مجله علوم پزشکی رازی
سال دهم شماره 2 (پیاپی 34، تابستان 1382)

بی اختیاری فوریتی ادرار شایعترین نوع بی اختیاری ادرار در زنان سالمند است. داروهای آنتی کولینرژیک و داروهای مهارکننده اثرات کلسیم از مهمترین داروهای مورد استفاده در درمان این بیماری می باشند. در این بررسی از هیدروکسید منیزیوم به عنوان یک داروی مداخله کننده در فعالیت کلسیم در جهت کاهش قدرت انقباضی عضله دترسور استفاده شده است. در این مطالعه 60 بیمار مبتلا به بی اختیاری فوریتی ادرار، بطور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند و تحت درمان با داروی هیدروکسید منیزیوم (30 نفر) و دارونما (30 نفر) به صورت Double blind قرار گرفتند. در این بررسی آینده نگر مورد شاهدی، بیماران گروه هدف با 350 میلی گرم هیدروکسید منیزیوم (2 بار در روز) به مدت 1 ماه درمان شدند و علائم بالینی، نمودار ادراری روزانه و بررسی های اورودینامیک قبل و بعد از درمان در این بیماران ثبت شد. پس از پایان دوره درمانی 40% از بیماران تحت درمان با دارو و 7/16% از بیماران تحت درمان با دارونما از بهبود علائم رضایت داشتند که اختلاف بین 2 گروه در این مورد از نظر آماری معنی دار بود(001/0=p). در گروه تحت درمان با دارو قبل و بعد از درمان، در تعداد دفعات ادرار روزانه و شبانه و تعداد حملات بی اختیاری کاهش معنی داری مشاهده گردید(001/0=p). اما در گروه تحت درمان با دارونما این تغییر آماری معنی دار نبود(096/0=P) از نظر یافته های اورودینامیک نیز تغییرات قابل توجهی در DPR (detrusor pressure rise) و FDV (first desire to void volume) در بیماران دارای بهبود علائم کلینیکی هر دو گروه مشاهده شد.(05/0p<) براساس نتایج این مطالعه می توان گفت که هیدروکسید منیزیوم دارای اثرات مفیدی در رفع علائم بالینی بی اختیاری فوریتی ادرار می باشد.

در این مطالعه اثرات درمانی و اثرات جانبی متوترکسات و آزاتیوپرین در درمان 45 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید به مدت 48 هفته در بیمارستانهای فیروزگر و حضرت رسول اکرم(ص) مورد مقایسه قرار گرفت و طی آن 45 بیمار که بر اساس معیارهای سال 1987 انجمن روماتیسم آمریکا (ARA=American Rheumatism Associate) تشخیص داده شده بودند بطور تصادفی در یک مطالعه دو سویه کور قرار گرفتند و گروهی از آنها 100 میلی گرم آزاتیوپرین روزانه و گروه دیگر 5/7 میلی گرم متوترکسات هفتگی دریافت نمودند. علائم کلینیکی شامل میزان خشکی صبحگاهی، قدرت مشت کردن(grip)، تعداد مفاصل دردناک و متورم و میزان درد در لمس براساس شاخص ریتچی و درد براساس VAS(Visual Analoge Scale) همچنین علائم آزمایشگاهی شامل سرعت سدیمانتاسیون خون در ساعت اول، فاکتور روماتوئید، هموگلوبین، شمارش گلبولهای سفید و پلاکتها در 2 گروه مورد تجزیه و تحلیل مقایسه قرار گرفتند. اثرات جانبی نیز در 2 گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. در تجزیه و تحلیل متغیرهای پیوسته از T-test و Paired T-test و در مورد متغیرهای کیفی از تست Chi-square استفاده شد. مقایسه مقادیر بالینی در هفته 24 و 48 مطالعه با مقادیر زمان ورود به طرح، بهبودی چشمگیری را نشان داد. بهبودی کلی بالینی(Overall Clinical Improvement) بر اساس نمره فعالیت بیماری(Disease activity score) در 14 و 19 بیمار گروه آزاتیوپرین و 13 و 14 بیمار گروه متوترکسات بعد از 48 و 24 هفته محاسبه شد و مقایسه آنها نسبت به یکدیگر تفاوت آماری با ارزشی را نشان نداد(05/0P>). تعداد موارد قطع دارو به علت اثرات جانبی در 2 گروه یکسان بود. موارد قطع دارو به علت عوارض ناخواسته در هر گروه 2 نفر بوده است. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که بهبودی بالینی با آزاتیوپرین و متوترکسات و نیز اثرات جانبی در گروه بیماران آرتریت روماتوئید یکسان می باشد.

