طساده دلانه و خوش باورانه است، اگر تصور کنیم منتقدان و مخالفان قدرت گرفتن بخش خصوصی سرجای خود آرام گرفته و تن به فرآیند انتقال قدرت از نهاد دولت به جامعه مدنی می دهند.

در میان تکنوکرات های قدرتمندی که بربنگاه ها، موسسه ها و نهاد های دولتی ریاست می کنند و در میان روشنفکرانی که هنوز سودای برکشیدن فقرا را با له کردن بخش خصوصی در سر دارند، هنوز مخالفان نیرومندی وجود دارند. آنها در هر برش از زمان و در سربزنگاه ها با چشم هایی باز رفتار بخش خصوصی را رصد کرده و با گوش هایی تیز حرف های آنها را می شنوند. این روز ها که بخش خصوصی در تکاپوی برگزاری انتخابات اتاق بازرگانی و صنایع و معادن است، گروه یاد شده با دقت همه چیز را رصد می کنند. ائتلاف ها، ضدائتلاف ها، شیوه های مبارزات انتخاباتی، روش ها و میزان تبلیغات و اثرگذاری ائتلاف ها، یارگیری از بین 20هزار صاحب رای و سرانجام میزان مشارکت بخش خصوصی این روز ها زیر ذره بین قرار دارد. دقت در آنچه در روز های گذشته اتفاق افتاده است نشان می دهد بخش خصوصی نمره قبولی به دست نیاورده است. شیوه برخورد با کاندیداها و نوع اعتراض به روش نه چندان پسندیده احراز یا عدم احراز صلاحیت کاندیداها به گونه ای است که منتقدان بخش خصوصی را به شوق می آورد. مگر می شود فردی رییس اتاق بازرگانی و صنایع و معادن استان پایتخت باشد، اما صلاحیت حضور در انتخابات او احراز نشود؟ منتقدان بخش خصوصی این روز ها از ته دل می خندند و هر حرکت و نقطه ضعف بخش خصوصی را ثبت و در هنگامه مجادله به کار خواهند گرفت. تا انتخابات چند روز بیشتر نمانده است و بهتر است مجادله قطع و اصل آزادی انتخابات مراعات شود تا شوق رای دادن در میان اعضای دارای حق رای بیش از این به سردی نگراید. اگر صندوق ها در حسرت رای بمانند و مشارکت در حداقل باشد، خنده مخالفان بخش خصوصی به قهقهه تبدیل خواهد شد.