فهرست مطالب

Journal of Sport Sciences and Health Research
Volume:4 Issue: 9, 2012

  • تاریخ انتشار: 1391/10/11
  • تعداد عناوین: 5
|
  • عفت بمبئی چی*، کیمیا مهدویانی، علی باقر نظریان صفحه 19

    هدف پژوهش حاضر بررسی میزان شیوع آسیب های حاد ورزشکاران حرفه ای دراگون بوت زن ایران بود. با استفاده از برگه گزارش آسیب، اطلاعات مربوط به شیوع، علل، زمان بروز و نوع آسیب 50 نفر از قایقرانان زن حرف ای ایران (میانگین ± انحراف معیار؛ سن 9/2 ± 6/22 سال، قد 160 سانتی متر و وزن 9/5 ± 58 کیلوگرم) براساس مواد شرکت کننده و محل نشستن پاروزنان در قایق مربوطه جمع آوری شد. از آزمون کای اسکور برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که گرفتگی عضلانی شایع ترین آسیب ها و کمترین آنها مربوط به دررفتگی و متورم شدن کیسه های زلالی بود (هر کدام 8/0 درصد) و تفاوت بین آنها از لحاظ آماری معنادار بود (05/0 P<، 19/266 = X2). در مورد علل آسیب های رخ داده، پیش تمرینی (8/18 درصد) و گرم نکردن (96/11 درصد) مهم ترین علل آسیب دیدگی قبل از تمرین و مسابقه بودند و این تفاوت در بین آنها معنادار بود (05/0 P<، 84/66 = X2). تفاوت معناداری بین محل آسیب های رخ داده درورزشکاران رشته دراگون بوت مشاهده شد، به طوری که ناحیه کمری ستون فقرات و انگشتان و شانه به ترتیب شایع ترین نواحی آسیب دیده بودند (05/0 P<، 93/123 = X2). در مورد زمان بروز آسیب، نتایج نشان داد که میزان شیوع آسیب در زمان تمرین بسیار بیشتر از آسیب های رخ داده هنگام مسابقه بوده و تفاوت بین آنها معنادار بود (107 در برابر 9 مورد)، (05/0 P<، 79/82 = X2). تفاوت معناداری در میزان آسیب های ثبت شده در بین مواد مختلف مسابقات مشاهده شد، به طوری که ورزشکاران مواد 1000 و 2000 متر دارای بیشترین میزان آسیب بودند (35 و 32 مورد) و تفاوت بین مواد مختلف دراگون بوت معنادار بود (05/0 P<، 14/31 = x2). در مورد میزان شیوع آسیب ورزشکاران در نقاط مختلف قایق تفاوت معناداری مشاهده شد و چهار صندلی وسط و سه صندلی جلو شایع ترین محل های بروز آسیب در قایق بودند (05/0 P<، 43/23 = X2). نتایج تحقیق نشان داد که بیشتر افراد آسیب دیده بعد از آسیب دیدگی و بدون استراحت به ادامه فعالیت پرداختند و بین آنها تفاوت معناداری مشاهده شد (63/54 درصد)، (05/0 P<، 45/105 =X2). به طور کلی نتایج نشان داد که گرفتگی عضلانی شایع ترین آسیب بوده و بیشتر آسیب ها در حین تمرین و ناشی از پرتمرینی بوده است. بنابراین مربیان و دست اندرکاران تیم ها می بایست به نوع تمرینات و مدت آنها توجه بیشتری داشته باشند تا بتوانند شیوع آسیب ها را کاهش دهند.