آسیب ناشی از ایسکمی و برقراری مجدد جریان خون (Ischemia reperfusion injury=IR injury) از جمله مباحثی است که مکانیسم ایجاد آن بطور دقیق مشخص نشده است. مطالعات اخیر نشان داده اند که فعال شدن کانالهای K ATP، آسیب مذکور را در میوکارد موش صحرایی به خوبی مهار می کند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر کانالهای KATP در جریان IR injury در کلیه موش صحرایی نظیر آنچه در میوکارد دیده می شود بوده است.در این مطالعه اثر آگونیست کانال KATP(دیازوکسید)، آنتاگونیست کانال KATP(گلی بن کلامید) و یک وازودیلاتور بدون اثر بر کانالهای K ATP(هیدرالازین) بطور جداگانه روی روند IR injury بررسی شد که طی آن موشهای صحرایی ماده با وزن 250-200 گرم مورد آزمایش قرار گرفتند. به این ترتیب که 2 ساعت پس از تزریق دوزهای مختلف داروهای دیازوکسید (15، 5و 1 میلی گرم به ازای کیلوگرم) و گلی بن کلامید (10، 5و 1 میلی گرم به ازای کیلوگرم) و هیدرالازین(5، 3و 1 میلی گرم به ازای کیلوگرم) حیوان بیهوش کشته و بعد از انجام مراحل ایسکمی و ری پرفیوژن بررسی هیستوپاتولوژی روی کلیه های مورد نظر برای grading شدت آسیب انجام شد. بررسی ها نشان داد که دیازوکسید با دوز 5 میلی گرم به ازای کیلوگرم شدت ضایعات IR injury را کاهش می دهد در حالی که داروهای گلی بن کلامید و هیدرالازین تغییری در شدت آسیب ایجاد نکرده بودند. دیازوکسید نیز یک متسع کننده عروق است اما هیدرالازین با همین اثر اتساع عروق، ضایعات را مهار نکرده بود، بنابراین می توان گفت که اتساع عروق توجیه کننده اثرات دیازوکسید نیست.

سندرم دیسترس تنفسی، یکی از شایعترین علل بستری نوزادان در بیمارستان می باشد که با سن و وزن حاملگی نسبت معکوس دارد. علت اصلی این بیماری کمبود سورفاکتانت در آلوئولهای ریه نوزادان نارس است که سبب افزایش کشش سطحی آلوئولها و آتکلتازی می شود. در این نوزادان شیوع نسبتا بالای خونریزی ریه و عفونت در نمونه های آسیب شناسی ممکن است ناشی از آزاد شدن واسطه های شیمیایی از لکوسیتهای پلی مورفونوکلئر و پلاکتها باشد که می تواند سبب کاهش تعداد این سلولها در گردش خون گردد. بنابراین ممکن است رابطه ای بین شدت بیماری زجر تنفسی نوزادان و تعداد لکوسیتهای پلی مورفونوکلئر و پلاکتها در گردش خون این بیماران وجود داشته باشد. هدف از این مطالعه مقطعی، تعیین ارتباط بین شدت بیماری زجر تنفسی و تعداد پلاکتها و لکوسیتها در گردش خون محیطی در 5 روز اول تولد بود که بدین منظور، نوزادانی با تشخیص سندرم دیسترس تنفسی که در سال 1377 در بخش مراقبت ویژه بیمارستان شهید اکبرآبادی بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. نوزادانی که دچار پاره شدن زودرس پرده های جنینی، سپتی سمی و کاهش رشد داخل رحمی بودند، یا دچار بلع مایع حاوی مکونیوم شده یا مادران آنها دگزامتازون دریافت کرده بودند به علت تاثیر این عوامل روی پلاکتها و پلی مورفونوکلئر ها، از مطالعه کنار گذاشته شدند. بدین ترتیب 66 نوزاد نارس و بیمار انتخاب شدند که بر حسب نیاز یا عدم نیاز به دستگاه تنفس مصنوعی به 2 گروه “شدید” و “متوسط یا خفیف” تقسیم شدند. 29 نوزاد مبتلا به نوع شدید (93/43%) و 37 نوزاد مبتلا به نوع متوسط یا خفیف بودند(06/56%). میانگین تعداد پلاکتها در 5 روز اول تولد در بیماران گروه شدید 7/108051 و در بیماران گروه متوسط یا خفیف 223527 بود که طبق آزمون آماری 7222/0=T و 00001/0Pvalue< اختلاف معنی داری بین 2 گروه وجود داشت میانگین و انحراف معیار لکوسیتهای پلی مورفونوکلئر در 5 روز اول تولد در بیماران مبتلا به نوع شدید 21/2695 و 13/1130 و در گروه متوسط یا خفیف 59/5324 و 72/1507 گزارش شد که بر اساس نتیجه آزمون آماری 84289/7=T و 000001/0Pvalue< اختلاف معنی داری بین 2 گروه مورد مطالعه مشاهده گردید. به صورت یک نتیجه گیری کلی می توان گفت که بین شدت سندرم دیسترس تنفسی در نوزادان و تعداد سلولهای پلی مورفونوکلئر و پلاکتهای در گردش خون ارتباط معکوسی وجود دارد.

