آمار و ارقام ارائه شده هر ساله مسئولین محترم آموزش و پرورش در خصوص پایین بودن ضریب ایمنی مدارس و طلب استمداد از برنامه ریزان برای تامین بودجه، زنگ خطری است که از ناامن و فاقد استاندارد بودن اماکن آموزشی و اداری مراکز تعلیم و تربیت خبر می دهد. رفع این مشکل احتیاج به یک حرکت عظیم و نگرش خاصی دارد، لذا در این مقوله بر آن شدیم تا به عنوان یکی از اعضای این جامعه گسترده که از طرفی در سنگر تعلیم و تربیت مشغول انجام وظیفه هستم و از طرفی به عنوان یکی از اولیاء دانش آموزی که مانند بقیه هموطنان فرزندانی را در همین مراکز آموزشی مشغول به تحصیل دارم، پیشنهاداتی را جهت ارایه کار به رشته تحریر درآورم:

1- از آن جا که هر ساله شاهد برپایی مانور زلزله در مدارس می باشیم و تاثیرات مثبت این برنامه های آموزشی را در رفتار فرزندانمان شاهدیم، لازم است این گونه برنامه ها را در مقابل حوادث دیگری از جمله آتش سوزی، تخریب، فرورفتگی چاه های فاضلاب مدارس و غیره نیز داشته باشیم.

2- توجه به سیستم درب های کلاس های مدارس که اغلب به داخل باز می شوند و حتی مدارس جدیدالتاسیس نیز در مواردی نیز همین گونه است که در مواقع خطر خود نیز عامل تشدید تلفات می باشد، در صورتیکه با اندکی هزینه می شود این اشکال را برطرف کرد.

3- لولای درب سالن های منتهی به حیاط مدارس در صورتیکه از حالت فعلی تبدیل به لولاهای هرزه گرد شود در هنگام خروج دانش آموزان در چنین مواقع نسبت به پایین آمدن خطرات احتمالی تاثیر به سزایی دارد، چون بیرون آمدن تعداد 400 الی 500 دانش آموز از درب سالن های فعلی و آن هم از یک طرف بسته بسیار مشکل است و ضریب تلفات را بالا خواهد برد.