هنگامی که آدمی پا به عرصه گیتی نهاد توجه ویژه ای به شناخت آن (گیتی= هستی) از خود نشان داد. لذا می توان تولد انسان و شناخت جهان به وسیله آدمی را یک زمان دانست. در پرتو این سعی و تلاش آدمی برای شناخت و رهایی از شک و دودلی دانش معرفت شناسی (1) به وجود آمد. اولین بار افلاطون (2) به طور جسته و گریخته مسائلی درباره معرفت شناسی مطرح کرد؛ نظیر اینکه معرفت و اجزای سازنده آن چیست؟ و سطوح و مراتب معرفت کدام است؟ افلاطون در پی پاسخ به اینگونه سئوالات به تعریف دقیقی از معرفت شناسی نایل آمد که تا قرن های متمادی مورد قبول اهل اندیشه قرار گرفت. وی معرفت شناسی را به باور صادق موجه (3) تعریف نمود. با این تعریفی