آقای افشین قطبی: احتمالا وقتی این روزنامه منتشر می شود و دست مردم می رسد، شما بالای سر تیم ات هستی و من و دوستانم رفته ایم آن بالاروی سکوهای ورزشگاه از چند ساعت پیش جا گرفته ایم که شما و تیم مان را یک بار دیگر نگاه کنیم. با عشق و شور و علاقه هم نگاه کنیم. از ته دل نگاه کنیم. این فکر کنم پنجمین بازی پشت همی است که برای تماشای بازی های پرسپولیس می آییم ورزشگاه آزادی. چون انگار که بالاخره آرمانم را در زندگی پیدا کرده ام: اینکه قطبی قهرمان شود. اینکه فرهنگ قطبی، بخشی از جهان این سرزمین شود. می آییم که حمایت کنیم. که انرژی بدهیم. می دانم که لازم دارید. آن گل دقیقه هشتاد و چندم بازی با سایپا را که شما نزدید. من و رفقایم بودیم و هفتاد هزار نفر دیگر در ورزشگاه آزادی که در یک لحظه تصمیم گرفتیم بلند شویم، پای مان را بکوبیم به زمین، و توپ رو بکنیم توی گل.