    کلیدواژگان: زنان، دراگون بوت، _ آسیب
  • مهتاب نجفی*، ناصر بهپور صفحه 31

    استخوان کتف روی عملکرد شانه تاثیر دارد. در واقع وضعیت قرارگیری استخوان کتف ارتباط مستقیمی با ثبات کتف و تولید نیروهای عضلانی دارد. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره برنامه تمرینی بر ناهنجاری شانه گرد (RS)‎ و موقعیت قرارگیری استخوان کتف دانش آموزان دختر می باشد. با استفاده از صفحه شطرنجی افراد با وضعیت شانه گرد غربالگری شده و از بین آنها 20 نفر (7‎/0± 78‎/10 سال، 37‎/5± 7‎/143 سانتی متر، 93‎/4±5‎/34 کیلوگرم) بصورت تصادفی گزینش شده و رضایت نامه را تکمیل کردند. پس از آن وضعیت شانه گرد با دستگاه چهارگوش دوگانه و فاصله بین کتف ها با استفاده از کالیپر ورنیر اندازه گیری شد و آزمودنی ها با توجه به وضعیت شانه (فاصله شانه هایشان از دیوار) به دو گروه همگن کنترل و تجربی تقسیم شدند. برای تعیین قدرت عضلات ثابت کننده ی کتف از آزمون حرکت جانبی کتف (LSST) استفاده شد. گروه تجربی، پروتکل اصلاحی درمانی متشکل از تمرینات کششی - قدرتی را به مدت 6 هفته و هفته ای 3 روز اجرا کردند. تجزیه و تحلیل اطلاعات نشان داد که میزان شانه گرد در گروه تجربی به طور معناداری، 12 درصد کاهش یافت (008‎/0=p)‎ ولی در گروه کنترل اختلاف معناداری مشاهده نگردید (462‎/0p=) و همچنین فاصله بین کتف ها در گروه تجربی به طور معناداری، 9 درصد کاهش یافت (001‎/0p=) ولی در گروه کنترل اختلاف معناداری مشاهده نگردید (177‎/0p=) و نتایج تقارن استخوان های کتف در زوایای صفر (040‎/0p=) و 45 درجه (028‎/0p=) در گروه تجربی معنادار شد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که اجرای تمرینات منتخب اصلاحی موجب بهبود وضعیت شانه گرد، فاصله و تقارن استخوان های کتف (افزایش قدرت عضلات ثابت کننده کتف) دختران شانه گرد 10-12 ساله می شود.

    کلیدواژگان: شانه گرد، کالیپر ورنیر، _ فاصله بین کتفی، تمرینات اصلاحی، LSST
  • فرهاد رضازاده*، هومن مینونژاد، شیرین عالی، آیدین ولی زاده صفحه 49

    سندروم درد پاتلوفمورال از جمله شرایط متداولی است که ورزشکاران به آن مبتلا می شوند و یکی از عوامل پیش بینی کننده این سندروم کاهش نسبت فعالیت عضله پهن مایل داخلی به پهن خارجی است. هدف تحقیق حاضر مقایسه نسبت فعالیت الکترومیوگرافی عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی حین انقباض ایزومتریک حداکثر عضله چهارسر رانی روی دستگاه ایزوکنتیک در ورزشکاران مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال و ورزشکاران سالم بود. در این مطالعه توصیفی 16 ورزشکار مرد30- 18 ساله تیم ملی (والیبال، هندبال و تکواندو) مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال و 16 ورزشکار مرد سالم تیم های ملی، همتاسازی شده به صورت داوطلبانه شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی هر دو عضله مذکور با الکترودهای سطحی و سیستم الکترومیوگرافی تلمتریک روی دستگاه ایزوکنتیک در زوایای 15، 30 و 45 درجه فلکشن زانو ثبت و نسبت فعالیت الکترومیوگرافی عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی مقایسه شد. برای مقایسه نسبت فعالیت عضلات در دو گروه، از آزمون آماری تی مستقل استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که در هیچ کدام از زوایای فلکشن زانو در دو گروه تفاوت معناداری در فعالیت الکتریکی نسبت عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی وجود ندارد (05‎/0 P<). همچنین نتایج تحقیق نشان داد که نسبت فعالیت الکترومیوگرافی عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی هر دو گروه بالاتر از مقدار عددی 1 است. اما این نسبت در ورزشکاران سالم بیشتر از ورزشکاران مبتلا بود. در مجموع به نظر می رسد تمرینات ورزشی به عنوان عامل پیشگیری کننده مانع اختلال در فعالیت الکتریکی عضله پهن مایل داخلی شده که از کاهش مقدار عددی نسبت عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی جلوگیری می کند.

