موسیقی کوچه و بازار طرفدار دارد، فارغ از اینکه بر آن نقد داشته باشیم که از ریتمی تکراری و بی هیچ خلاقیتی در تکنیک سرشار است و احیانا شعری بدقافیه و سطحی همراهی اش می کند. با این همه این موسیقی که گاه ضربان حس مردمان ساده و فروتن شهر است، آنچنان همه گیر می شود که اندازه ضرب المثلی بر سر زبان ها می افتد و خلوت و تنهایی و غم و رنج آدم های دردمند را می سازد. ماندن این صداهای صمیمی فقط از سر این نیست که یادآور خاطرات دوره جوانی است و دیدن موی سپید در آینه. دیگر باید اقرار کرد امثال گلپا و ایرج و دیگرانی که نامشان را نمی آوریم و در ذهنتان نامبردارند، بر جایی و نیازی نشسته اند و پر کرده اند که واقعیت دارد اگرچه بر سر اصالتش می توان سال ها داد و بیداد کرد. این صداها توانسته اند بر زبان آدم هایی بیفتند، عامی و ساده، کسانی که روشنفکر جماعت و هنر فانتزی و انتزاعی همچنان در ورود به خانه شان پا در گل مانده است و تولیدات این بیست و اندی سال هم نتوانسته به کنارشان بزند. اینها را گفتیم تا برسیم به یک خبر. میلاد کیایی آهنگساز و نوازنده سنتور به دعوت انجمن های فرهنگی و هنری ایرانیان مقیم اروپا در چند کشور اروپایی برنامه اجرا می کند و خواننده این کنسرت شش نفره اکبر گلپایگانی است.