند. بیمارانی که سابقه بیماری آنها 5-9 سال بود، بیشترین بهبود را داشتند. لذا به نظر می رسد تکه امواج اولتراسوند منقطع، در درمان سینوزیت های مزمن فکی و پیشانی موثر است.