    کلیدواژگان: الکترومیوگرافی، ورزشکار، سندروم درد پاتلوفمورال، نسبت فعالیت عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی
  • ابراهیم محمدعلی نسب*، منصور صاحب الزمانی صفحه 63

    هدف از این تحقیق بررسی اثر یک دوره تمرین های پایداری ناحیه مرکزی بدن بر مولفه های آزمون تعادلی Yدر بازیکنان فوتسال دانشگاه مازندران بود. 24 نفر از دانشجویان فوتسالیست دانشگاه مازندران(سن: 67‎/22 سال، وزن:12‎/70 کیلوگرم، قد: 75‎/1 سانتی متر و شاخص توده بدنی: 70‎/22) بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. قبل از شروع تمرینات، تعادل پویا با استفاده از آزمون تعادلی Y و ثبات بدن بازیکنان به وسیله آزمون های میدانی معتبر پایداری ناحیه مرکزی بدن اندازه گیری شد. گروه تجربی به انجام یک دوره شش هفته ای(سه جلسه در هفته) تمرینات پایداری ناحیه مرکزی بدن پرداختند. در این مدت، گروه کنترل هیچ گونه تمرین های پایداری ناحیه مرکزی بدن را تجربه نکردند. پس از پایان تمرین های، تعادل پویا و ثبات بدن مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون t مستقل برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. در بخش آزمون تعادلی Y، نتایج حاکی از تفاوت معناداری در جهت های قدامی و خلفی داخلی و عدم معناداری در جهت خلفی خارجی بین دو گروه بود. همچنین یافته های تحقیق، تفاوت معناداری را در نمرات آزمون های سورنسن، فلکشن تنه، پل زدن به پهلوی راست و ابداکشن ران بین دو گروه تجربی و کنترل نشان دادند. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرین های پایداری ناحیه مرکزی بدن می توانند در بهبود مولفه های قدامی و خلفی داخلی آزمون تعادلی Y از طریق بهبود شاخص های پایداری ناحیه مرکزی بدن موثر باشند و در جهت خلفی خارجی نیاز به تمرین های بیشتر وجود دارد.

    کلیدواژگان: فاصله دست یابی، تست تعادلی Y، تعادل پویا، آزمون های پایداری ناحیه مرکزی بدن، _ تمرین های پایداری ناحیه مرکزی بدن
  • محمدرضا مهکی *، سید صدرالدین شجاع الدین، رغد معمار، مهدی خالقی نازجی صفحه 87

    هدف مطالعه حاضر مقایسه ی الکترومایوگرافی عضلات ساق پا، حداکثر نیروهای عمودی عکس العمل زمین در حرکت فرود تک پای مردان دارای زانوی پرانتزی و نرمال می باشد. 26 نفر از میان دانشجویان مرد رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، شامل 13 نفر دارای زانوی پرانتزی و 13 نفر دارای زانوی نرمال در این مطالعه شرکت کردند. فعالیت الکترومایوگرافی برخی از عضلات ساق پا همزمان با داده های نیروهای عکس العمل زمین اندازه گیری گردید. ناهنجاری زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس اندازه گیری و ثبت شد. آزمودنی ها حرکت فرود تک پا را از ارتفاع 30 سانتی متر روی صفحه نیرو انجام دادند. حرکت فرود به دو مرحله تقسیم گردید: 100 میلی ثانیه قبل از تماس آغازین پا با زمین و 100 میلی ثانیه بعد از تماس پا با زمین)مرحله جذب نیرو(. تجزیه و تحلیل داده هابا استفاده ازنرم افزار16SPSS و آزمون آماریt مستقل انجام شد(05‎/0P). نتایج تحقیق نشان دادند که در مرحله قبل از فرود در فعالیت عضلات نعلی، دوقلوی داخلی و درشت نی قدامی بین دو گروه اختلاف معنادار نبود (به ترتیب (76‎/0P)، (09‎/0P) و (77‎/0P)). در مرحله جذب نیرو در فعالیت عضلات نعلی و درشت نی قدامی اختلاف معناداری نشان داده نشد (به ترتیب (68‎/0P) و (92‎/0P))، اما اختلاف فعالیت عضله دوقلوی داخلی بین دو گروه معنادار بود (04‎/0P). اختلاف معناداری در حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در هنگام برخورد پنجه نشان داده نشد (22‎/0P)، اما اختلاف حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین هنگام برخورد پاشنه (003‎/0P) بین دو گروه معنادار بود. نتایج این مطالعه نشان داد که افراد دارای زانوی پرانتزی در مقایسه با افراد نرمال در مرحله جذب نیرو هنگام فرود میزان فعالیت کمتری را در عضله دوقلوی داخلی از خود نشان دادند که ممکن است به سبب آن نیروهای بیشتری به مفاصل اندام تحتانی آنها وارد شود. این موضوع ممکن است در طولانی مدت سبب آسیب دیدگی و بروز بیماری های تخریب مفصلی شود.