یکی از سرطانهای شایع دستگاه گوارش سرطان معده است که به علت تهاجمی بودن و نداشتن علائم بالینی مشخص اغلب بیماران در موقع مراجعه در مرحله پیشرفته بیماری بوده و از طول عمر کوتاهی برخوردار هستند. از آنجائیکه از نظر اپیدمیولوژیک و محل درگیری معده و علائم بالینی در هر منطقه تفاوتهایی گزارش شده است با توجه به این مطلب و به منظور تعیین طول عمر با در نظر گرفتن مرحله بیماری این مطالعه روی بیماران مبتلا به سرطان معده صورت گرفت. بیماران افرادی بودند که به بخش جراحی بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سالهای 80-1373 مراجعه کرده بودند. این پژوهش به روش مطالعه داده های موجود(Existing data) در بیماران با تشخیص سرطان معده که در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی یک دوره 7 ساله بستری شده بودند انجام شد. 4 سال آخر مطالعه به شکل آینده نگر صورت گرفت و طی آن پرونده تمام بیماران مبتلا به سرطان معده که در بایگانی بیمارستان موجود بود مورد مطالعه قرار گرفت. طول عمر بیماران طی تماس تلفنی یا رفتن به درب منزل آنها بررسی شد. در 141 بیمار مورد مطالعه بیشترین شیوع سنی سرطان معده در دهه سنی 70 و 80(34%) بود که در مردان 8/2 بار شایعتر از زنان بوده است. شایعترین یافته های بالینی به ترتیب درد اپی گاستر(5/69%) کاهش وزن(52%) و بی اشتهایی(42%) بودند. 77% بیماران نیز کم خونی داشتند. شایعترین نوع گروه خونی A+ و سپس O+(به ترتیب 4/40% و 29%) و شایعترین محل گرفتاری معده ناحیه آنتر(44%) بود اما در 2 سال اخیر شیوع درگیری کاردیا نسبت به سالهای قبل به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. اغلب بیماران در زمان مراجعه در مرحله پیشرفته بیماری بودند و عمل جراحی قطعی(Curative) فقط در 6/33% بیماران انجام شده بود. 4/66% به علت پیشرفته بودن بیماری تحت عمل جراحی تسکینی(Palliative) قرار گرفته یا هیچ اقدام خاصی برای آنها انجام نشده بود. از 141 بیمار مورد مطالعه فقط 20 نفر(2/14%) از زمان تحقیق و تا 6 ماه بعد از آن در قید حیات بودند و سایر بیماران فوت کرده بودند. از این 20 نفر 4 نفر در مرحلهEarly gastric cancer=T1N0، 7 نفر در مرحله T2N1 و 6 نفر در مرحله T3N1 و همگی پره پیلوریک بودند. در 3 نفر دیگر تومور در ناحیه آنتر بود که در سال 79 عمل شده بودند. شایعترین نوع تومور آدنوکارسینما(97%) بوده است. اگر چه شایعترین محل درگیری معده آنتر می باشد اما طی 2 سال اخیر به ناحیه کاردیا و ساب کاردیا منتقل شده و موجب کاهش طول عمر گردیده است. گروه خونی A+ به عنوان عامل خطر باید در بیماران با علائم گوارشی معده در نظر گرفته شود. همچنین درد اپی گاستر، کاهش وزن و بی اشتهایی در بیمار بالای 50 سال باید به عنوان ابزار بیماریابی در نظر گرفته شود و در برخورد با آن باید شک قوی به سرطان معده داشت و آندوسکوپی معده را هر چه سریعتر انجام داد. بیماریابی و تشخیص به موقع سبب افزایش طول عمر خواهد شد در حالی که کشف بیماری در مرحله پیشرفته به جز ناحیه پره پیلوریک که در تحقیقات ما پیش آگهی بهتری داشت متاسفانه با طول عمر کوتاه همراه خواهد بود.

نازایی یکی از مشکلات اجتماعی در جوامع بشری از جمله کشور ما است. یکی از علل قابل درمان نازایی بیماری های تخمدان از جمله سندرم تخمدانهای پلی کیستیک(PCOS) می باشد که یکی از درمانهای پیشنهاد شده برای این دسته از بیماران و گروهی که به کلومید و گنادوتروپین یائسگی انسانی(HMG) پاسخ نمی دهند استفاده از لاپاراسکوپی و کوتری کردن تخمدانها است. هدف از این تحقیق بررسی کارایی و میزان موفقیت این روش در برطرف نمودن مشکل نازایی در این گونه بیماران در سطح شهرستان جهرم بوده است. این تحقیق یک مطالعه گذشته نگر می باشد که طی آن حدود 40 مورد لاپاراسکوپی همراه با کوتری کردن تخمدانها از تاریخ 1/1/78 لغایت 1/7/80 مورد بررسی قرار گرفته است. در تمام این 40 مورد، سندرم PCO با سونوگرافی، آزمایشهای هورمونی و تاریخچه اختلالات قاعدگی به اثبات رسیده بود و تمام بیماران به حداکثر دوز کلومید (200 میلی گرم در روز) مقاوم بوده، حتی گروهی از آنها به HMG نیز پاسخ نداده بودند. در این مطالعه درصد تخمک گذاری(Ovulatory Rate)، درصد حاملگی(Pregnancy Rate) و درصد از بین رفتن حاملگی(Miscarriage Rate) مورد بررسی قرار گرفت. بررسی تاریخچه قاعدگی و درجه حرارت پایه بدن در بیماران درمان شده نشان داد که 35 نفر از آنها سیکلهای منظم همراه با تخمک گذاری داشتند(5/87%) و 17 مورد نیز در طی 2-1 سال بعد از عمل حامله شده بودند(5/42%) که 2 مورد منجر به سقط در سه ماهه اول شده بود(7/11%). بطور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که کوتری کردن تخمدانها یک روش موثر جایگزین در بیماران نازا، PCO و مقاوم به کلومید می باشد.

