سریال کمدی و فوق العاده مضحک «از نفس افتاده» در نوع خودش بسیار جالب بود. اگر حمل بر خودستایی نباشد، اطلاعات عمومی بنده راجع به دوران انقلاب اسلامی ایران که اصلا در قید حیات نبوده ام، بسیار مستندتر و دقیق تر از نویسنده سریال بود که حتی زحمت خواندن یک کتاب تاریخی راجع به وقایع انقلاب را به خودشان نداده بودند.

خانم هنرپیشه نقش اول فیلم با حس گرفتن های مصنوعی و بازی خنده دارخویش، نیمه های شب در دوران حکومت نظامی، در کمال آرامش در پارک قدم می زنند، فکر می کنند و به خلوص می رسند! خانم شیده موسویان با یک اسم ثابت، مبارز بسیار فعالی هستند و جالب این جاست که با همان اسم استخدام آموزش و پرورش نیز می باشند و حتی در زمانی که تحت تعقیب می باشند در کلاس درس نیز حاضر می شوند (عجب شجاعتی!). آرش خان داستان نیز که به تازگی به عنوان مبارز پذیرفته شده اند، کیف شخصی خویش را که حامل عکس های سری مبارزین می شود، روی میز مامور ساواک جا می گذارد.(من نمی دانم کدام حزب و گروهی همچنین انسان باهوشی را که فوق العاده حواس جمع هستند، داخل تشکیلات خویش می کند؟!)

خواهش می کنم حالا به ما بگویید چگونه از تولیدات سینما و تلویزیون خویش که آشکارا به شعور مخاطبین توهین می کنند، دفاع کنیم؟