استیوی ری وان با چیره دستی مبهوت کننده اش در نواختن گیتار، به موسیقی بلوز دهه 80 جانی دوباره بخشید. ری وان هم سطح بزرگان موسیقی بلوز همچون آلبرت کینگ، اوتیس راش و مودی واترز بود، به اندازه استادان برجسته موسیقی راک مانند جیمی هندریکس و لونی مک تبحر داشت و در جز گیتار نیز با استاد این ژانر کنی بورل برابری می کرد.

او برای خود سبکی آتشین و ناآرام انتخاب کرده بود که مانند کارهای دیگر بلوزنوازان افراطی نبود. او فاصله بین دو موسیقی راک و بلوز را برداشته بود. به مدت هفت سال پیشگام موسیقی بلوز امریکایی بود و تا زمانی که کنسرت هایش برگزار می شد و آلبوم هایش به فروش می رسید ستاره طلایی این ژانر بود. مرگ او بر موسیقی بلوز و راک امریکایی بسیار تاثیرگذار بود.