نازایی یکی از مشکلات اجتماعی در جوامع بشری از جمله کشور ما است. یکی از علل قابل درمان نازایی بیماری های تخمدان از جمله سندرم تخمدانهای پلی کیستیک(PCOS) می باشد که یکی از درمانهای پیشنهاد شده برای این دسته از بیماران و گروهی که به کلومید و گنادوتروپین یائسگی انسانی(HMG) پاسخ نمی دهند استفاده از لاپاراسکوپی و کوتری کردن تخمدانها است. هدف از این تحقیق بررسی کارایی و میزان موفقیت این روش در برطرف نمودن مشکل نازایی در این گونه بیماران در سطح شهرستان جهرم بوده است. این تحقیق یک مطالعه گذشته نگر می باشد که طی آن حدود 40 مورد لاپاراسکوپی همراه با کوتری کردن تخمدانها از تاریخ 1/1/78 لغایت 1/7/80 مورد بررسی قرار گرفته است. در تمام این 40 مورد، سندرم PCO با سونوگرافی، آزمایشهای هورمونی و تاریخچه اختلالات قاعدگی به اثبات رسیده بود و تمام بیماران به حداکثر دوز کلومید (200 میلی گرم در روز) مقاوم بوده، حتی گروهی از آنها به HMG نیز پاسخ نداده بودند. در این مطالعه درصد تخمک گذاری(Ovulatory Rate)، درصد حاملگی(Pregnancy Rate) و درصد از بین رفتن حاملگی(Miscarriage Rate) مورد بررسی قرار گرفت. بررسی تاریخچه قاعدگی و درجه حرارت پایه بدن در بیماران درمان شده نشان داد که 35 نفر از آنها سیکلهای منظم همراه با تخمک گذاری داشتند(5/87%) و 17 مورد نیز در طی 2-1 سال بعد از عمل حامله شده بودند(5/42%) که 2 مورد منجر به سقط در سه ماهه اول شده بود(7/11%). بطور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که کوتری کردن تخمدانها یک روش موثر جایگزین در بیماران نازا، PCO و مقاوم به کلومید می باشد.

نامناسب بودن سرویکس یکی از مشکلات عمده در ختم بارداری های طول کشیده و از علل افزایش میزان سزارین در این گونه بارداری ها می باشد. پروستاگلاندینها از جمله مواردی هستند که با مکانیسمهای متفاوتی موجب Ripening دهانه رحم می شوند. این مطالعه با توجه به این مطلب و به صورت یک کارآزمایی بالینی و تصادفی روی 100 خانم بابارداری طول کشیده و دهانه رحم نامناسب انجام گردید و طی آن نتایج حاصل از اینداکشن با اکسی توسین در2 گروه 50 نفری که در یکی از آنها شیاف واژینال پروستاگلاندین E2، 8 ساعت قبل از اینداکشن به کار رفته بود، مقایسه شد. بر اساس نتایج به دست آمده در گروه مورد، Bishop score از 69/0±75/0 به 84/0±39/2 افزایش یافته بود(005/0P<) و میانگین زمان شروع اینداکشن تا زایمان به میزان قابل توجهی کوتاهتر از گروه شاهد بود(1/280±8/574 دقیقه در مقابل 8/412±04/843 دقیقه)(0005/0P<). میزان سزارین در 2 گروه تفاوتی نداشت. تنها عارضه استفاده از شیاف PGE2 تهوع بود(2 مورد) که با توجه به نتایج فوق می توان گفت تجویز شیاف واژینال PGE2 اگر چه تاثیری بر روش زایمان ندارد اما موجب افزایش Bishop score سرویکس و کاهش قابل توجهی در طول مدت اینداکشن می گردد در حالی که عوارض مهمی نیز ایجاد نمی کند.

در این مقاله دو مورد آرتریت سلی مفصل شانه(گلنوهومرال) با تظاهرات بالینی متفاوت معرفی می شود. مورد اول کارگر جوان 32 ساله با درد و فلج کاذب شانه بود و مورد دوم پیرمرد مهاجر افغانی 70 ساله ای بود که با آبسه سرد و بزرگ در ناحیه فوقانی بازوی راست که در مسیر سربلند عضله دو سر بازویی امتداد داشت مراجعه کرده بود.

