منبع: سایت «دیباچه»

بخش سوم و پایانی

به او گفتم رفقا انتظار ما را می کشند. پالتو و هفت تیرم در اتاقم بود؛ وقتی برگشتم، مون روی کاناپه دراز کشیده بود، خیال می کرد تب دارد؛ از لرزش درد آلود شانه اش حرف زد.

آن وقت بود که فهمیدم ترسش ماندنی است. سرسری به او گفتم از خودت مواظبت کن و رفتم. به اندازه یی از ترس او متنفر شده بودم که گمان می کردم این منم که می ترسم و نه وین سنت مون، عمل یک انسان چنان است که گویی همه انسان ها مرتکب آن شده اند. به همین دلیل بی عدالتی نیست اگر یک نافرمان در بهشت تمام انسان ها را آلوده می کند، و به همین دلیل بی عدالتی نیست اگر مصلوب شدن مسیح یک تنه برای باز خرید آن کفایت می کند. شاید شوپنهاور حق داشت که گفت: من دیگرانم، هر انسانی همه انسان هاست. به یک تعبیر شکسپیر همان وین سنت مون قابل تحقیر است.