فارابی در فصل بیستم «آراء اهل المدینه الفاضله» نخستین قوه نفس را غاذیه،سپس لامسه و پس از آن قوه نزوعیه (قوه اراده، میل و شوق به چیزی)می داند.فارابی پس از ذکر این قوا، ازقوه ای سخن میگوید که قادر است مشاهدات حواس(ازمحسوسات) را حتی پس از غیبت آنان در خود حفظ نموده وهمچنین برخی از محسوسات را با برخی دیگر ترکیب و برخی را از برخی دیگر تفصیل دهد (جدا کند). فارابی این قوه را «متخیله»می نامد و معتقد است ترکیب و تجزیه هایی که به وسیله این قوه صورت می گیرد گاه صادق و گاه کاذب است.قوه بعدی ناطقه است که آدمی به واسطه آن امکان تعقل معقولات را یافته و ضمن قدرت بر کسب صناعات و علوم، قادر به تمییز بین امور زشت و زیبا می گردد.