پلی مورفیسم های متعددی در مجموع ژنی آپولیپوپروتئین های AIV، CIII، AI مشخص شده است. شواهد زیادی در دست است که نشان می دهد تغییرات ژنتیکی در ژنهای آپولیپوپروتئین های AI و CIII بر ابتلا به هیپرتری گلیسیریدمی و بیماری گرفتگی رگهای کرونر (CAD) موثر است. این مطالعه جهت نشان دادن ارتباط میان RFLPها در ژنهای کنار هم آپولیپوپروتئین های AI و CIII و بیماری گرفتگی عروق کرونر در بیماران ایرانی انجام شد. مکانهای پلی مورفیک MSPI در ناحیه پروموتر ژن آپولیپوپروتئین AI(جابجایی A78-G) و مکان SSTI در ناحیه غیرقابل ترجمه 3 ژن آپولیپوپروتئین CIII(جابجایی C3175G) قرار دارد. ژنوم کامل DNA از خون تام 46 نفر بیمار هیپرلیپیدمیک و 36 نفر فرد سالم با میزان لیپیدهای طبیعی خون تهیه گردید. تکثیر قطعه 285 جفت باز ناحیه غیرقابل ترجمه 3 ژن آپولیپوپروتئین CIII و قطعه 355 جفت باز ناحیه پروموتر ژن آپولیپوپروتئین AI با استفاده از واکنش زنجیره ای پلی مراز (PCR) و توسط پرایمرهای ویژه انجام گردید. توزیع ژنوتیپی و فراوانی آلل های مربوط به پلی مورفیسم MSPI ژن آپولیپوپروتئین AI و پلی مورفیسم SSTI ژن آپولیپوپروتئین CIII تعیین و میان افراد بیمار و سالم مقایسه گردید. با وجود تفاوت معنی دار غلظت لیپیدهای پلاسمایی میان افراد سالم و بیمار ارتباطی میان هر یک از پلی مورفیسم ها با بیماری گرفتگی عروق کرونر به دست نیامد. این عدم ارتباط برای فراوانی آلل ها و توزیع ژنوتیپها در زنان و مردان دیده شد.

انجام Taping کشکک زانو یکی از روش های درمانی در بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی می باشد اما مکانیسم آن در رابطه با تاثیر رفلکس VMO و VL مشخص نیست. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر Taping کشکک روی زمان شروع پاسخ رفلکسی VMO و VL بوده است. با توجه به اینکه در افراد سالم شروع فعالیت عضله VMO زودتر از VL صورت می گیرد، تاثیر Taping روی شروع پاسخ رفلکسی VMO و VL کاملا مشخص نمی باشد در این پژوهش شروع پاسخ رفلکسی VMO و VL با Taping در افراد سالم و افراد مبتلا به سندرم درد کشککی رانی مورد مقایسه قرار گرفت. در این پژوهش شروع پاسخ رفلکسی عضله VMO و VL در پاسخ به تحریک مکانیکی با چکش الکتریکی در 21 فرد سالم و 15 بیمار مبتلا به دردسندرم کشککی رانی در افراد 20 تا 30 سال اندازه گیری شد و طی آن تاندون عضله چهار سر افراد مورد آزمایش توسط چکش رفلکسی الکتریکی مورد تحریک قرار گرفت و پاسخ توسط دستگاه الکترومیوگرافی ثبت گردید سپس Taping کشکک زانو بطوری که میزان درد بیمار در حالت یک پا ایستاده به صورت One Leg Provocation maneuver براساس Visual analog Scale به حداقل 50% کاهش یابد انجام شد و مجددا ثبت پاسخ رفلکسی VMO و VL در پاسخ به تحریک توسط چکش رفلکس الکتریکی ثبت گردید. یافته های پژوهش نشان داد که پاسخ رفلکسی VMO و VL در افراد سالم و مبتلا تفاوت دارد و Taping کشکک زمان فعالیت VMO را در بیماران تغییر می دهد که این تغییر شاید به علت تاثیر Taping روی Tracking کشکک زانو باشد. بنابراین مطالعات دیگری جهت بررسی تاثیر Taping روی Tracking کشکک توصیه می گردد.

انجام Taping کشکک زانو یکی از روش های درمانی در بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی می باشد اما مکانیسم آن در رابطه با تاثیر رفلکس VMO و VL مشخص نیست. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر Taping کشکک روی زمان شروع پاسخ رفلکسی VMO و VL بوده است. با توجه به اینکه در افراد سالم شروع فعالیت عضله VMO زودتر از VL صورت می گیرد، تاثیر Taping روی شروع پاسخ رفلکسی VMO و VL کاملا مشخص نمی باشد در این پژوهش شروع پاسخ رفلکسی VMO و VL با Taping در افراد سالم و افراد مبتلا به سندرم درد کشککی رانی مورد مقایسه قرار گرفت. در این پژوهش شروع پاسخ رفلکسی عضله VMO و VL در پاسخ به تحریک مکانیکی با چکش الکتریکی در 21 فرد سالم و 15 بیمار مبتلا به دردسندرم کشککی رانی در افراد 20 تا 30 سال اندازه گیری شد و طی آن تاندون عضله چهار سر افراد مورد آزمایش توسط چکش رفلکسی الکتریکی مورد تحریک قرار گرفت و پاسخ توسط دستگاه الکترومیوگرافی ثبت گردید سپس Taping کشکک زانو بطوری که میزان درد بیمار در حالت یک پا ایستاده به صورت One Leg Provocation maneuver براساس Visual analog Scale به حداقل 50% کاهش یابد انجام شد و مجددا ثبت پاسخ رفلکسی VMO و VL در پاسخ به تحریک توسط چکش رفلکس الکتریکی ثبت گردید. یافته های پژوهش نشان داد که پاسخ رفلکسی VMO و VL در افراد سالم و مبتلا تفاوت دارد و Taping کشکک زمان فعالیت VMO را در بیماران تغییر می دهد که این تغییر شاید به علت تاثیر Taping روی Tracking کشکک زانو باشد. بنابراین مطالعات دیگری جهت بررسی تاثیر Taping روی Tracking کشکک توصیه می گردد.

