وقتی پوراحمد می تواند داستانی روایت کند که کمتر اتفاقی در آن وجود دارد و خبری از آن جذابیت های معمول و رایج داستانی- فیلمنامه یی نیست، وقتی می تواند اثری خلق کند که تا این حد وابسته به کارگردانی و پرداخت دقیق است، وقتی می تواند متعهدانه فضایی دراماتیک خلق کند و به شکل و روشی مدرن یکی از ژانرهای اصلی سینمای ایران را به تحول و دگرگونی برساند و حتی به نوعی باعث پیشرفت این نوع نگاه و فیلمسازی شود، سوالی که پیش می آید این است که چرا پوراحمد به طور مستمر و مشخص تری این نوع فیلمسازی را ادامه نمی دهد؟ شخصا که برای این سوال جوابی ندارم هرچند که پاسخ های فرامتنی فراوانی را می توان ردیف کرد.