    کلیدواژگان: حداکثر نیروهای عمودی عکس العمل زمین، الکترومایوگرافی، زانوی پرانتزی، فرود تک پا، عضلات ساق
|
  • Efat Bambaechi, Kimiya Mahdaviyani, Ali Bagher Nazariyan Page 19

    The aim of this study was to investigate the incidence of acute injuries of professional dragon boat female athletes. 50 dragon boat female athletes (mean ± SD: age 22.6±2.9 years, weight 58±5.9 kg, height 160 cm)‎ participated in this study. An injury record form was used to collect and record injury information (incidence, causes, time of incidence and type of injury)‎. Chi Square was used to analyze data. The results of this study showed that muscle cramp was the most common type of injury and the least common type of injury was dislocation and inflation of bursa (each 0.8%) and the difference among these injuries was significant (X2=266.19, P<0.05). Overtraining (18.8%) and insufficient wam-up (11.96%) were the main causes of injuries before training and competitions and the difference between them was significant (X2=66.84, P<0.05). There was a significant difference among injured areas in dragon boat athletes, that is, lower back, fingers and shoulder were the most injured areas (X2=123.93, P<0.05). Most injuries occurred during training than competitions (107 vs. 9) and the difference was significant (X2=82.79, P<0.05). There was a significant difference in the recorded injuries among different components of competitions, that is, the athletes of 1000m and 2000m running had the most injuries (35 and 32 injuries respectively)‎ and the difference in different dragon boat components was significant (X2=31.14, P<0.05). The paddlers who were mostly sitting in four middle rows and three front rows of the boat had more injuries and this difference was significant (X2=23.43, P<0.05). Most injured athletes continued their activity without recovery after injury (56.63%) and the difference was significant (X2=105.45, P<0.05). In conclusion, muscle cramp was the most common type of injury and most injuries occured during training and overtraining was the main cause of injuries. So, coaches are recommended to pay more attention to training type and duration to minmize the injuries.

    Keywords: Injury, Dragon Boat., Women
  • Mahtab Najafi, Naser Behpoor Page 31

    The scapula influences shoulder performance. In fact, scapula posture has a direct relationship with scapula stability and muscular power. The purpose of this research was to determine the effect of a training program on rounded shoulder abnormality (RS) and scapula posture in female students. A posture grid was used to select the girls with rounded shoulders (RS); 20 students with RS (10.78±0.7 years, 143.7±5.37 cm, 34.5±4.93 Kg) were randomly selected and completed the consent form. Rounded shoulder was measured by double square and inter-scapula distance by Vernier caliper. According to shoulder posture (the shoulder distance from the wall), subjects were divided into two control and experimental groups. To determine the strength of scapula stabilizers, lateral scapular test (LSST) was used. Experimental subjects performed the treatment protocol including stretch-strength training for six weeks, three days a week. Data analysis showed that rounded shoulder significantly decreased by 12% (p= 0.008) in the experimental group, but there was no significant difference in the control group (p=0.462). Inter-scapula distance in the experimental group significantly decreased by 9% (p=0.001), but there was no significant difference in the control group (p=0.177). The result of symmetry of scapula bones in zero and 45 degree angles in the experimental group was significant (p=0.028). The results showed that the selected corrective exercises improved rounded shoulder posture, distance and symmetry of scapula bones (the increase of strength of scapula stabilizers) of girls aged between 10 and 12 with RS.