VPI که به معنای عدم توانایی در بستن اسفنکتر حلقی دهانی (Velopharyngeal) است. دارای علل متفاوتی می باشد که یکی از شایعترین آنها شکاف کام است. با وجود عمل جراحی ترمیم شکاف کام بعضی از بیماران به این عارضه مبتلا می شوند. در این مطالعه ما تصمیم گرفتیم تا با بررسی بیماران، گروهی را که مستعد این عارضه هستند بررسی نمائیم. طی مطالعه ای گذشته نگر بیمارانی که در فاصله سالهای 80-1375 مورد عمل جراحی قرار گرفته بودند و نیز 91 بیمار به عنوان شاهد بررسی شدند. از گروه مورد 3 نفر دارای شکاف لب و کام یک طرفه، 8 نفر شکاف لب و کام دوطرفه، 2 نفر شکاف کام یک طرفه و 3 نفر شکاف کام دو طرفه بودند در حالی که در گروه شاهد 34 مورد شکاف لب و کام یک طرفه، 16 مورد شکاف لب و کام دو طرفه، 36 مورد شکاف کام یک طرفه و 5 مورد شکاف کام دو طرفه وجود داشت. مقایسه بین 2 گروه نشان داد که شیوع VPI در موارد دو طرفه بطور معنی داری بیشتر از گروه یک طرفه می باشد(05/0P<) که می توان آن را به بزرگتر بودن شکاف در موارد دو طرفه نسبت داد اما وضعیت عضله اسفنکتر حلقی دهانی هم می تواند به عنوان یک عامل مطرح باشد که باید در مطالعات دیگر مورد بررسی قرار گیرد.

عفونت در زخمهای سوختگی یکی از عوارض مهم و تعیین کننده سرانجام بیماران است. اغلب عفونتهای شدید و سپتی سمی ها و عفونتهای ریوی به دنبال انتشار عفونت از محل زخمهای سوختگی شدید ایجاد می شوند. شایعترین باکتری که باعث ایجاد عفونت در این زخمها می شود، باکتری پسودومونا آئروژینوزا است. این باکتری نقشی واضح و اساسی به عنوان عامل بیماری زا در میان عفونتهای شدید، وخیم و کشنده ایفا می کند. این مطالعه در مدت 4 ماه از اول دی ماه تا پایان فروردین 1378 انجام شد و طی آن بیمارانی که در بیمارستان شهید مطهری بستری شده بودند و زخمهای آنها براساس علائم و شواهد ظاهری و بالینی، مشکوک به عفونت زخم بود، مورد بررسی قرار گرفتند و کشت سطحی با کمک سواپ و کشت بافتی با استفاده از روش کلاسیک بیوپسی زخم سوخته برای آنها انجام شد تا میزان فراوانی عفونت با انواع باکتری ها و میزان حساسیت آنها به 8 نوع آنتی بیوتیک مختلف و نیز سروتیپهای مختلف باکتری پسودومونا مشخص شود. در طی این مطالعه، در میان زخمهای مشکوک به عفونت، 184 مورد کشت مثبت و 205 نمونه مختلف باکتری به دست آمد که پسودومونا آئروژینوزا با 117 مورد شایعترین عامل ایجاد کننده عفونت بود(07/57%) و پس از آن به ترتیب آسینتوباکتر با 6/16%، E coli با 7/11% و استافیلوکوک اورئوس با 8/7% و سایر ارگانیسمها با 83/6% قرار داشتند. فراوانی میزان مقاومت این پسودوموناها به آنتی بیوتیکهای جنتامایسین، سفتی زوکسیم، کاربنی سیلین، سفالوتین و سفتازیدیم، بیش از 90% بود. حساسترین و موثرترین آنتی بیوتیکها آمیکاسین و تتراسیکلین بودند. سروتیپهای جدا شده از 117 نمونه باکتری سودومونا آئروژینوزا با استفاده از آنتی سرم استاندارد 5:O، 2:O، 16:O، 12:O، 11:O و 8:O بودند که شایعترین انواع آن به ترتیب 6:O(3/20%)، 11:O(6/18%) و 5:O(4/14%) بودند. مقاومترین نوع سروتیپها به آنتی بیوتیکها 16:O(6/7%) و حساسترین آنها 8:O(2/4%) بودند. این نتایج نشان می دهد که شایعترین باکتری ایجاد کننده عفونت در زخم سوختگی، پسودومونا است. همچنین با توجه به مقاومت بالای انواع مختلف این باکتری به آنتی بیوتیکهای فوق، درمان این عفونتها با آنتی بیوتیکهای موجود بسیار مشکل است. بنابراین پیشگیری از این عفونتها بهترین راه مبارزه با آنها است. واکسیناسیون بیماران مستعد با آنتی سرم پلی والان ضد پسودومونا می تواند باعث ایجاد ایمنی در تقریبا نیمی از این بیماران شود یا شروع عفونت را به تاخیر اندازد.

سندرم تونل کارپ(CTS) نوروپاتی ناشی از اینتراپمنت(entrapment) عصب مدیان در مچ دست است و به عنوان شایعترین بیماری شغلی مطرح می باشد که با روش های الکترودیاگنوستیک تشخیص داده می شود اما آزمون خاصی برای بیماریابی وجود ندارد. در این مطالعه در 55 بیمار که با آزمونهای الکترودیاگنوستیک بیماری آنها تایید شده بود نسبت ضخامت به پهنای مچ دست یا Thickness width ratio(T/W) محاسبه و با هدایت تاخیری یا Distal latency(DL) عصب مدیان مقایسه شد، تا معلوم شود بین 7/0T/w > و 2/4DL > میلی ثانیه وجود دارد، تا بتوان از محاسبه T/w در افراد در معرض خطر به عنوان آزمون بیماریابی بهره جست. نظر به اینکه 6/83% بیماران درگیری دو طرفه دستها را داشتند، بجای 55 نفر، T/w و DL در 101 دست گرفتار محاسبه شد. حساسیت آزمون 8/59% و با تعمیم به جمعیت عمومی در 95% افراد بین 70-7/48% به دست آمد(001/0P<). در نهایت مشاهده گردید بین T/w و DL ارتباط مثبتی وجود دارد(ضریب 6/0).

عفونتهای محل عمل جراحی ممکن است در اثر انتقال میکروب از دستهای تیم جراحی در حین عمل صورت گیرد که شستشوی دقیق دستها، قبل از عمل می تواند عامل مهمی در کاهش تعداد میکروبهای موجود در دست باشد. مدت زمان شستشوی دست و ماده ضدعفونی به کار برده شده، دو عامل مهم در رسیدن به این هدف هستند. در این بررسی 100 نمونه از پولپ انگشت دوم دست راست جراحان در زمانهای قبل و 2، 4، 6و 8 دقیقه بعد از شروع پرپ نمودن با بتادین و برس برداشته و کشت داده شد سپس نتایج آن مورد تجزیه و تحلیل و ارزیابی قرار گرفت. این مطالعه نشان داد که شستشوی دست با بتادین (5/7% Povidone Iodine) به مدت 2 دقیقه جهت کاهش تعداد باکتری های پوست کافی می باشد.

تونل آئورت به بطن چپ یک ناهنجاری مادرزادی نادر می باشد که در آن ارتباط غیرطبیعی بین آئورت صعودی و قسمت خروجی بطن چپ وجود دارد و در نتیجه آن، بار حجمی بطن چپ ایجاد می شود. علائم بالینی آن شبیه نارسایی آئورت بوده بنابراین افتراق این دو بیماری از هم دارای اهمیت است، چون بر خلاف نارسایی آئورت درمان جراحی زودهنگام لازم و ضروری می باشد. در این مقاله 3 بیمار مبتلابه این ناهنجاری قلبی از نظر یافته های بالینی، رادیوگرافی قفسه سینه، الکتروکاردیوگرافی، اکوکاردیوگرافی و کاتتریسم قلبی مورد مطالعه قرار گرفتند. هر سه بیمار پسر بودند که 2 مورد به دلیل داشتن سوفل قلبی و 1 مورد به علت تنگی نفس ارجاع شده بودند. اتساع بطن چپ، آئورت صعودی و قوس آئورت در هر سه بیمار وجود داشت. با عمل جراحی قلب باز در هر سه بیمار تونل ترمیم شد و در 1 مورد به دلیل غیرطبیعی بودن لتهای دریچه آئورت، در زمان ترمیم تونل، تعویض دریچه آئورت نیز صورت گرفت.