    Keywords: Corrective Exercises, Rounded Shoulder, Vernier Caliper., Lateral Scapular Slid Test (LSST), Inter, Scapula Distance
  • Farhad Rezazadeh, Hooman Minoonejad, Shirin Aalie, Aidin Valizadeh Page 49

    Patellofemoral pain syndrome is a common condition athletes suffer from. One of the predictive factors of this syndrome is reduced activity ratio of vastus medialis oblique (VMO) to vastus lateralis (VL). The aim of this descriptive study was to compare the electromyographic activity ratio of vastus medialis oblique to vastus lateralis during maximum voluntary isometric contraction of quadratus femoris on Biodex between athletes with and without patellofemoral pain syndrome. For this purpose, 16 national team male athletes (volleyball, handball and taekwondo) with patellofemoral pain syndrome aged between 18 and 30 and 16 healthy male athletes voluntarily participated in this study. EMG activity of VMO and VL muscles were recorded by surface electrodes and telemetric EMG system on Biodex at 15, 30 and 45 degrees of knee flexion and VMO: VL EMG activity ratio was calculated. To compare muscle activity ratio between the two groups, t test was used. The results showed no significant difference in the electrical activity of VMO and VL muscles in knee flexion angles between athletes with and without patellofemorl pain syndrome (P>0.05). The EMG ratio of VMO:VL was higher than 1 in both groups, but this ratio was higher in healthy athletes. Finally, it seems that sporting activities as a preventive factor impede disturbance of electrical activity of VMO that prevent reduction of VMO: VL ratio.

    Keywords: Athlete, VMO: VL Ratio, Patellofemoral Pain Syndrome, Electromyography
  • Ebrahim Mohammad Ali Nasab, Mansour Sahab Zamani Page 63

    The aim of this study was to investigate the effects of core stability training on the Y balance test components in indoor soccer players of Mazandaran University. 24 subjects (age 22.67 yr, weight 70.12 kg, height 1.75 m and BMI 22.70) from Mazandaran University were voluntarily participated and randomly divided into experimental (n=12) and control(n=12) groups. At the onset of the study, the dynamic balance was measured by Y balance test and core stability by some field core stability tests. Experimental group performed the core stability protocol three days per week for six weeks while control group did not perform any training. At the end of the protocol, dynamic balance and core stability were measured again. Independent t test was used to analyze data. The results of Y balance test showed a significant difference in anterior and posterior-interior and no significant difference in posterior-exterior components between the two groups. In addition, significant differences were observed in scores of Sorensen test, trunk flexion, right bridge and hip abduction between the two groups. It can be concluded that core stability training can improve interior and posterior-interior components of Y balance test through strengthening core stability indexes and more training should be applied in posterior-exterior components.

    Keywords: Core Stability Tests., Excursion Distance, Y Balance Test, Dynamic Balance, Core Stability Training
  • Mohammadreza Mahaki, Sadredin Shojaeddin, Raghad Memar, Mehdi Khaleghi Nazji Page 87

    The aim of this study was to compare the electromyography of leg muscles and the peak vertical ground reaction forces during single leg drop landing of men with genu varum deformity and normal knee. 26 physical education male students participated in this research, including 13 subjects with genu varum and 13 with normal knee. Electromyographic activity of some leg muscles along with the data of ground reaction forces were measured. Genu varum deformity was measured and recorded by a caliper. Subjects performed single-leg landing from 30cm height onto a force platform. Landing motions were divided into two phases: 100 ms preceding ground contact and 100 ms after ground contact (absorption phase). Independent t test was administered for the statistical analysis of data using SPSS software 16 (P≤0.05). The results showed no significant difference in the activity of the soleus, medial gastrocnemius and anterior tibialis muscles during pre-landing phase ((P0.76), (P0.09) and (P0.77) respectively). No significant difference was found in the activity of soleus and anterior tibialis muscles during absorption phase ((P≤0.68) and (P0.92) respectively). However, the activity of medial gastrocnemius was significantly different between the groups (P0.04). No significant difference was found in the peak vertical ground reaction force during metatarsal contact (P0.22). However, the peak vertical ground reaction forces in calcaneus contact (P 0.003) between the groups were significantly different. The results showed that subjects with genu varum had lower activity in medial gastrocnemius muscle during the absorption phase of landing which may insert bigger forces into their lower extremity in comparison with normal subjects; in long-term, this may result in injury and occurrence of articular degenerative diseases.

    Keywords: Single Leg Drop Landing, Electromyograghy, Genu Varum, Peak Vertical Ground Reaction Forces, Leg Muscles