شدت دستورات کلامی یا تشویق کلامی درمانگرها روی پاسخ حرکتی ارادی بیماران موثر است و به نظر می رسد هر چه دستورات کلامی قویتر باشد میزان انقباض عضلانی نیز بیشتر خواهد بود. هدف از این تحقیق تعیین وجود ارتباط، بین شدت دستورات کلامی و قدرت ایزومتریک عضله سه سر بازویی خانمهای سالم و در صورت وجود ارتباط مقایسه قدرت طی مراحل مختلف آزمایش به دنبال نوسانات شدت دستورات کلامی بود. در این مطالعه 35 نفر دانشجوی خانم مورد بررسی قرار گرفتند. به هر فرد طی 4 مرحله یک سری دستورات کلامی از پیش ضبط شده روی نوار کاست، با فاصله های استراحت 1 دقیقه، داده می شد که شدت آنها به ترتیب 66، 88، 66 و 88 دسی بل بود و در انتهای هر مرحله قدرت ایزومتریک عضله سه سربازویی آرنج راست داوطلبان توسط دستگاه دینامومتر دیژیتال ثبت می گردید. نتایج با استفاده از آزمون آماری اندازه گیری مکرر (Repeated measure) از نوع GLM با کمک نرم افزار آماری SPSS مورد قضاوت آماری قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که افزایش شدت صوت به میزان 22 دسی بل در مرحله دوم نسبت به مرحله اول بطور معنی داری سبب افزایش قدرت و کاهش شدت صوت به میزان 22 دسی بل در مرحله سوم نسبت به مرحله دوم سبب کاهش معنی داری در قدرت عضله سه سر بازویی شد اما افزایش شدت صوت در مرحله چهارم افزایش معنی داری را ایجاد نکرد. نتایج تحقیق نشان داد که تکرار یک محرک شنیداری از میزان تاثیر اولیه آن می کاهد.

پایه و اساس کنترل بیماری ها در نظام بهداشتی یک کشور را سیستم مراقبت بیماری ها تشکیل می دهد. به عبارت دیگر، بیماریابی و گزارش دهی بموقع بیماری ها و اقدام مناسب در برابر موارد گزارش شده، یکی از ضروریات نظام بهداشتی درمانی کشور محسوب می گردد. دراین زمینه آشنایی پزشکان با تعریف بیماری ها و ساختار گزارش دهی آنها و همچنین آگاهی از بیماری های با ارزش گزارش دهی بین المللی از اولویت خاصی برخوردار می باشد. این پژوهش با هدف تعیین آگاهی پزشکان عمومی شاغل در شهر تهران و مقایسه این آگاهی در 2 بخش خصوصی و دولتی انجام شده است. این مطالعه از نوع توصیفی مقایسه ای بود و طی آن 200 پزشک عمومی شاغل در بخش خصوصی و دولتی شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS استفاده شد. میانگین نمره کل آگاهی پزشکان عمومی بخش دولتی (4/7±)7/22 و در بخش خصوصی (3/8±)9/18 به دست آمد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود(001/0=P) اما ارتباطی بین جنس و میزان آگاهی مشاهده نشد. به علت وجود اختلاف میانگین سنی در 2 گروه، نمره آگاهی در زیر گروه های سنی نیز تعیین و مقایسه گردید. بالاترین نمره توسط زیر گروه سنی زیر 34 سال در بخش دولتی کسب شد که با زیر گروه سنی مشابه خود در بخش خصوصی اختلاف معنی داری را نشان داد. کمترین نمره توسط زیر گروه سنی بالای 35 سال در بخش خصوصی کسب شد که با زیر گروه سنی مشابه خود در بخش دولتی تفاوتی نداشت. اختلاف میانگین نمره در 2 زیر گروه سنی مربوط به بخش دولتی معنی دار به دست آمد(003/0=P) اما این اختلاف در بخش خصوصی بین 2 زیر گروه سنی معنی دار نبود.برای پیش بینی نمره آگاهی رابطه آن با سن، گروه شغلی(دولتی خصوصی) و سالهای سپری شده از فارغ التحصیلی در مدل رگرسیون چند متغیره بررسی شد و مشاهده گردید که هر سه متغیر در تعیین نمره آگاهی نقش دارند. میانگین آگاهی در پزشکان بخش دولتی که در محدوده مدیریتی و اجرایی فعالیت داشتند بطور معنی داری بالاتر از پزشکان کادر درمانی بخش دولتی به دست آمد. این مطالعه نشان داد که آگاهی پزشکان عمومی از بیماری های قابل گزارش چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی کمتر از 50% حداکثر نمره می باشد. مقایسه این دو گروه از پزشکان نشان دهنده آگاهی بالاتر پزشکان عمومی شاغل در بخش دولتی بود.

خون سازی خارج مغز استخوان به علت گسترش مغز استخوان به نواحی خارج از آن، در زمانی که خون سازی طبیعی مغز استخوان دچار اختلال شود رخ می دهد. این حالت با تعدادی از بیماری ها، از جمله استئوپتروز در ارتباط بوده و تجمع مناطق بزرگی از خون سازی خارج مغز استخوان ممکن است در ناحیه پاراورتبرال، مدیاستن، کبد و طحال مشاهده گردد. خون سازی خارج از مغز استخوان به شکل توده کلیوی نادر بوده و تنها به دنبال میلوفیبروز و پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک(ITP) گزارش شده است. ما در این مقاله مرد 23 ساله مبتلا به استئوپتروز را که به علت توده کلیوی و پان سیتوپنی مراجعه کرده بود گزارش می کنیم.